Μην υποτιμάτε την δύναμη του Παπανδρεϊσμού. Τα κατάλοιπα του πολιτικού κοτζαμπασισμού του 19ου και 20ου αιώνα είναι εδώ

Πεντέξι ΠΑΣΟΚοι είχαν – λέει - μαζευτεί σ’ ένα σπίτι και τα 'χαν βάλει με τον Γιώργο. Συμφωνούσαν ότι δεν είναι άξιος, ότι τα κάνει όλα μαντάρα και ότι είναι καιρός να σταματήσει μέσα στο κόμμα το θλιβερό φαινόμενο της οικογενειοκρατίας και της λόγω ονόματος ανάληψης της κομματικής ηγεσίας. Και η γριά μάνα του ενός, άσχετη με τα πολιτικά, σερβίροντας τους καφέδες είπε ξαφνικά: «Ναι, κακό πράγμα η οικογενειοκρατία. Συγνώμη, άλλο παιδί δεν είχε ο Ανδρέας;»

Κακεντρεχές ανεκδοτάκι, θα πείτε. Ναι, αλλά όχι μετέωρο. Υπάρχουν αρκετοί μέσα στην ελληνική κοινωνία που τα ονόματα ασκούν πάνω τους μια ακατανίκητη γοητεία. Ειδικά όταν αυτοί ανήκουν στους λεγόμενους σκληρούς πυρήνες των κομμάτων, οι οποίοι δεν υπάρχει περίπτωση να μετακινηθούν πολιτικά ο κόσμος να χαλάσει. Οι πυρήνες αυτοί, με εξαίρεση το ΚΚΕ, συνηθέστατα έχουν εντονότατα προσωπολατρικά χαρακτηριστικά, τα οποία μάλιστα μεταφέρονται και στους επιγόνους των μεγάλων, αρκεί να κουβαλάνε κι αυτοί αυτούσιο το όνομα.

Γι αυτό, όσο κι αν αλλάζει η κοινωνία γύρω μας και τα ήθη μεταβάλλονται, ποτέ μην υποτιμάτε τη δύναμη του Παπανδρεϊσμού μέσα στο ΠΑΣΟΚ και τη δύναμη του Καραμανλισμού μέσα στη ΝΔ. Πρόκειται για μύθους που είναι συνδεδεμένοι με την ίδρυση πολιτικών παρατάξεων και την πετυχημένη άσκηση εξουσίας για μια ικανή περίοδο. Οι μύθοι αυτοί κουβαλάνε στρατούς. Οι στρατοί αυτοί ενίοτε διευρύνονται καταλαμβάνοντας ολόκληρη τη χώρα, είναι όμως είναι περίπου ανίκητοι όταν αναμετρώνται στο εσωτερικό των δικών τους παρατάξεων.

Υπάρχουν πολλοί που θεωρούν το φαινόμενο αυτό θλιβερό κατάλοιπο του πολιτικού κοτζαμπασισμού του 19ου και 20ου αιώνα. Συμφωνούμε δεν συμφωνούμε, αυτή είναι μια πραγματικότητα. Αγνοήστε την και θα βρεθείτε προ εκπλήξεων. Και μην υπέρ-αναλύετε τις δυνατότητες και τις ικανότητες των προσώπων που συνοδεύουν κάθε φορά τον μύθο. Συχνά, ο μύθος ενισχύεται δια της αφάνειας τους ή δια της συγκεχυμένης παρουσίας τους. Όσο λιγότερο φαίνονται τον ενισχύουν, όσο περισσότερο μιλούν τον αποδυναμώνουν.

Και κάτι τελευταίο. Ένα ΚΙΝΑΛ με διψήφιο νούμερο μετατρέπει το σημερινό σκηνικό του κουτσού δικομματισμού με ένα και μισό κόμμα, σε αλλόκοτο τρικομματισμό του ενός συν δύο κόμματα. Αυτό σχεδιάζει ο Γιώργος, αυτό ελπίζει ο Κυριάκος, αυτό απεύχεται ο Αλέξης. Αλλά είμαστε ακόμα πολύ μακριά απ’ αυτό. Επί του παρόντος θα ξαναμετρήσουμε τη δύναμη του Παπανδρεϊσμού μέσα στο ΚΙΝΑΛ. Και να δούμε αν οι εξελίξεις αναπτερώσουν χαμένες ελπίδες στον σιωπηλό φορέα του άλλου μεγάλου ονόματος στην κεντροδεξιά. Ε ρε γλέντια.


Δημήτρης Καμπουράκης