Η «στρατηγική ψυχραιμία» της Ελλάδας εναντίον της τουρκικής γεωστρατηγικής χρησικτησίας

Η είσοδος του CESME έρχεται σε συνέχεια μια αλυσίδας ενεργειών της Τουρκίας που τελικό στόχο έχει τη γεωπολιτική εξαΰλωση του Ελληνισμού και τη μετατροπή του σε «απόφυση» και βιλαέτι της, με βάση το νεοοθωμανικό της όραμα.

Ήδη από το ξέσπασμα της «αραβικής άνοιξης», αλλά κυρίως από την επομένη της απόπειρας πραξικοπήματος του 2016, έχοντας αποτινάξει από πάνω της το «χαλινάρι» των «έξι τόξων» του κεμαλισμού, αφέθηκε ελεύθερη να πραγματώσει το όραμα του εκλεγμένου ηγεμόνα της.

Σε αυτό το διάστημα, χωρίς φοβικά σύνδρομα, εκμεταλλεύτηκε τους βαθμούς ελευθερίας του πολυπολικού πλέον διεθνούς συστήματος και το πολιτικό φαινόμενο Τραμπ. Με στρατιωτικές επεμβάσεις άμεσα ή έμεσα, στο Ιράκ, στη Συρία, στη Λιβύη και στο Αρτσάχ, όρισε τη γεωπολιτική σφαίρα άμεσης επιρροής της.

Φυσικά, οι γεωστρατηγικές της επιδιώξεις εκτείνονται μέσω του τουρανικού τόξου προς τις τουρκογενείς δημοκρατίες και τους πληθυσμούς της κεντρικής Ασίας (Ουϊγούροι) και μέσω του ισλαμικού, διά του Πακιστάν μέχρι και τη Μαλαισία. Δε θα πρέπει να μας διαφεύγει και η προσπάθεια επιρροής στην υποσαχάρειο Αφρική και το Κέρας της (Σομαλία-Σουδάν).

Δεν έχει σημασία εάν στις στρατιωτικές της εμπλοκές στην άμεση περιφέρειά της, έχει πετύχει μικρές νίκες ή έχει υποστεί ήττες στο τακτικό και επιχειρησιακό επίπεδο. Και τα δύο θα συνεχίσουν να συμβαίνουν.

Σημασία έχει ότι ανεξαρτήτως τακτικού αποτελέσματος, έχει ορίσει σε στρατηγικό επίπεδο το χώρο της. Και έχοντας ολοκληρώσει αυτό το στόχο της πλέον, έχει στραφεί προς τον Ελληνισμό.

Στον Ελληνισμό που αποτελεί το μοναδικό εμπόδιο σε αυτό που οι Τούρκοι δημοσιολογούντες περί των Διεθνών Σχέσεων, δεν έχουν διστάσει επίσημα να εκφράσουν ως στόχο. Στην ανάδειξη της Τουρκίας όχι μόνο σε περιφερειακή δύναμη, αλλά στην 5η δύναμη παγκοσμίως μετά τις ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία και Ινδία. Και ναι ο δρόμος περνάει από την Ελλάδα και την Κύπρο.

Την ίδια στιγμή σε Ελλάδα και Κύπρο, επιλήσμονες πλείστων προσφάτων Εθνικών καταστροφών, επιχειρούμε να «ανασχέσουμε» την Τουρκία με ασματίδια ιδεολογικής πολυτέλειας και συλλογικές αυταπάτες.

Σταθερά ετεροπροσδιοριζόμενοι, εναποθέτουμε την ελπίδα της ανάσχεσης της Τουρκίας σε Οργανισμούς συνάντησης ετερόκλητων συμφερόντων όπως το ΝΑΤΟ και η Ε.Ε, με απότοκο την αναγνώριση «νόμιμων και ζωτικών συμφερόντων της Τουρκίας στο Αιγαίο» (Σύνοδος Κορυφής ΝΑΤΟ 1997, Μαδρίτη) και «εκκρεμών συνοριακών διαφορών και άλλων συναφών θεμάτων» (Σύνοδος Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ελσίνκι, 1999).

Σε σχέση λοιπόν με το TCG CESME (A599), παρακολουθούμε για ακόμη μία φορά την κατ’ ευφημισμό ελληνική «στρατηγική ψυχραιμία» έναντι της τουρκικής «Γεωστρατηγικής Χρησικτησίας». H «δέσμευση» της περιοχής ερευνών του CESME αφορά δυνητική και εν αναμονή ελληνική Αιγιαλίτιδα και Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, ενώ η δυνατότητα του CESME για ηχοβολιστικές έρευνες στον πυθμένα «ακουμπά» και την Υφαλοκρηπίδα.

