Ο λαϊκισμός του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει όρια

Σάκης Μουμτζής

Ο λαϊκισμός δεν έχει όρια. Όσοι πιστεύουν πως ένα λαϊκιστικό κόμμα μπορεί να μεταμορφωθεί σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό, πλανώνται πλάνην οικτράν. Ο λαϊκισμός αποτελεί δομικό στοιχείο σε ένα κόμμα και δεν αποβάλλεται. Το παρακολουθεί σε όλη την πολιτική διαδρομή του. Κλασσικό παράδειγμα ο ΣΥΡΙΖΑ.

Επενδύει στα πιο χαμερπή ανθρώπινα αισθήματα μήπως κερδίσει μερικές δημοσκοπικές μονάδες, όντας παντελώς ανίκανος να αρθρώσει ένα λόγο πολιτικό, χωρίς ακρότητες, υστερίες και κυρίως χωρίς ανθρωποφαγίες.

Είναι γνωστό και αναμενόμενο πως ο στόχος του Α. Τσίπρα και των συνεργατών του είναι ο πρωθυπουργός και η οικογένεια του. Τους ξέρουμε, αυτοί ήταν και τέτοιοι παραμένουν. Έχουν στήσει ολόκληρο παρατηρητήριο και καταγράφουν κάθε κίνηση του εκτός της πολιτικής δραστηριότητας του. Φαντάζομαι πως θα έχουν καταγεγραμμένες, μέχρι και το τελευταίο λεπτό, τις ώρες ξεκούρασης του πρωθυπουργού. Θα μου πείτε, δικαιούται ένας πρωθυπουργός να ξεκουράζεται εν μέσω πανδημίας;

Όλοι οι λογικοί άνθρωποι αναγνωρίζουν την ανθρώπινη φύση όλων των πρωθυπουργών και ως εκ τούτου αντιλαμβάνονται την ανάγκη που έχουν να χαλαρώσουν. Το ζητούμενο κάθε φορά είναι αν προκαλούν με τον τρόπο αυτόν της χαλάρωσης ή αν κινούνται σεμνά και ταπεινά, στο φως της ημέρας.

Έχει τη σημασία του για τους πολίτες να βλέπουν αν ο πρωθυπουργός τους ξεκουράζεται σε μια πλαζ για λουόμενους στην πατρίδα του, σε κοινή θέα ή αν προτιμά να χαλαρώνει λάθρα σε θαλαμηγό εφοπλιστή, καπνίζοντας πούρο.

Είναι σημαντικό για τους πολίτες να γνωρίζουν -και το αξιολογούν- αν ο πρωθυπουργός τους δηλώνει πως θα πάει για ένα διήμερο στην Ήπειρο ή αν, νύκτωρ, με το πρωθυπουργικό αεροπλάνο, μεταβαίνει οικογενειακώς στη Ντίσνεϊλαντ στο Παρίσι, χωρίς να ενημερώσει τους πολίτες. Υπάρχει μια ποιοτική διαφορά που ιχνογραφεί τους χαρακτήρες των δύο ηγετών, γιατί είθισται στις πολιτισμένες χώρες, οι πολιτισμένοι ηγέτες να φροντίζουν οι κινήσεις τους να μην περιβάλλονται από μυστικότητα, εκτός αν αυτό επιβάλλει το εθνικό συμφέρον. Δε νομίζω πως οι οικογενειακές δραστηριότητες ενός πρωθυπουργού στη Ντίσνεϊλαντ έχουν καμιά σχέση με το εθνικό συμφέρον.

Είναι δείγμα απόγνωσης, όταν κάποιος καταφεύγει σε πολιτικές που γνωρίζει πως θα του γυρίσουν μπούμεραγκ. Όταν καταφεύγει στην παραπολιτική, ενώ γνωρίζει πως τελικά θα βγει χαμένος, μόλις γίνουν οι συγκρίσεις. Γιατί οι πολίτες έχουν μνήμη και θυμούνται ειδήσεις και φωτογραφίες.

Είναι δεδομένο πως η δεύτερη φύση ενός ανθρώπου, όπως και ενός κόμματος, δεν αλλάζουν. Πάντα θα ασχολούνται με την παραπολιτική, γιατί δεν είναι ικανοί να ασχοληθούν με την πολιτική. Η πολιτική είναι δύσκολο άθλημα.

Για σκεφτείτε τι θα γινόταν αν ο Μητσοτάκης έκανε διακοπές κρυφίως σε θαλαμηγό εφοπλιστή ή αν έπαιρνε το πρωθυπουργικό αεροπλάνο και πήγαινε ιδιωτικά με την οικογένεια του, μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα, στο Παρίσι.

Με τέτοιου είδους αντιπολίτευση ας μην κλαίγονται για τις δημοσκοπήσεις και τα «πετσωμένα βοθροκάναλα».