“Η Ιστορία θα είναι αμείλικτη με Ευρωπαίους… ‘εκτροφείς’ του νέο-Οθωμανισμού”

Είναι πραγματικά θλιβερό ευρωπαϊκές δυνάμεις να προτιμούν να τείνουν στην Τουρκία «καρότα», αντί «μαστιγίου», υπηρετώντας κοντόφθαλμα αλισβερίσια, ακόμη κι όταν η συμπεριφορά της γείτονος καταντά άκρως εξευτελιστική προς τη θεσμική ηγεσία της ΕΕ. Πλέον, όμως, η συνεχιζόμενη τύφλωση για τις πραγματικές επιδιώξεις της γείτονος, όπως δείχνει η δράση της «όπου φτάνει το χέρι της», από τα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή, μέχρι την Αφρική και τον Καύκασο, καθίσταται άκρως επικίνδυνη.

Του Μάξιμου Χαρακόπουλου*

Ο νεο-οθωμανικός αναθεωρητισμός ξεδιπλώνεται σε όλη του την έκταση και απαιτείται άμεσα μια συντονισμένη επιχείρηση περιορισμού του πριν καταστεί ανεξέλεγκτος. Κι αυτό προϋποθέτει, μεταξύ άλλων, την πίεση για απόσυρση του τουρκικού στρατού που βρέθηκε σε όμορες χώρες στη διάρκεια πολεμικών συγκρούσεων.

>Εν πρώτοις είναι η Συρία. Στις υπό τουρκική κατοχή περιοχές συνεχίζουν να δρουν ακραίες ισλαμιστικές οργανώσεις, ενώ υπό διωγμό βρίσκονται οι Χριστιανοί, οι Κούρδοι και οι άλλες μειονότητες. Η στάση της Άγκυρας δείχνει ολοφάνερα ότι κινείται με σκοπό την μονιμοποίηση της παρουσίας της, εμποδίζοντας έτσι την εξεύρεση πολιτικής λύσης που να διασφαλίζει την εδαφική ακεραιότητα της χώρας και την ασφάλεια του συνόλου του πληθυσμού της.

>Έπεται η Λιβύη, στην οποία συνεχίζουν να δρουν χιλιάδες Τούρκοι στρατιωτικοί και φιλότουρκοι τζιχαντιστές από την Συρία, παρά την διαδικασία ειρήνευσης που έχει επιτύχει η διεθνής κοινότητα. Πρόκειται για χώρα που μας ενδιαφέρει πολλαπλώς, γεωπολιτικά και οικονομικά, και γι’ αυτό πολύ ορθά ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης πραγματοποίησε επίσημη επίσκεψη στην Τρίπολη, θέτοντας, μεταξύ άλλων στη νέα ηγεσία της Λιβύης, την άμεση αποχώρηση των ξένων στρατευμάτων.

Έντονη τουρκική στρατιωτική παρουσία καταγράφεται και στην περιοχή της Υπερκαυκασίας, ως αποτέλεσμα και του πρόσφατου πολέμου του Ναγκόρνο Καραμπάχ-2. Η Τουρκία, με οπλισμό, στρατιωτικό προσωπικό και μεταφερόμενους τζιχαντιστές, συνέβαλε στη συντριβή των Αρμενίων, που έμειναν απελπιστικά μόνοι.

Χωρίς αμφιβολία, οι τουρκικές φιλοδοξίες δεν περιορίζονται στο Αζερμπαϊτζάν, αλλά επεκτείνονται τόσο προς τις τουρκόφωνες κεντροασιατικές δημοκρατίες, πέραν της Κασπίας, όσο και προς τους μουσουλμάνους του Καυκάσου, εντός της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Δεν είναι τυχαίο ότι τζιχαντιστές από την Τσετσενία και το Νταγκεστάν έχουν πολεμήσει στη Συρία, μέσα από τις τάξεις ισλαμιστικών οργανώσεων.

>Τέλος, ο κατοχικός στρατός συνεχίζει να παραμένει στην Κύπρο, μετά την εισβολή του 1974, εμποδίζοντας την οποιαδήποτε βιώσιμη λύση που θα επανένωνε το διαιρεμένο νησί. Και για τον λόγο αυτό δεν νοείται η αποδοχή κάποιας προσφερόμενης πρότασης, στο πλαίσιο και της νέας διαδικασίας επίλυσης του Κυπριακού που βρίσκεται αυτό το διάστημα σε εξέλιξη, χωρίς την απόσυρση των τουρκικών στρατευμάτων.

Η Άγκυρα έχει καταφέρει ως σήμερα να εκμεταλλευθεί τις αντιθέσεις των μεγάλων δυνάμεων για να διεισδύσει στρατιωτικά σε ξένα εδάφη. Ωστόσο, αυτή η «ευελιξία» δεν μπορεί να λειτουργεί εσαεί. Η διεθνής κοινότητα οφείλει να επιβάλει τη νομιμότητα, καταδεικνύοντας τις τουρκικές κινήσεις ως πράξεις που έμπρακτα καταστρατηγούν τους κανόνες του διεθνούς δικαίου και υπονομεύουν την ειρήνη.

Στην περίπτωση που εδραιωθεί η τουρκική στρατιωτική παρουσία στις περιοχές που αναφέρθηκαν είναι πιθανό οι νέο-οθωμανικές φιλοδοξίες να παραμένουν ζωντανές, ακόμα και όταν ο Ερντογάν δεν θα είναι στο τιμόνι της Τουρκίας. Η Ιστορία, δικαίως, θα είναι αμείλικτη με όσους Ευρωπαίους ηγέτες δεν σταθούν στο ύψος των περιστάσεων.

*Ο Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι πρόεδρος της Διαρκούς Επιτροπής Δημόσιας Διοίκησης, Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης της Βουλής, βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας. Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο “real.gr“.