Παρατηρούμε με λύπη, κορυφαίους Έλληνες ακαδημαϊκούς, αναλαμβάνοντας κυβερνητικά πόστα, να αναδεικνύονται σε εκπροσώπους της τουρκικής πλευράς, εξηγώντας και δικαιολογώντας τις τουρκικές προκλήσεις, μέσω της εννοιολογικής και ποιοτικής υποβάθμισής τους σε απλές «διαδικαστικές παρατυπίες».

Το παραπάνω αφορά αφενός στην ευχέρεια που παρέχει το Διεθνές Δίκαιο(Δ.Δ) για σχετικές τουρκικές ενέργειες, και αφετέρου, στην αναρμοδιότητα του Σταθμού Σμύρνης να εκδώσει NAVTEX για τη συγκεκριμένη περιοχή. Θα ήταν λοιπόν όλα εντάξει εάν (ασχέτως Συμφώνου Βέρνης) το Δ.Δ επέτρεπε στο CESME να διεξαγάγει έρευνες και η Τουρκία είχε νομότυπα αιτηθεί τη συγκεκριμένη περιοχή από τις Ελληνικές Αρχές;

Σαφώς και ΌΧΙ! Η τουρκική ενέργεια εντάσσεται στα πλαίσια των ψυχολογικών -και όχι μόνο- επιχειρήσεων της Τουρκίας. Έχει στόχο καθαρά το ΘΥΜΙΚΟ μας και την αποδόμηση του πνεύματος ΑΠΟΤΡΟΠΗΣ που προέβαλε η Ελλάδα αντίστοιχα το 1987 στην «Κρίση του SISMIK» (πρώην HORA 1976…).

Είναι μοιραία η σύγκριση ανάμεσα στην ομιλία του τότε πρωθυπουργού Α. Παπανδρέου στο Υπουργικό Συμβούλιο το 1987 και την αφωνία της σημερινής Κυβέρνησης. Χαρακτηριστικό της σημειολογίας, ότι κατά την είσοδο του CESME, η πολιτική και στρατιωτική Ηγεσία του Υπουργείο Άμυνας βρισκόταν στο Άμπου Ντάμπι στην έκθεση στρατιωτικής τεχνολογίας ΙDEX2021.

Στα πλαίσια της τουρκικής «Γεωστρατηγικής Χρησικτησίας» που αναφέρθηκε, η Τουρκία ορίζει το νέο «ζωτικό» της χώρο, αποφλοιώνοντας σταθερά τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα. Ένεκα της (πάγιας) απουσίας ελληνικής αντίδρασης και υπό την πρόφαση του Δ.Δ, το οποίο σημειωτέον επικαλείται αλλά δεν αναγνωρίζει, η Τουρκία προσθέτει βέλη στη φαρέτρα της που θα χρησιμοποιήσει σε μελλοντική πιθανή προσφυγή σε δικαιοδοτικό όργανο ή σε απευθείας πολιτική διαδικασία διαπραγμάτευσης.

Βασικό επιχείρημα της κατευναστικής ελληνικής πολιτικής είναι ότι «η Ελλάδα πρέπει να κερδίσει χρόνο, έως ότου ετοιμαστεί στρατιωτικά». Πόσο χρόνο χρειαζόμαστε ακόμη, δεδομένου ότι έχουν περάσει 47 χρόνια από το 1974 και 25 χρόνια από τα Ίμια;
Από κει και πέρα, η άποψη ότι υπολειπόμαστε στρατιωτικά είναι απότοκο μιας ρυπαρής προπαγάνδας από τους «αποστόλους του μαρασμού» που προσπαθούν να ποτίσουν τους Έλληνες με αισθήματα ηττοπάθειας.

Μέλη κυρίως μια ακαδημαϊκής και πολιτικής ψεύτο-ελίτ, διαπλεκόμενης με γνωστό εγχώριο Think Tank (από τα Lidl…), αφού τα προηγούμενα χρόνια απαξίωναν την έννοια της Σκληρής(στρατιωτικής) Ισχύος, σήμερα προπαγανδίζουν υποταγή μέχρι να αυτή να αποκτηθεί…

Είναι οι ίδιοι που με ένα ιδιότυπο κλαδισμό προσπαθούσαν να κρατήσουν τη δημόσια συζήτηση μακριά από στρατιωτικές πτυχές και μονοδιάστατα στο Δ.Δ, λες και εάν ομιλούσαμε περί στρατιωτικής ανάσχεσης της Τουρκίας, θα έχαναν τα πρωτεία στο δημόσιο διάλογο.

