Ο ΣΥΡΙΖΑ ψάχνει εναγωνίως τον νέο εμφύλιο

Στη γλίτσα του Δρίτσα γλίστρησε ο Αλέξης Τσίπρας και μαζί του ο ΣΥΡΙΖΑ ολόκληρος, χωρίς καμία εντελώς εξαίρεση, βυθίστηκε στη λάσπη της υπεράσπισης ενός κατά συρροή δολοφόνου έντεκα ανθρώπων για τη ζωή των οποίων αποφάσιζε παίζοντας επαναστατικό τάβλι με την υπόλοιπη παλιοπαρέα της 17 Νοέμβρη, όταν δεν απαλλοτρίωνε τράπεζες και δεν έκανε μπαγιόκο για τον ιππέα γιό του.

Του Χρήστου Υφαντή

Ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε, επειδή ο ίδιος το θέλει και όχι επειδή άγεται και φέρεται από τις «επαναστατικές» μειοψηφίες του κομματικού του μορφώματος, να εντάξει τον ΣΥΡΙΖΑ στο κέντρο αυτής της μοναδικής παγκοσμίως δημόσιας υπεράσπισης ενός καθαρού τρομοκράτη, που όμοια της δεν συναντάει κανείς σε καμία χώρα του πλανήτη στο τέλος του πρώτου τετάρτου του 21ου αιώνα.

Ο Τσίπρας εγγυήθηκε πολιτικά στα γκρουπούσκουλα που τον περιτριγυρίζουν και με τα οποία καθημερινά συνομιλεί και συνδιαλέγεται την πλήρη κάλυψη των κινητοποιήσεων και του συνόλου των ακτιβιστικών ενεργειών σε βάρος κρατικών στόχων και αυτό κάνει.

Όλες οι δημόσιες παρεμβάσεις του ίδιου και όσων εξ ονόματος του ΣΥΡΙΖΑ ομιλούν για το θέμα δεν έχουν βρει ούτε μια λέξη συμπάθειας για όσους υποφέρουν από τον αριστεροτραμπικό ακτιβισμό, για όσους υπομένουν αυτές τις παρανοϊκές κινητοποιήσεις επαγγελματιών της «επανάστασης» και κάθε δικαιωματιστών κάθε φυράματος, για όσους, συγγενείς και φίλους, η μοίρα τους έφερε να θρηνούν ακόμη τα θύματα του ελαφροχέρη της 17 Νοέμβρη.

Μόνη έγνοια όλου του συστήματος ΣΥΡΙΖΑ είναι η δικαίωση του δολοφόνου, η άσκηση πολιτικής πίεσης στην κυβέρνηση, η αλλαγή της ατζέντας από τα θέματα που καίνε τον πολίτη στο ασφαλές πεδίο της ανέξοδης επαναστατικότητας των βολεμένων κάθε είδους, τα υποθετικά πολιτικά και δημοσκοπικά οφέλη στα οποία προσβλέπει η Κουμουνδούρου κι ένας πανταχόθεν βαλλόμενος και πολιτικά ανεπαρκέστατος «ηγέτης» της κακιάς ώρας.

Η αριστερή μυθολογία σε όλο το μεγαλείο της! Ένα ανυπόγραφο πανό, εκατοντάδες κουκούλες από πίσω του, μια πολιτική κάλυψη από τα παλιά, μια συστηματική και σχεδιασμένη καθημερινή παρέμβαση που μετατρέπει ένα απλό θέμα εφαρμογής του νόμου σε κορυφαίο πολιτικό διακύβευμα, πέντε – έξι τσιτάτα περί «της δημοκρατίας που χρειάζεται να είναι ανεκτική» και ιδού ένα πολιτικό αφήγημα που είναι αήττητο, όπως και όσοι το διακινούν.

Το μέγα θέμα είναι πως η κοινωνία στην οποία απευθύνονται έχουν σκουπίσει από πάνω της τη γλίτσα του Δρίτσα, έχει ξεπεράσει όλα τα μετεμφυλιακά μυθεύματα, αποφάσισε να προσανατολιστεί σταθερά προς την εποχή των μεταρρυθμίσεων και της αστικής δημοκρατίας δυτικού τύπου και αρνείται πεισματικά και να ακούσει όλα αυτά τα φληναφήματα των αριστερών σουλατσαδόρων, μεταξύ των οποίων και του ίδιου του Τσίπρα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μεταμορφωθεί σε σκύλο που κυνηγάει την ουρά του. Όσο βαθύτερα εμπλέκεται, ελλείψει άλλου αφηγήματος, στην παράνοια των απαιτήσεων του Κουφοντίνα τόσο απομακρύνεται από την κοινή λογική κι όσο απομακρύνεται από τις απλές αξίες του κράτους δικαίου τόσο βαθύτερα εισέρχεται στην αριστερόστροφη παράνοια της υπεράσπισης ενός serial killer με έντεκα (11) φόνους και ανεξερεύνητες, ακόμη, απαλλοτριώσεις τραπεζών, ο γιος του οποίου παριστάνει στα social media καβάλα στο άλογο τον επικεφαλής των μαφιόζων του Μπέρμιγχαμ στις αρχές του 20ου αιώνα.

Δεν είναι κρίμα ούτε για την αξιωματική αντιπολίτευση που έχει ανάγκη η χώρα, ούτε για την μυθολογία της αριστεράς που εξακολουθεί ακόμη, μα συνέχει όσους έχουν επιζήσει από τις μεταμορφώσεις της και συνδέονται μαζί της με τα περασμένα μεγαλεία.

Είναι η φυσιολογική πορεία μιας αριστερής ψυχοπαθολογίας που στις μέρες μας διεκδικεί δάφνες πολιτικού σχηματισμού και επιδιώκει να ξανακυβερνήσει αυτή τη χώρα στο όνομα αυτή τη φορά ενός Κουφοντίνα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ψάχνει εναγωνίως τον νέο εμφύλιο για να τοποθετηθεί και να αισθάνεται πολιτικά άνετα κι ο Κουφοντίνας αυτό του προσφέρει, την τοποθέτηση στο πολιτικό σκηνικό που προσφέρει στον Τσίπρα την ασφάλεια που χρειάζεται για να ανθίσει και πάλι.

Έξω από τον Κουφοντίνα και ότι αυτός σηματοδοτεί, ο Τσίπρας, ο Δρίτσας, ο Λάμπρου και όλο αυτό το πανηγύρι των δήθεν αριστερών της δεκάρας και του κουβανέζικου πούρου στα καπιταλιστικά κότερα αισθάνεται εκτός εποχής, αποσυντίθεται από τον ορθό λόγο και διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθη.

Ο Κουφοντίνας κι ένας «εμφύλιος» στο όνομα του είναι σαν το χαλάζι στην αναβροχιά.

https://www.lykavitos.gr/