Η οργή της πλειοψηφίας

Κοιτάξτε, άλλη δουλειά κάνει η κυβέρνηση κι άλλες σκοτούρες έχει ο κάθε ξεχωριστός άνθρωπος. Η κυβέρνηση είναι λογικό να διυλίζει εκατό φορές κάθε μέτρο που λαμβάνει, να υπολογίζει παρενέργειες και κόστη (πολιτικά και οικονομικά), να αναμετράται με αντιδράσεις και μειοψηφίες. Ο απλός όμως και λογικά σκεπτόμενος πολίτης, συφοριασμένος από διαρκείς κρίσεις που τον ταλανίζουν επί δωδεκαετία, κουράστηκε πια να παίζει τις κουμπάρες και να προσπαθεί να παραμερίσει απ’ τον δρόμο του ενήλικες που αντιδρούν σαν νήπια.

Νισάφι πια, ζαβαρακατρανέμια, ίλεος, ίλεος, που έγραφε κάποτε και ο Γιάννης Μαρκόπουλος και δεν καταλαβαίναμε ότι επρόκειτο για αντιδικτατορικό ποίημα. Θέλω να πω, έχουμε φτάσει στα όρια μας μ’ αυτές τις διαρκείς αντιδράσεις των αρνητών, των σκεπτικιστών, των θεόπληκτων, των συνωμοσιολόγων, των δικαιωματιστών και όλων των υπόλοιπων -ων, που το ‘χουν κάνει τάμα να ξυπνάνε κάθε πρωί και να ανακαλύπτουν κάτι στο οποίο να αντιδράσουν.

Φοβούνται τη μάσκα, φοβούνται τα τεστ, φοβούνται τις βελόνες, φοβούνται τα τσιπάκια, φοβούνται το 666, φοβούνται την αλλοίωση του DNA τους, φοβούνται την κατάλυση του Συντάγματος, όλα ανεξαιρέτως τα φοβούνται. Αντιδρούν στα μέτρα, αντιδρούν στους περιορισμούς, αντιδρούν στις απολυμάνσεις, αντιδρούν στις υποχρεωτικότητες αλλά και στην ατομική ευθύνη, αντιδρούν στα πρόστιμα και στα μη - πρόστιμα, αντιδρούν στην αναστολή, σε όλα αντιδρούν.

Ε ναι, αλλά και εμείς οι υπόλοιποι που έχουμε μαγαζιά που πρέπει ν’ ανοίξουν, δουλειές που πρέπει να αναπτυχθούν, παιδιά που πρέπει να πάνε σχολείο, ξενοδοχεία και εστιατόρια που πρέπει να υποδεχτούν κανέναν πελάτη, δεν μπορούμε να περιμένουμε επ’ αόριστον πότε θα καπνίσει στους φοβισμένους και τους αντιδρώντες να παραμερίσουν για να αφήσουν την κοινωνία να προχωρήσει μπροστά.

Λίγο άναρθρο και θυμωμένο βγαίνει αυτό που γράφω, αλλά βαρέθηκα πια να ακούω τα ίδια και τα ίδια από τους ίδιους ψεκασμένους και φοβισμένους και δήθεν καταπιεσμένους. Τώρα πάλι άνοιξε καινούρια κουβέντα για τους άνω των 60 κι αν πρέπει να υποχρεωθούν να εμβολιαστούν κι αν πρέπει αν τους βάλουν πρόστιμο κι αν πρέπει να τους καταπιέσουμε κατ’ αυτό τον τρόπο κι έτσι τους εξοντώνουμε οικονομικά. Ε κουράστηκα πια. Όποιο μέτρο κι αν θεσπιστεί, τα ίδια θα λένε. Κι αν τα αφήσουμε όλα χύμα, θα περνάνε μπροστά απ’ τα μπαλκόνια μας κομβόι οι νεκροφόρες.

Να με συμπαθάτε, αλλά δεν έχει μόνο το 25% το δικαίωμα της οργής, Το ‘χει και το 75% που υπολογίζει τη ζωή του, που ακούσει την επιστήμη κι όχι τους Πετράκους. Δυο χρόνια κρατά αυτή η ιστορία. Αφού λοιπόν κάποιοι ποντάρουν στην οργή της μειοψηφίας για να χτίσουν καριέρες και να κάνουν πολιτικό παιχνίδι, ας μάθουν ότι υπάρχει και η οργή της πλειοψηφίας που είναι ικανή να τους ισοπεδώσει. Νισάφι πια, ζαβαρακατρανέμια, ίλεος, ίλεος.

Δημήτρης Καμπουράκης