Είκοσι χρόνια πίσω, ο Ισμαήλ Χακίμ Καρανταγί, Τούρκος ΑΓΕΕΘΑ κατά την περίοδο των Ιμίων, ανέφερε ότι «τα Ίμια αποτέλεσαν το στρατηγικότερο σφάλμα της Τουρκίας, διότι αφυπνίστηκε στρατιωτικά η Ελλάδα», με την Τουρκία ανήμπορη να ακολουθήσει λόγω του ΔΝΤ και της δεινής οικονομικής κατάστασης.

Η Κυβέρνηση Σημίτη, προχώρησε σε ένα τεράστιο εξοπλιστικό πρόγραμμα, την πραγματική «αγορά του αιώνα» το οποίο πέραν των σκανδάλων (2 υπουργοί Άμυνας στη φυλακή), απέδωσε καρπούς 10 χρόνια μετά. Παρά μάλιστα την εξοπλιστική αδράνεια της προηγούμενης δεκαετίας, εξακολουθεί και σήμερα να διατηρεί την Ισορροπία Ισχύος!

Ενδεικτικά σε αεροπορικό επίπεδο, μαζί με την αγορά της περιόδου Καραμανλή, η Ελλάδα απέκτησε 105 νέα μαχητικά αεροσκάφη 3ης γενιάς (60 F-16Blk52, 30 F-16Adv, 15 M-2000-5), ενώ εκσυγχρόνισε 39 F-4E ουσιαστικά στο επίπεδο των F-16Blk50 και 10 Μ2000 σε Μ2000-5. Αν και δεν αποτελεί σκοπό του παρόντος κειμένου, θα αναφερθεί συνοπτικά, ότι συνακόλουθα μέχρι σήμερα, αποκτήθηκαν Ιπτάμενα Ραντάρ, αντιαεροπορικά συστήματα PATRIOT, S-300, CROTALE, TOR M-1, ελικόπτερα APACHE, CHINOOK, S-70, SUPER PUMA, NH-90, εκτοξευτές MLRS, PZH-2000 (Πυροβολικό Μάχης), άρματα LEO-2HEL, υποβρύχια κλάσης Παπανικολής, πυραυλάκατοι SUPER VITA, έξυπνα πυρομαχικά και όπλα καθώς και πλήθος άλλων συστημάτων.

Όλα τα παραπάνω εξασφαλίζουν σήμερα την Ισορροπία Iσχύος και καλύτερα από όλους το γνωρίζει η τουρκική πλευρά. Σε κρίσιμα πεδία μάλιστα, η Ελλάδα διαθέτει όχι μόνο ποιοτική αλλά και ποσοτική υπεροχή, ενώ οι ελληνικές Ε.Δ. θα επιχειρήσουν υπό την κάλυψη του πυκνότερου αντιαεροπορικού δικτύου της Ευρώπης.

Τέλος, η γεωγραφία των «Θερμοπυλών» του Έβρου και του «θαλασσοχερσαίου» αιγαιακού χώρου είναι υπέρ μας. Τα ελληνικά οπλικά συστήματα έχουν de facto μετατρέψει το Αιγαίο σε κλειστή θάλασσα και «ελληνική λίμνη», εξ ου και τουρκικές αιτιάσεις για την αποστρατιωτικοποίηση των νήσων.

Τα νέα αποκτήματα (RAFALE, Φρεγάτες, κ.α) δεν θα έρθουν για να αποκαταστήσουν ένα κενό Ισχύος, αλλά για να ανατρέψουν το υπάρχον Ισοζύγιο δραματικά υπέρ μας.

Το πρόβλημα για την Ελλάδα δεν είναι το έλλειμμα πραγματικής Ισχύος, αλλά ΠΡΟΒΑΛΛΟΜΕΝΗΣ ΙΣΧΥΟΣ, από ένα πολιτικό σύστημα με φοβικά σύνδρομα και έλλειψη κουλτούρας ασφαλείας.

