Οι προπαγανδιστές του αντιεμβολιασμού και ο δημοκρατικός πατριωτισμός

Πριν από ορισμένα χρόνια θα εθεωρείτο αδιανόητο να ξεσπάσει, στις δυτικές κοινωνίες και στην Ελλάδα κατ’ εξοχήν, μία τόσο μεγάλη οικονομική, κοινωνική, πολιτισμική και πολιτική σύγκρουση με αφετηρία την εμφάνιση ενός ιού. Οι ανθρώπινες κοινωνίες είχαν πιστέψει πως είναι πλέον άτρωτες από επιδημίες που παίρνουν τα χαρακτηριστικά μιας παγκόσμιας πανδημίας. Και έτσι οι αντιδράσεις απέναντί της υπήρξαν ποικίλες, αρχίζοντας από τον φόβο και την αγωνία και φθάνοντας μέχρι την καθολική άρνηση και απόρριψη της ίδιας της απειλής.

Όλοι θυμόμαστε, όταν πρωτοεμφανίστηκε η επιδημία, τις προσπάθειες κυβερνήσεων, από τον Μπόρις Τζόνσον έως τον Ντόναλντ Τραμπ, και επιστημόνων, όπως ο Γιάννης Ιωαννίδης και άλλοι, να υποτιμήσουν τον κίνδυνο, δεδομένων των συνεπειών που θα είχε κυρίως στο οικονομικό πεδίο. Χώρες όπως η Τουρκία, η Ρωσία και η Ινδία προσπάθησαν να αποκρύψουν το μέγεθος της υγειονομικής κρίσης και ει δυνατόν ακόμα και να την εκμεταλλευτούν γεωπολιτικά όπως έκανε η Τουρκία με τη Λιβύη και το Αζερμπαϊτζάν. Έτσι, ο αριθμός των νεκρών από την πανδημία είναι στην πραγματικότητα δραματικά υποτιμημένος και, σύμφωνα με όλους τους έγκυρους υπολογισμούς, είναι τριπλάσιος από τον υποβαλλόμενο στον ΠΟΥ από κάποιες χώρες-μέλη του, προσεγγίζοντας τουλάχιστον τα 15 εκατομμύρια ανθρώπους.

Η Ελλάδα, επειδή κατά την πρώτη περίοδο της πανδημίας πήρε άμεσα μέτρα αποφυγής της διασποράς του ιού, κατόρθωσε να αντιμετωπίσει το μεγάλο ανθρώπινο και υγειονομικό κόστος που γνώρισαν άλλες χώρες και η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού προσαρμόστηκε στις υγειονομικές επιταγές για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Και έτσι φωνές όπως εκείνες του Τραμπ και του Μπολσονάρο είχαν μικρή επιρροή στο ευρύτερο λαϊκό σώμα.

Ωστόσο, επειδή οι οικονομικές ανάγκες είναι αδήριτες και η ελληνική οικονομία είχε πληρώσει ακριβά το κόστος της πανδημίας, το ΑΕΠ της χώρας μειώθηκε σχεδόν κατά 10% το 2020, καθώς μάλιστα η ελληνική οικονομία είναι ιδιαίτερα εξαρτημένη από τον τουρισμό και το ναυτιλιακό συνάλλαγμα· έτσι, το Καλοκαίρι του 2020, παρατηρήθηκε μία σημαντική χαλάρωση των υγειονομικών μέτρων. Αυτή δεν είχε μόνο ως αποτέλεσμα μία νέα έξαρση της πανδημίας με το λεγόμενο δεύτερο κύμα αλλά και οδήγησε σε μία ένταση διχαστικών φαινομένων στο εσωτερικό της ελληνικής κοινωνίας.

Η κυβέρνηση καθυστέρησε να πάρει αποφασιστικά και σύντονα μέτρα το φθινόπωρο του 2020, φοβούμενη το οικονομικό κόστος και τις αντιδράσεις πολλών πληττόμενων ομάδων, ιδιαίτερα στον τουρισμό, την εστίαση και το λιανεμπόριο. Έτσι, το δεύτερο απαγορευτικό ήταν εν πολλοίς ένα κατ’ επίφαση απαγορευτικό χωρίς σοβαρούς ελέγχους που δεν απέτρεψε την επιδείνωση των υγειονομικών δεικτών.

Παράλληλα, ιδιαίτερα αρνητικό ρόλο διαδραμάτισαν η στάση κατ’ εξοχήν του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ και της Ελληνικής Λύσης τους οποίους συνέδραμαν και οι αριστεριστές, αντιεξουσιαστές και ακροδεξιοί που θεώρησαν το πεδίο της πανδημίας ως προνομιακό πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης. Έτσι σαμποτάρισαν λιγότερο ή περισσότερο ανοιχτά τα μέτρα προστασίας με τις εκατοντάδες διαδηλώσεις που πραγματοποίησαν, για όλους τους πιθανούς και απίθανους λόγους, καθώς και με τη δημιουργία και ενίσχυση ενός κλίματος αμφισβήτησης κάθε μέτρου προστασίας (χαρακτηριστικά, ασκήθηκε κριτική στην κυβέρνηση ότι παίρνει υπερβολικά μέτρα κλείνοντας την οικονομία και μερικές μέρες μετά κατηγορήθηκε για υπερβολική χαλάρωση!). Αυτή η στάση διεύρυνε το κύμα δυσπιστίας των πολιτών που ούτως ή άλλως, εξαιτίας του οικονομικού, ψυχολογικού και κοινωνικού κόστους των μέτρων προστασίας, ήταν σχετικά εύκολο να τείνουν ευήκοα ώτα σε κάθε ψευδοαιρετική φωνή.

Διαβάστε την συνέχεια εδώ, έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον....