Κι αν ήμουν ανεμβολίαστος;

Αν και λόγω φύσεως της δουλειάς μου ήμουν υποχρεωμένος να κυκλοφορώ έξω και να συναναστρέφομαι κόσμο ακόμα και στο πιο σκληρό lockdown, κατάφερα να μην έχω συναντηθεί ως τώρα με τον Covid. Ούτε στο σπίτι μου μπήκε. Δυο χρόνια τώρα αμφιβάλω αν έκανα κάτι παρακινδυνευμένο κι αν το 'κανα (μια σπάνια χειραψία ας πούμε) το διόρθωνα αμέσως και κατά το δυνατόν. Τήρησα σχολαστικά τις οδηγίες των γιατρών, έκανα την μάσκα δεύτερο δέρμα του προσώπου μου και το μπουκαλάκι του αντισηπτικού μόνιμο κάτοικο της τσέπης μου.

Με τούτα και με κείνα πάντως (συχνά σε σημείο να κατηγορηθώ ως υποχόνδριος), είχα καταφέρει να περιορίσω δραστικά τις πιθανότητες να μολυνθώ. Έτσι που ζούσα και ζω, μόνο κάποια πολύ ακραία και καταραμένη σύμπτωση θα έφερνε τον Covid στο πνευμόνι μου. Το έκανα και για μένα και για τους δικούς μου. Εγώ βαρύς καπνιστής, σε ηλικία εξήντα συν, με νοσηματάκια ελεγχόμενα μεν αλλά που ενδέχεται να συμπράξουν σε μια άσχημη εξέλιξη αν συναντηθώ με την αρρώστια. Και με συγκάτοικο στο σπίτι, άνθρωπο ανοσοκατασταλμένο.

Τα δυο χρόνια της πανδημίας, δεν ένιωσα ποτέ να απειλούμαι πρόσωπο με πρόσωπο από τον ιό. Δεν με πλησίασε ποτέ ιδιαίτερα, όπως άλλους φίλους και γνωστούς που μολύνθηκαν άνθρωποι του περιβάλλοντος τους και κάποια στιγμή τρόμαξαν διότι είχε υπάρξει μαζί τους επαφή. Εξίσου σχολαστικός ήμουν και με τον εμβολιασμό. Μετά το δεύτερο και πριν λίγο καιρό το τρίτο εμβόλιο, ησύχασα πιο πολύ. Θεώρησα ότι τελικά θα την γλύτωνα.

Ώσπου τούτες τις γιορτές ήρθαν τα πάνω-κάτω. Μέσα σε μόλις μια βδομάδα, διαπιστώθηκαν στον σχετικά στενό κύκλο μου πιο πολλά θετικά κρούσματα απ' όσα είχαν εμφανιστεί ολόκληρη την δίχρονη πανδημία. Δυο στενών μου φίλων τα παιδιά (τέσσερα το σύνολο, σε ηλικία 18-28) κόλλησαν. Επίσης δύο από τα πέντε ανίψια μου. Οι γονείς όλων αυτών τρώνε τα νύχια τους για το πότε διαπιστωθεί και η δική τους μόλυνση. Στην δουλειά μου το ίδιο. Σκάνε κρούσματα σαν βεγγαλικά σε βραδιά γάμου.

Τώρα νιώθω πραγματικά πολιορκημένος από τον Covid. Τώρα νιώθω την ανάσα του στον σβέρκο μου. Δυο χρόνια τώρα νόμιζα ότι με απειλεί, αλλά μπούρδες έλεγα. Τον είχα μπλοκάρει, είχα καταφέρει τις πιθανότητες να είναι με το μέρος μου. Τώρα όμως; Μυρμηγκιές γύρω μου οι φορείς του, η αρρώστια μ' έχει σχεδόν τσακώσει απ’ το μανίκι και με τραβά προς το μέρος της. Ναι, θα συνεχίσω να προσέχω διπλά και τρίδιπλα, όμως οι πιθανότητες πλέον είναι συντριπτικά υπέρ της.

Οπότε μία των ημερών, με βλέπω να κοιτάζω γουρλωμένος το θετικό τεστ μου. Και μετά το θετικό τεστ της γυναίκας μου, στο ίδιο σπίτι ζούμε. Κι αρχίζει ήδη η υπαρξιακή αγωνία. Θα αντέξω; Θα αντέξει; Οι βεβαρημένοι οργανισμοί μας πώς θα αντιδράσουν; Αν ήμασταν είκοσι χρονών θα 'ταν αλλιώς. Μα είμαστε εξήντα και με υγειονομικά βαρίδια στα πόδια μας. Επίφοβοι από πολλές πλευρές. Και μετά σκέφτομαι παρακάτω. Ζω ήδη μια τέτοια αγωνία και είμαστε και οι δυο τριπλοεμβολιασμένοι. Πώς θα σκεφτόμουν άραγε, τι θα ένιωθα αν ήμασταν ανεμβολίαστοι; Ανοχύρωτοι; Έρμαια; Με τον διάολο να 'ρχεται κατά πάνω μας;

Δημήτρης Καμπουράκης