Αν κάθε πέντε μέρες έπεφτε ένα γεμάτο Boeing χωρίς να γλυτώνει κανείς;

Για φανταστείτε κάθε πέντε μέρες να έπεφτε λέει ένα γεμάτο Boeing χωρίς να γλυτώνει κανείς. Διακόσιες πενήντα ψυχές την Δευτέρα, άλλες διακόσιες πενήντα το Σάββατο, άλλοι τόσοι την Πέμπτη και πάει λέγοντας. Θα ξανάμπαινε κανένας Έλληνας σε αεροπλάνο; Αφήστε στην άκρη τα μέτρα που θα 'παιρναν ή δεν θα 'παιρναν οι αεροπορικές αρχές και τα υπουργικά συμβούλια. Εγώ στον απλό κόσμο αναφέρομαι. Θα ξαναταξίδευε κανείς με δική του πρωτοβουλία;

Φαντάζεστε μήπως ότι ένας στους τέσσερις Έλληνες, θα έλεγε «κουράστηκα πια να μην πετάω, εγώ θα μπω στην πτήση και δεν μ’ ενδιαφέρει»; Ή μήπως υποψιάζεστε ότι ένας στους δέκα Έλληνες θα φώναζε ότι όλα αυτά είναι φτιαχτά και ότι τα αεροπλάνα δεν πέφτουν; Μια χαρά θα κάθονταν όλοι στο σπιτάκι τους δίχως αεροπορικό ταξίδι ή θα υπέμεναν με καρτερία τις ατέλειωτες ώρες στο πλοίο ή στο αμάξι, δίχως να ουρλιάζουν ότι είναι θύματα της παγκόσμιας συνωμοσίας του Μητσοτάκη, του Σόρος και του Γκέιτς.

Κι όμως, ακριβώς το ίδιο πράγμα ζούμε στις μέρες μας, αλλά κανένας δεν κάνει παραλληλισμό με αεροπλάνο που καρφώνεται στην πλαγιά. Ούτε με γεμάτο λεωφορείο που πέφτει καθημερινά στον γκρεμό, ούτε για τραίνο που εκτροχιάζεται μια φορά την εβδομάδα. Ένας στους τέσσερις Έλληνες είναι καβαλάρηδες της ανεμελιάς, σαν να ζει σε κάποιον άλλον κόσμο, ονειρικό, άσπιλο, αμόλυντο, άχραντο, ακίνδυνο.

Κάθε μέρα αυτοκτονούν γύρω μας πενήντα νοματαίοι, με τους υπόλοιπους μελλοθάνατους που ανήκουν στην κοινή με τους πεθαμένους κατηγορία των ανεμβολίαστων, όχι μόνο να γελάνε μακάριοι αλλά και να θυμώνουν με τους εμβολιασμένους που τους λένε να προσέχουν. Κι έπειτα οργιζόμαστε με το παιχνίδι του Καλαμαριού στο Netflix, που παρουσιάζει έναν κόσμο κυνικό, εγκληματικό, ανορθολογικό και βίαιο.

Ρε εδώ ζούμε το καλαμάρι κάθε μέρα και δεν το παίρνουμε χαμπάρι. Η κοινωνία μας είναι γεμάτη παίχτες που ποντάρουν ανενδοίαστα την ζωή τους και μάλιστα δίχως τα εκατομμύρια που διεκδικούν στην τηλεοπτική εκδοχή της πανομοιότυπης υπόθεσης. Πενήντα ημερησίως πάνε προς θάνατον, έτσι χωρίς λόγο. Και παρασέρνουν κι άλλους στο διάβα τους, όχι άγνωστους όπως στην σειρά, αλλά συγγενείς και φίλους τους. Κι ύστερα μου λέτε εμένα τι κάνει η κυβέρνηση ή τι θα ‘κανε η αντιπολίτευση. Άντε μην γράψω καμιά βαριά κουβέντα…

Δημήτρης Καμπουράκης