Κούραση ή θάνατος;

Καμιά κυβέρνηση ως τώρα δεν γλύτωσε από σταυροδρόμια που και οι δυο διαδρομές τους έμοιαζαν να οδηγούν στον γκρεμό. Ο Μητσοτάκης θα γλύτωνε; Τώρα λοιπόν, αν συνεχίσει το lockdown θα αντιμετωπίσει μαζική ανταρσία κι αν ανοίξει τις πόρτες της οικονομίας θα δει τις ΜΕΘ να ανατινάζονται. Σύμφωνοι, αλλά η ύπαρξη ενός αδυσώπητου διλήμματος δεν σημαίνει ότι αυτό παύει να έχει σωστή απάντηση. Στο ερώτημα «κούραση ή θάνατος», τι απαντάμε δηλαδή;

Έτσι πάει παλικάρια μου. Όταν εγώ αντιμετωπίζω (είκοσι φορές την ημέρα τουλάχιστον) την δήλωση «κουράστηκα απ’ την καραντίνα, δεν αντέχω άλλο», μ’ αυτή την ερώτηση απαντώ: «Προτιμάς να είσαι κουρασμένος ή πεθαμένος;» Θα μου πείτε ότι η απάντηση αυτή είναι τρομολαγνική. Λάθος. Ο ίδιος ο θάνατος από κορονοϊό είναι τρομακτικό και τελεσίδικο πράγμα, το να τον ξεχνάμε δεν είναι ούτε μαγκιά ούτε «άλλη» πολιτική ή κοινωνική σκέψη, όπως διατυμπανίζουν κάτι δήθεν επαναστάτες του γλυκού νερού.

Θα μου πείτε επίσης ότι η επίκληση του θανάτου δεν πιάνει σ’ ένα εικοσάχρονο παιδί που νιώθει άτρωτο απέναντι στον χάρο αλλά εξοργισμένο απέναντι στον περιορισμό της ζωής του. Εντάξει, αλλά δεν είναι μόνο εικοσάρηδες που εξεγείρονται με χορούς (ή διαδηλώσεις) σε πλατείες, ούτε μόνο δεκαοκτάρηδες όσοι βρίζουν την κυβέρνηση και την επιτροπή λοιμωξιολόγων για την κλεισούρα τους.

Βεβαίως, όλοι θα θέλαμε να μην έχουμε καν βρεθεί σ’ αυτό το σταυροδρόμι, σ’ αυτό το δίλημμα. Χάρηκα πολύ. Κι εγώ θα θελα να είμαι νέος, όμορφος, πλούσιος και πανέξυπνος, σ’ έναν πλανήτη καθαρό, δίκαιο και ειρηνικό. Έλα όμως που αυτή είναι μια ζωή στη σφαίρα του ιδεατού, την οποία η άτιμη η πραγματικότητα αντιμετωπίζει ως ανέκδοτο.

Δεν μας εμποδίζει κανείς βεβαίως να απαιτούμε από τις κυβερνήσεις μας να κατασκευάσουν μια τέτοια ιδεατή πραγματικότητα για μας κι αν δεν το κάνουν να τις χτυπάμε σαν χταπόδι στον βράχο. Το πρόβλημα όμως είναι πως όταν οι κουρασμένοι βρίζουν ο κορονοϊός χαχανίζει, κατά το «όταν ο άνθρωπος σχεδιάζει, ο Θεός γελά».


Δημήτρης Καμπουράκης