«Πείραμα Κέντλερ»: Όταν η Γερμανία έδινε παιδιά σε παιδόφιλους

Για τρεις δεκαετίες ήταν ντυμένοι προστάτες οι εχθροί. Έστελναν οι αρχές-φρουροί των ανθρώπινων δικαιωμάτων άστεγα ή ορφανά παιδιά σε παιδόφιλους, θεωρώντας ότι θα ήταν ιδανικοί θετοί γονείς.Το «Kentler Project» στο Δυτικό Βερολίνο ξεκίνησε τη δεκαετία του 1970 ο καθηγητής ψυχολογίας Χέλμουτ Κέντλερ, ο οποίος ήθελε να επιβεβαιώσει με το «πείραμα» την αντίληψή του πως η σεξουαλική επαφή ανάμεσα σε ενήλικες και παιδιά ήταν ακίνδυνη.

Οι υπηρεσίες παιδικής πρόνοιας του Βερολίνου και η Γερουσία έκαναν τα στραβά μάτια στις αναδοχές ή ακόμα και τις ενέκριναν, ενώ οι παιδόφιλοι, πλην της κάλυψης των αρχών, λάμβαναν και δημόσιο χρήμα, επίδομα ανατροφής.

Προ ετών, δύο από τα θύματα αποφάσισαν να πουν την ιστορία τους. Συγγνώμη, παραγράφηκε. Το έγκλημα διαγράφηκε. Από ένα Πανεπιστήμιο άρχισαν να ψάχνουν αρχεία και να ανακαλύπτουν τέρατα και σημεία: πως σε ένα δίκτυο εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και δημοτικών θεσμών η παιδεραστία ήταν αποδεκτή και αρκετοί από τους ανάδοχους ήταν ακαδημαϊκοί.

Μια πρώτη έκθεση για το «πείραμα Κέντλερ» δημοσιεύθηκε το 2016, αλλά ήταν Κυριακή και ο Ήλιος της Δικαιοσύνης αργοπορεί.

Η Deutsche Welle, που ανέσυρε από τον κόσμο της σιωπής την ανοσιουργία, εκμαίευσε την υπόσχεση των βερολινέζικων αρχών ότι θα ρίξουν φως στην υπόθεση.

Ξέρω, αγανάκτηση και αηδία, όπως και τότε που αποκαλύφθηκε του Βέλγου Ντιτρού η κακουργία με την ιδιότυπη ασυλία και τη σύνδεση με την υψηλή κοινωνία.

Ξέρω. Αδειάζουν οι λέξεις και ξεστρατίζουν οι σκέψεις.

Όλα χτυπούν «κόκκινο». Διαβολεμένη, καλογυαλισμένη υποκρισία. Τάχα οι παιδεραστές θα γίνονταν στοργικοί γονείς.

Όλα κύριε Μάνο είναι εδώ. Όπως τα άφησες εσύ κι όπως τα ξέρεις. «Κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενισχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του».

Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη

*naftemporiki.gr