«Βοήθεια, πνιγόμαστε, καιγόμαστε», αλλά θα είναι αργά. Η ανθρωπότητα είναι αιχμάλωτη από διεφθαρμένες ηγεσίες

Ο πρόεδρος της Ιταλίας Sergio Mattarella (Κ) απευθύνεται στους ηγέτες των G20 στη Ρώμη. EPA, PAOLO GIANDOTTI, QUIRINAL PRESS OFFICE HANDOUT

Του ΠΑΝΙΚΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ

Για τριάντα χρόνια πραγματοποιούνται σύνοδοι κορυφής των Ηνωμένων Εθνών για την κλιματική αλλαγή, ξεκινώντας από το Ρίο ντε Τζανέιρο το 1992.

Περισσότερες από 150 χώρες είχαν συμφωνήσει να σταθεροποιήσουν τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα και άλλων αερίων του θερμοκηπίου σε επίπεδο που «θα αποτρέψει την επικίνδυνη ανθρωπογενή παρέμβαση στο κλιματικό σύστημα της Γης».

Από τότε όμως, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Η ανθρωπότητα είναι αιχμάλωτη από οικονομικά συμφέροντα και οι περισσότερες ηγεσίες μεγάλων και μικρών χωρών είναι βουτηγμένες στη διαφθορά και τη διαπλοκή.

Κοινό συμπέρασμα της επιστημονικής κοινότητας είναι ότι η κλιματική αλλαγή προκαλείται από την ανθρώπινη δραστηριότητα και αγγίζει πλέον όλες τις γωνιές της Γης. Ελπίδα δεν φαίνεται να υπάρχει επειδή αποδεικνύεται συνεχώς ότι οι διαχειριστές της διεθνούς τάξης πραγμάτων θέτουν την απληστία και τα κέρδη υπεράνω της ανθρώπινης ζωής.

Η Συμφωνία του Παρισιού το 2015 θεωρήθηκε καθοριστικός σταθμός στις προσπάθειες της διεθνούς κοινότητας για να προλάβει την επερχόμενη καταστροφή.

Ενώ τέθηκε ως βασικός στόχος ο περιορισμός της υπερθέρμανσης του πλανήτη σε επίπεδα κάτω των 2 βαθμών Κελσίου, σε σύγκριση με τα προβιομηχανικά επίπεδα, με επιδίωξη τη σταθεροποίηση της ανόδου κάτω του 1,5 βαθμού Κελσίου, τα τελευταία χρόνια τα ακραία καιρικά φαινόμενα επιδεινώθηκαν περαιτέρω και οι παγκόσμιες εκπομπές αερίων αναμένεται να αυξηθούν κατά 16 % έως το 2030.
Σύμφωνα με αρκετούς ειδικούς, τα όσα συνέβησαν μέσα στην τρέχουσα χρονιά (πρωτοφανείς πυρκαγιές, τυφώνες και πλημμύρες, λιώσιμο παγετώνων και άνοδος της στάθμης της θάλασσας) υποδηλώνουν την κατάσταση έκτακτης ανάγκης που έχει περιέλθει ο πλανήτης μας.

Με βάση την τελευταία έκθεση της Διακυβερνητικής Επιτροπής για την Κλιματική Αλλαγή (IPCC) του ΟΗΕ (η έκτη κατά σειρά από το 1988), η μέση παγκόσμια θερμοκρασία μπορεί να αυξηθεί μέχρι το 2040 κατά 1,5 βαθμούς Κελσίου, αλλά η αύξηση μπορεί να συμβεί πλέον ανά πάσα στιγμή.

«Δεν βλέπω καμία περιοχή ασφαλή, δεν υπάρχει κανένα σημείο να τρέξεις, κανένα σημείο να κρυφτείς» τόνισε ενδεικτικά η Linda Mearns, επιστήμονας στο Εθνικό Κέντρο Ατμοσφαιρικής Έρευνας των Ηνωμένων Πολιτειών.

Ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν, δήλωσε πρόσφατα ότι τα ακραία καιρικά φαινόμενα θα κοστίσουν φέτος στη χώρα του πάνω από 100 δισεκατομμύρια δολάρια, υπερβαίνοντας το περσινό κόστος των 99 δισεκατομμυρίων δολαρίων.

Όσον αφορά τη σύνοδο κορυφής του ΟΗΕ (COP26) για το κλίμα, που θα πραγματοποιηθεί στη Γλασκώβη από τις 31 Οκτωβρίου ως τις 12 Νοεμβρίου, αναφέρθηκε από τους ειδικούς ότι «θα αποτελέσει κρίσιμη καμπή για το μέλλον του πλανήτη». Την ίδια στιγμή, στους δρόμους της σκωτσέζικης πόλης χιλιάδες άτομα θα διαδηλώσουν ενάντια στην προκλητική αδιαφορία πολυεθνικών εταιρειών και αναπτυγμένων χωρών.

Ο Αμερικανός ηγέτης θα βρίσκεται εκεί, αλλά οι ηγέτες της Κίνας και της Ρωσίας, Σι Τζινπίνγκ και Βλαντιμίρ Πούτιν, δεν θα παραστούν, δείχνοντας εκ των προτέρων ότι θέλουν να αποφύγουν συγκεκριμένες δεσμεύσεις.

Το καθεστώς του Πεκίνου και η Μόσχα, παρά τις κατά περιόδους διακηρύξεις αξιωματούχων τους για την αναγκαιότητα λήψης μέτρων, αποφεύγουν να επωμιστούν το οικονομικό και πολιτικό κόστος μιας ριζικής μείωσης των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου. Η ρωσική οικονομία, για παράδειγμα, εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων (πετρέλαιο, φυσικό αέριο και άνθρακας) που παράγουν αυτές τις εκπομπές.

Στον κατάλογο των πιο ρυπογόνων χωρών βρίσκονται: Κίνα (εκπέμπει περίπου το 28% των παγκόσμιων εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα), ΗΠΑ, Ινδία, Ρωσία, Βραζιλία, Ινδονησία, Γερμανία, Ιαπωνία και Καναδάς.

Ο βασικότερος λόγος όμως, που, οι ηγεσίες αρκετών από τις προαναφερόμενες ρυπογόνες χώρες αποφεύγουν να υλοποιήσουν τις υποχρεώσεις που απορρέουν από τις έως τώρα συμφωνίες και να αναλάβουν περαιτέρω δεσμεύσεις, δεν είναι επειδή η μετάβαση από τα ορυκτά καύσιμα σε πιο καθαρές μορφές ενέργειας αποτελεί «υπαρξιακή απειλή» για τα κράτη τους, αλλά επειδή το λόμπι των ορυκτών καυσίμων, όπως και το λόμπι των πολεμικών βιομηχανιών, είναι πανίσχυρο. Κατευθύνει πολιτικές και καθορίζει αποφάσεις.

Ορισμένα κράτη και ομάδες συμφερόντων χρησιμοποιών κάθε νόμιμο και άνομο μέσο για να εμποδίσουν ή να επιβραδύνουν τη μετάβαση στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.

Η διάσκεψη της Γλασκώβης μπορεί να χαρακτηρίζεται ως «τελευταία ευκαιρία», αλλά οι στόχοι είναι ξεκάθαροι εδώ και τριάντα χρόνια. Οι συμφωνίες υπάρχουν, αλλά η δράση είναι σχεδόν ανύπαρκτη.

Όλο και περισσότερα εκατομμύρια άνθρωποι θα φωνάζουν: «Βοήθεια, πνιγόμαστε, καιγόμαστε», αλλά θα είναι αργά. Η κατάσταση μοιάζει μη αναστρέψιμη.

Ελπίδα μπορεί να υπάρξει μόνο αν ο κόσμος (από την Κίνα έως τις Ηνωμένες Πολιτείες, από τη Ρωσία έως τη Βραζιλία, από την Ευρώπη έως την Ινδία) συνειδητοποιήσει ότι έχει όλη τη δύναμη στα χέρια του και ξεσηκωθεί για τη σωτηρία του πλανήτη.

https://hellasjournal.com/