Τα Δεκεμβριανά του 2008… Όταν μια κυβέρνηση άφησε την Αθήνα να καεί

Ένας δεκαεξάχρονος έχασε τη ζωή του από πυροβολισμό αστυνομικού –σήμερα ο Γρηγορόπουλος θα ήταν περίπου 30 χρόνων– και μια κυβέρνηση, κουβαλώντας ενοχές γι’ αυτό τον θάνατο, άφησε την Αθήνα να καεί. Όλο αυτό το σκηνικό σημάδεψε τις ζωές πολλών, πάρα πολλών ανθρώπων, σε όλα τα επίπεδα. Οι φίλοι και οι συνομήλικοι του θύματος εξεγέρθηκαν γι’ αυτή την κρατική αυθαιρεσία και βγήκαν στους δρόμους. Από δίπλα τους και οι γνωστοί αναρχοαυτόνομοι, που βρήκαν την ευκαιρία και κυρίως την «ηθική νομιμοποίηση» να κάψουν και να καταστρέψουν τις περιουσίες ιδιωτών.

ΤΟΥ ΣΑΚΗ ΜΟΥΜΤΖΗ
ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Και το κράτος, η κυβέρνηση παρακολουθούσαν τις καταστροφές απαθείς και αδύναμοι. Πίστευαν πως αν άφηναν τις ορδές των αντιεξουσιαστών να ξεσπάσουν ανενόχλητες, τότε ίσως θα εξιλεώνονταν για τον θάνατο του Γρηγορόπουλου. Κανένα σοβαρό κράτος και καμία σοβαρή κυβέρνηση δεν συμψηφίζει θάνατο με καταστροφές, και μάλιστα καταστροφές περιουσιών ιδιωτών. Τα σοβαρά κράτη και οι σοβαρές κυβερνήσεις, αν βρεθούν μπροστά σε υπέρμετρη βία των οργάνων τους, κινούνται με βάση τις θεσπισμένες διαδικασίες, χωρίς εκπτώσεις και με τρόπο διαφανή και αποφασιστικό.

Τα ενοχικά συμπλέγματα δεν αρμόζουν σε δημοκρατικές κυβερνήσεις, πολύ δε περισσότερο αν τελικά τα εκμεταλλεύονται δυνάμεις που επιδιώκουν την καταστροφή του κοινωνικού ιστού μιας ολόκληρης πόλης. Εκείνες τις στιγμές που έπρεπε, με καθαρό μυαλό, να ληφθούν σοβαρές αποφάσεις, κυριάρχησαν η αναποφασιστικότητα και η ευθυνοφοβία. Αποτέλεσμα, εκατοντάδες πολίτες είδαν τις περιουσίες τους να καταστρέφονται και τη ζωή τους να βαδίζει προς το άγνωστο. Οι υπεύθυνες κυβερνήσεις δεν παραιτούνται από την άσκηση της νόμιμης βίας, δεν συμψηφίζουν.

Ζητούν συγγνώμη για τις ενέργειες των οργάνων τους και αποδίδουν ευθύνες, αλλά συγχρόνως επιβάλλουν τον νόμο και την τάξη, αν χρειαστεί. Είναι δύο διακριτές πολιτικές πράξεις που κινούνται σε παράλληλη πορεία. Κάτι που δεν έγινε τον Δεκέμβριο του 2008. Η πολιτική διάσταση των σύγχρονων Δεκεμβριανών, πέραν βεβαίως των αυτονόητων ευθυνών τής τότε κυβέρνησης, υπογραμμίστηκε και με τον γάμο της ριζοσπαστικής Αριστεράς με συλλογικότητες της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς που έρεπαν προς τη βία. Ένας γάμος που άντεξε και χαρακτήρισε και την επόμενη δεκαετία, κυρίως τα πρώτα χρόνια της.