Ο ΣΥΡΙΖΑ στον σταθμό του μετρό

Πενία και αδυναμία κατανόησης της πραγματικότητας, τέχνας και βολικές θεωρίες κατεργάζονται. Η δημοσκοπική φτώχεια του ΣΥΡΙΖΑ και η αδυναμία του να ξεπεράσει το καταραμένο 20-22% οδήγησε την Κουμουνδούρου στην εφεύρεση της περίφημης θεωρίας του «σταθμού του μετρό». Τι λέει αυτή; Ότι οι ψηφοφόροι μοιάζουν με τους επιβάτες της μπλε γραμμής του μετρό που θέλουν να πάνε σε προορισμό της κόκκινης. Ό,τι κάνουν αυτοί θα πράξουν και οι πολίτες στην εκλογική τους συμπεριφορά, λένε.

Πούθε προέκυψε αυτή η θεωρία; Μα από το γεγονός ότι μετά από δυο χρόνια διαχείρισης τρομακτικών προβλημάτων, η κυβέρνηση δείχνει να χάνει κάποιες λίγες μοναδούλες στη δημοφιλία της και στα ποσοστά της πρόθεσης ψήφου, όμως αυτές οι μονάδες δεν δείχνουν καμιά διάθεση να πάνε να κολλήσουν στον ΣΥΡΙΖΑ. Το πράγμα γίνεται ιδιαιτέρως δυσνόητο για τους ινστρούχτορες της Κουμουνδούρου, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ασκεί θεσμική μετριοπαθή αντιπολίτευση που προσδοκά μακροπρόθεσμα οφέλη, αλλά επιδίδεται σε μια ανελέητη πολεμική που θα ‘πρεπε να σαρώνει τα πάντα στο πέρασμα της. Τουλάχιστον παλιότερα έτσι γινόταν.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν παίζει σκάκι που στο τέλος της παρτίδας θα φέρει το «ματ», κάνει γιουρούσι. Και στο γιουρούσι, το ύψωμα είτε πέφτει άμεσα, είτε μένει στα χέρια των αμυνόμενων. Να όμως που η έφοδος γίνεται, πλην το ύψωμα δεν καταλαμβάνεται. Οι υπερασπιστές του χάνουν (δημοσκοπικές) δυνάμεις, αλλά η σημαία του επιτιθέμενου δεν υψώνεται στην κορυφή του βράχου. Χάνει μερικούς αυτός που βρίσκεται στην κορυφή, μένει στα ίδια ο άλλος που ανεβαίνει την πλαγιά εφ’ όπλου λόγχη. Τι στον διάβολο γίνεται λοιπόν, πως εξηγείται όλο αυτό; Ανάγκη πάσα να εφευρεθεί νέα θεωρία.

Η οποία τι λέει; Ας πούμε ότι οι ψηφοφόροι είναι επιβάτες της γραμμής του μετρό Αγία Μαρίνα-Αεροδρόμιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να τους παρασύρει στη γραμμή Ανθούπολη-Ελληνικό. Οι επιβάτες όμως δεν είναι ζογκλέρ. Λένε στην Κουμουνδούρου. Δεν πηδούν από τον έναν συρμό στον άλλον εν κινήσει. Θέλουν τον χρόνο τους και την ασφάλεια τους. Δεν θα φύγουν λοιπόν από την μπλε γραμμή κατ’ ευθείαν για την κόκκινη, αλλά θα κάνουν μια στάση στο Σύνταγμα. Θα περιμένουν λίγο στην αποβάθρα και στη συνέχεια θα αρχίσουν να επιβιβάζονται ησύχως στους κόκκινους συρμούς που θα καταφθάσουν για να πάνε προς άλλη κατεύθυνση.

Ουδείς λόγος ανησυχίας για την Κουμουνδούρου, το λοιπόν, για το γεγονός ότι τα λίγα που χάνει ο Μητσοτάκης δεν τα εισπράττει ο Τσίπρας. Το 18% που έγινε 13% βρίσκεται κρυμμένο σε μια υπόγεια πλατφόρμα μετρό κάπου στο βάθος της γης και νομοτελειακά θα επιβιβαστεί σε μελλοντικούς ΣΥΡΙΖΑϊκούς συρμούς. Επί του παρόντος, το θέμα δεν είναι να κερδίζει ο Αλέξης, είναι να χάνει ο Κυριάκος. Μετά το ανθρώπινο κοπάδι θα κατευθυνθεί εκεί που θέλουν οι Προεδρικοί, οι Ομπρελικοί και οι Γεφυροποιοί.

Δεν είναι κακή θεωρία, θα πείτε. Είναι και αληθοφανής. Και ποιος παρακαλώ είναι ο αντίλογος σ’ αυτή την οπτική των πραγμάτων; Ξέρω ‘γω; Πώς να αντικρούσει κανείς μια εικονική πραγματικότητα, ένα βολικό εγκεφαλικό κατασκεύασμα; Λέγοντας τους πως οι κόκκινοι συρμοί τους είναι αραμπάδες εκτός εποχής και ότι οι γεμάτες ψηφοφόρους πλατφόρμες τους είναι ζωγραφισμένες σε μουσαμάδες, σαν το μετρό της Θεσσαλονίκης που εγκαινίασαν πριν τρία χρόνια; Κι αν τους το πεις, θα το αντιληφθούν; Θέλουν να το αντιληφθούν;

πηγή