Όλα αυτά αναφέρονται διότι είναι μη ρεαλιστικό να στρουθοκαμηλίζουμε κατευναστικά έναντι της Τουρκίας «για να κερδίσουμε» χρόνο, διότι δεν ορίζουμε εμείς το χρόνο της σύγκρουσης αλλά ο επιτιθέμενος. Η Τουρκία γνωρίζει (δυστυχώς καλύτερα από εμάς) ότι δεν μπορεί να καθυποτάξει στρατιωτικά την Ελλάδα.

Ο Ερντογάν ωστόσο θα διακινδύνευε, μία εμπλοκή σε δύο περιπτώσεις. Είτε εάν απειλείται στο εσωτερικό του, που δε συμβαίνει ακόμα, είτε εάν βρει παράθυρο ευκαιρίας. Στην πρώτη περίπτωση, θα το διακινδυνεύσει ακόμη και εάν το ρίσκο της σύγκρουσης είναι εξαιρετικά υψηλό, εμπρός στο θανάσιμο κίνδυνο της φυσικής και όχι απλά πολιτικής εξόντωσής του. Αναφορικά με τη δεύτερη περίπτωση, εξαρτάται αποκλειστικά από τη δική μας στάση.

Δυστυχώς, η κατευναστική και υπόπτως φοβική ρητορική των ορφανών της σημιτικής περιόδου, που έχουν βρει «απάγκιο» μαζί με αριβίστες στρατιωτικούς στο ΕΛΙΑΜΕΠ, βλέπουμε να μετουσιώνεται σε πολιτική, καθώς απλώνονται σε θεσμικές και κυβερνητικές θέσεις.

Δεδομένης της συγκυρίας, είναι αυτή η σκοπίμως ηττοπαθής πολιτική που δύναται να δώσει στον Ερντογάν το παράθυρο ευκαιρίας, εάν μάλιστα η υφέρπουσα σκανδαλολογία φανεί να ακουμπάει με κάποιο τρόπο κρατικούς αξιωματούχους, κάνοντάς τους «διαχειρίσιμους». Η Ιστορία διδάσκει ότι υποστήκαμε εθνικές ήττες (Σεπτεμβριανά 55’, Κύπρος 74’, Ίμια 96’) σε περιόδους κυβερνητικής ρευστότητας ή ακυβερνησίας.

Μία λελογισμένου ρίσκου νίκη, πέραν του ότι θα αποσοβήσει μία πιθανή κοινωνική έκρηξη στην Τουρκία, θα δώσει στον Ερντογάν το ιδεολογικό αφήγημα για την οριστική αποκαθήλωση του Κεμάλ και την ανάδειξή του στο νέο γαζή, αντίστοιχο του Οσμάν, γενάρχη των Οθωμανών και νέο χαλίφη των μουσουλμανικών μαζών.

Ο Ερντογάν επιθυμεί να δώσει μία νίκη και ένα εθνικό ορόσημο στους ψηφοφόρους του μέχρι το 2023, επέτειο συμπλήρωσης των 100 ετών από την ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας αλλά και προεδρικών εκλογών. Πόσο μάλλον εάν η νίκη αυτή συμπέσει με τα 200 χρόνια της Επανάστασης των «απίστων». Και οι συμβολισμοί είναι κάτι στους οποίους ο Ερντογάν έχει αδυναμία…

Οι Ε.Δ είναι έτοιμες και το απέδειξαν σε Έβρο, Αιγαίο και Κύπρο πρόσφατα, δίνοντας πολιτικό κεφάλαιο στην Κυβέρνηση που δεν αξιοποιήθηκε! Το πολιτικό σύστημα σε Ελλάδα και Κύπρο οφείλει να ξεφύγει από τις αυταπάτες του και να προετοιμάσει την κοινωνία, αντί να τη κοιμίζει και να τη φοβίζει.

Διότι παραφράζοντας τον Τσώρτσιλ, διαλέγουμε την ατίμωση για να μην πολεμήσουμε, ωστόσο δυστυχώς και εξευτελιζόμαστε και θα πολεμήσουμε!

Στέφανος Καραβίδας
Επισμηναγός ε.α πρώην Ιπτάμενος σε αεροσκάφη F-16 και Εκπαιδευτής του Κέντρου Αεροπορικής Τακτικής. Τα τελευταία 2 χρόνια διαμένει μόνιμα στα Η.Α.Ε όπου εργάζεται σαν Εκπαιδευτής Πτήσεων.

HellasJournal