Δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να γίνουμε αστακός

Shutterstock

Υπάρχουν καιροί διεθνούς σταθερότητας και ηρεμίας, υπάρχουν και καιροί αναθεωρητισμού. Αυτοί που ξέρουν ότι πίσω από τους καθαρούς ορίζοντες λουφάζουν καταιγίδες και προετοιμάζονται πριν ξεσπάσει η θύελλα, είναι οι έξυπνοι και οι προνοητικοί. Εκείνοι πάλι που νιώθουν τον κυκλώνα να στροβιλίζεται γύρω τους αλλά παραμένουν απαθείς και απροετοίμαστοι, είναι είτε εγκληματίες έναντι του εαυτού τους, είτε αφελείς και ηλίθιοι.

Σήμερα ζούμε σε εποχές αναθεωρητισμού. Συνθήκες αμφισβητούνται, εθνικά σύνορα ξανασχεδιάζονται, στρατοί καταλύουν δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις, χώρες καταλαμβάνονται διά της βίας, ο χάρτης του κόσμου μας ξανασχεδιάζεται. Οι αυθαίρετες απαιτήσεις του ισχυρού, γίνονται νόμος για τον ανίσχυρο. Κι εμείς ως έθνος, ως χώρα, ως κοινωνία, επιπλέουμε ασταθώς μέσα στη διακεκαυμένη ζώνη. Τι άραγε έχουμε καθήκον να κάνουμε;

Η απάντηση είναι απλή, χωρίς να είναι εύκολη ή ανώδυνη. Πρώτον, να προσδεθούμε σ’ ένα μεγάλο από τα διεθνή στρατόπεδα, μονάχοι μας μέσα στη διεθνή θύελλα θα βουλιάξουμε αύτανδροι. Σ’ ένα στρατόπεδο που η εσωτερική του συγκρότηση θα συμβαδίζει με τη δημοκρατική αντίληψη που έχουμε για τη λειτουργία των κοινωνιών μας. Αυτό το έχουμε. Είμαστε μέλη της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ.

Η Ουκρανική όμως περίπτωση έδειξε ότι αυτό δεν αρκεί. Σαν έρθει η κρίσιμη ώρα, παρά την ένταξη μας στον σωστό (και ευνοϊκό για τα συμφέροντα μας) συνασπισμό, θα χρειαστεί να πολεμήσουμε μόνοι μας. Εκτός κι αν ως λαός ή ως ηγεσία καταλήξουμε ότι είναι μάταιη κάθε αντίσταση, οπότε παραμείνουμε αδρανείς και αφάσιοι, ελπίζοντας ότι ο διάχυτος αναθεωρητισμός δεν θα μας περιλάβει.

Αν όμως έχουμε πεποίθηση ότι κάτι πρέπει να κάνουμε, τότε δεν υπάρχει άλλη λύση από τη στρατιωτική προετοιμασία. Για να το πω ακριβέστερα, πρέπει να μεταβληθούμε σε αστακό. Ξέρω ότι δεν είναι η δημοφιλέστερη άποψη, ποιος προτιμά να ξοδεύει τα χρήματα του σε μηχανές του ολέθρου, αντί να τα διοχετεύει σε έργα ειρήνης και ευημερίας;

Το προαιώνιο ερώτημα όμως, «βούτυρο ή κανόνια», έχε από καιρό απαντηθεί. Δίχως κανόνια να σε υπερασπιστούν, δεν θα φας ποτέ βούτυρο. Και τα παλαιοκομμουνιστικά τραγούδια «τι τα θέλουν τα ντουφέκια, τι τα θέλουν τα σπαθιά / να τα κάνουμε τραχτέρια να δουλεύει η αγροθιά», έχουν πλειστάκις κονιορτοποιηθεί ιστορικά. Ρίξτε μια ματιά στα ανατιναγμένα τρακτέρ της ουκρανικής στέπας και θα αντιληφθείτε περί ποίου πράγματος γράφω. Η ελληνική ιστορία πάντως μας διδάσκει επί όλων αυτών, αν είμαστε διατεθειμένοι να τη διαβάσουμε.

Όταν (σε άλλους αναθεωρητικούς καιρούς) η χώρα απέκτησε το θωρηκτό Αβέρωφ, η αγορά του ήταν πολύ πέραν των οικονομικών δυνατοτήτων μας παρά τη δωρεά του ηπειρώτη εθνικού ευεργέτη που έδωσε το 50% της αξίας του. Αν το 1909 στην εξουσία βρίσκονταν πολιτικοί κι όχι ο Στρατιωτικός Σύνδεσμος που δεν χαμπάριαζε από οικονομικές διαχειρίσεις και ισοσκελισμένος προϋπολογισμούς, η Ελλάδα δεν θα είχε ποτέ παραγγείλει το Αβέρωφ. Και τώρα ο Ερντογάν θα είχε έξοδο στο Αιγαίο και θα μιλούσαμε επί άλλης βάσεως.

Κι όταν (σε άλλους αναθεωρητικούς καιρούς) οι Γερμανοί ζήτησαν από τον Μποδοσάκη να τους πουλήσει σε αστρονομική τιμή όλη την παραγωγή κι όλα τα αποθέματα της ΠΥΡΚΑΛ (ήταν το 1938), αυτός πήγε στον Μεταξά και τον ενημέρωσε ότι οι Γερμανοί σκοπεύουν να αφήσουν τον ελληνικό στρατό χωρίς πυρομαχικά. Και τότε ο δικτάτορας, παρά την τρισάθλια οικονομική κατάσταση του κράτους, πλήρωσε στον βιομήχανο μια εξωφρενική τιμή και τα κράτησε τις οβίδες και τις σφαίρες στη χώρα. Έτσι μπορέσαμε να πολεμήσουμε στην Αλβανία.

Η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητα κοστίζουν. Όμως οι εθνικοί ακρωτηριασμοί κοστίζουν περισσότερο. Δείτε τους Ουκρανούς σήμερα και θα το διαπιστώσετε.

Δημήτρης Καμπουράκης