Το πεζοδρόμιο είναι σήμερα το καθιερωμένο πεδίον ασκήσεως για τη βίαιη κατάληψη της εξουσίας από τους λίγους

Γράφει ο Γιάννης Κίτσος, Οικονομολόγος – Σύμβουλος χρηματοοικονομικού και στρατηγικού σχεδιασμού

Στο Χωρίατες ο Ονόρε ντε Μπαλζάκ αναρωτιέται, «… Θεέ μου! Πως δεν καταλαβαίνουν ότι τα θαύματα της τέχνης είναι αδύνατα χωρίς τις μεγάλες περιουσίες και με μια εξασφαλισμένη τάξη πραγμάτων; Αν η αριστερά θέλει οπωσδήποτε να σκοτώσει τους βασιλιάδες, ας μας αφήσει τουλάχιστον μερικούς μικρούς πρίγκιπες, μεγάλους όσο τίποτα!». Αν ο Μπαλζάκ ζούσε σήμερα την ίδια απορία και απαίτηση θα είχε και για τους σύγχρονους «πρίγκιπες» και «πριγκίπισσες» μαζί με την τέχνη και για τα θαύματα τους στην επιστήμη, στην επιχειρηματικότητα, στον αθλητισμό κ.α..

Ο Κωνσταντίνος Τσάτσος στο σύγγραμμα του Η ζωή σε απόσταση γράφει: «… Ο μόνος ορθός ορισμός της ισότητας είναι ο αριστοτελικός, ως της ανισότητας των ανίσων. Η ισότητα, όπως τη διαλαλούν οι δημοκόποι, είναι αντίθετη και στη φύση και στη λογική».

Ο Τσάτσος συνεχίζοντας αναλύει το γιατί «… Είναι τραγικό», μας λέει, «η πικρία των αδικημένων που είναι δικαιολογημένη όσο στρέφεται εναντίον των ανισοτήτων που γέννησε η κοινωνία, εκτείνεται, χωρίς να κάνει διάκριση, στις ανισότητες που η κοινωνία δεν μπορεί να διορθώσει. Αυτό το αδικαιολόγητο παράπονο των αποτυχημένων, επειδή ήταν από τη φύση ανίκανοι να πετύχουν, γίνεται, κατά τρόπο εγκληματικό, μέσον για την εξέγερση αφελών η οποία καταλήγει όχι στη διόρθωση των κοινωνικών αδικιών, αλλά στην αντικατάσταση τους από άλλες αδικίες και από άλλους αδικούντας».

Τα δυο ανωτέρω μου ήρθαν στο μυαλό με την αφορμή τον εξής παρακάτω γεγονότων. Αρχικά πολύ ορθά σχολιάζει καυστικά ο αγαπημένος φίλος Θανάσης Κ. στο άρθρο του Παρασημοφορήστε και τον… “Ρουβίκωνα”! Να τελειώνουμε: «Να βάλουμε και κάποιες από τις κυρίες που κραύγαζαν για “γυναικοκτονία”, να δώσουν το παράσημο της… “τοξικής φαλοκρατίας” στο “Ρουβίκωνα”! Έτσι δεν θέλω “συντηρητισμούς” και μιζέριες. Άμα είναι να κάνουμε μια δουλειά, να την κάνουμε σωστά…».

Τα παραπάνω με αφορμή την παραλίγο “παρασημοφόρηση” ενός “αλληλέγγυου”, που βοηθούσε τα κυκλώματα δουλεμπόρων να περάσουν λαθρομετανάστες από την Τουρκία στα ελληνικά νησιά. Αν και ακόμα η προεδρία της Δημοκρατίας δεν έχει ανακοινώσει τον υπεύθυνο που πρότεινε η ελληνική δημοκρατία να “παρασημοφορήσει” έναν αποδεδειγμένα εχθρό της, να το εκλάβουμε και αυτό στο πλαίσιο της άκρατης πολιτικής ορθότητας… ή όπως γράφει και ο αείμνηστος Τσάτσος της «πικρίας των αδικημένων – αποτυχημένων».

Τις ίδιες παραπάνω σκέψεις μου προκάλεσαν οι επιθέσεις απέναντι σε μια παγκόσμιου φήμης και αναγνώρισης ελληνίδα αθλήτρια, την Μαρία Σάκαρη. Και αυτές όχι με βάση την αθλητική της απόδοση και ήθος αλλά με βάση τη σχέση της με τον γιο του έλληνα Πρωθυπουργού και μια ανάρτηση του στον προσωπικό του λογαριασμό στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για τα γενέθλια της συντρόφου του. Η εν λόγω κυρία που έβγαλε όλο το σεξιστικό και ταξικό της δηλητήριο πάνω στην «ευνοημένη» Μαρία Σάκαρη θεωρεί ότι αυτή αδικήθηκε κάπου; Τελικά τι ακριβώς μας λένε όλοι αυτοί οι αδικημένοι – αποτυχημένοι; Αν μας λένε ότι είμαστε όλοι ίσοι τότε δεν μπορούμε να είμαστε και διαφορετικοί. Αν, από την άλλη, είμαστε διαφορετικοί τότε δεν μπορούμε να είμαστε και ίσοι. Εμένα μου φαίνεται ότι η ισότητα πάει κόντρα στην ανθρώπινη φύση, για τον απλούστατο λόγο ότι οι άνθρωποι δεν γεννιούνται ίσοι αλλά διαφορετικοί ο ένας από τον άλλο.

Τέλος, η πάλαι ποτέ πρωτοπόρος αριστερά παρουσιάζει, επί προεδρίας Τσίπρα, το ποιο λαϊκίστικο και οπισθοδρομικό πρόσωπο της. Και αυτό, πέραν όλων των άλλων πρακτικών και θέσεων σε κάθε πτυχή της κοινωνικής και πολιτικής μας ζωής, το βιώσαμε και πρόσφατα στο ελληνικό κοινοβούλιο στη συζήτηση επί του πολυνομοσχεδίου του υπ. Παιδείας. Εκεί ο αθεράπευτα λαϊκιστής, Α. Τσίπρας, όπως και την περίοδο 2014-2015, είπε δημόσια ότι με ένα νόμο και ένα άρθρο – όπως τότε θα καταργούσε τα μνημόνια – θα επαναφέρει τις αδικίες που υπέστησαν οι αδικημένοι – αποτυχημένοι φοιτητές που δεν κατάφεραν να πιάσουν τη βάση για την είσοδο τους στην πανεπιστημιακή σχολή της επιλογής τους.

Η ελληνική παιδεία πάσχει από πάρα πολλά, αλλά αυτά δεν θα λυθούν όσο κάποιοι λαϊκιστές για ψηφοθηρικούς καθαρά και μόνο λόγους συνεχίζουν να στηρίζουν τις μεγαλύτερες παθογένειες της, την ευθυνοφοβία, την απουσία λογοδοσίας, την έλλειψη φαντασίας και την αδυναμία να ενισχύουμε την αριστεία, συνεχίζοντας έτσι να οδηγούν το εκπαιδευτικό μας σύστημα στην ισοπέδωση προς τα κάτω.

Όπου έχει καταφέρει να βρεθεί στην εξουσία ο λαϊκισμός, δεν το έκανε προσκομίζοντας εμπειρικά τεκμήρια και επιχειρήματα, αλλά μέσα από τη χρήση αποτελεσματικής ρητορικής και προπαγάνδας, και εμπνέοντας μια σχεδόν θρησκευτική πίστη προς τους αρχηγούς των λαϊκίστικων κομμάτων και τη δυνατότητα τους να προσφέρουν λύσεις στα άλυτα προβλήματα του παρελθόντος.

Για τους πάσης φύσεως λαϊκιστές η πολιτική δεν είναι ένας κοινός τόπος αλλά η επιβολή των περί του κόσμου απόψεων τους. Έτσι, έχουμε γίνει μάρτυρες της κατάρρευσης αυτού του κοινού τόπου. Του κοινού τόπου μεταξύ των «νεοφώτιστων» του λαϊκισμού και αυτών που παραμένουν πιστοί στην παλαιά πολιτική τάξη πραγμάτων. Έχουμε φτάσει σε εκείνο το σημείο που δύσκολα μπορεί να πείσουν οι μεν τους δε, με ορθολογικά επιχειρήματα και εμπειρικά τεκμήρια.

Τέλος, ως προς την επιβολή από μειοψηφίες της πολιτικής ορθότητας θα συμφωνήσω με αυτά που γράφει ο Στάθης Ν. Καλύβας στο Το Ελληνικό όνειρο. «… Η απροθυμία μας», γράφει ο σύγχρονος έλληνας πολιτικός επιστήμονας, «να αμφισβητούμε κάποιες κοινωνικά κυρίαρχες αντιλήψεις είναι τέτοιες, που μας κάνουν να μη θέλουμε να αντικρίσουμε κάποιες πραγματικότητες γιατί μας είναι δυσάρεστες. Είναι μια μορφή στρουθοκαμηλισμού και, όπως συμβαίνει συνήθως, είναι επικίνδυνη, γιατί τα προβλήματα δεν λύνονται όταν τα βάζουμε κάτω από το χαλί. Επιπλέον, σπρώχνουν ένα κομμάτι του πληθυσμού που θεωρεί πως περιθωριοποιείται προς ακροδεξιούς δημαγωγούς οι οποίοι δεν έχουν απολύτως καμία λύση να τους προσφέρουν, απλώς τζογάρουν πάνω στη δυσαρέσκεια αυτή».

Μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι από τη στιγμή που μια μειοψηφία επεδίωξε την άμεση άρση της κοινωνικής αδικίας με μιαν επανάσταση, με την άμεση επικράτηση της, τότε, όπου δεν επικράτησε, προκάλεσε μοιραία αντίδραση· η επανάσταση έφερε την αντεπανάσταση.

Θα πρέπει να τελειώνουμε άμεσα με το αφήγημα ότι οι λίγοι πολιτικοί «εξπέρ» ξέρουν ποιο είναι καλό και σωστό για τους πολλούς καλύτερα και από τους ίδιους τους πολλούς πολιτικά «απαίδευτους». Οι πολλοί και τα σύνολα εκεί που με τη βία κατέλαβαν την εξουσία οι λίγοι, όχι μόνο δεν προόδευσαν αλλά μαράζωσαν υλικά και ηθικά και μεταβλήθηκαν σε μιαν απρόσωπη μάζα που όλο και περισσότερο καταρρέει, δούλη των λίγων. Τα σταλινικά, χιτλερικά και μαοϊκά καθεστώτα είναι ιστορικά εδώ για να μας το υπενθυμίζουν αυτό. Όπως γράφει ο Τσάτσος, στο ίδιο παραπάνω σύγγραμμα του, «το πεζοδρόμιο είναι σήμερα το καθιερωμένο πεδίον ασκήσεως για τη βίαιη κατάληψη της εξουσίας από τους λίγους». Και η ελληνική αριστερά έχει μετατρέψει ακόμη και το ελληνικό κοινοβούλιο σε πεζοδρόμιο. Για πόσο ακόμα όλοι εμείς οι δημοκράτες θα πρέπει να το ανεχόμαστε αυτό!!!

http://lastpoint.gr/

Σχόλιο: Νομίζω πάντα έτσι ήταν