Ξανθό γένος και άλλοι αλληθωρισμοί. Ας μη βαυκαλιζόμαστε. Το «ξανθό γένος» ποτέ δεν μας βοήθησε ουσιαστικά.

Δεν είμαι γεωπολιτικός αναλυτής. Ολίγη ιστορία γνωρίζω, έχοντας παραλλήλως συσσωρεύσει και μία κάποια πείρα από τα τριάντα πέντε χρόνια θητείας στο πολιτικό ρεπορτάζ. Αρκούν αυτά για να πω κάτι περί Ουκρανίας; Θα απαντούσα μ’ ένα κατηγορηματικό «όχι», αν δεν άκουγα στις τηλεοράσεις τον κάθε ανιστόρητο και πικραμένο να κάνει τον ειδήμονα. Κι αν δεν άκουγα τον Τσίπρα στη Βουλή να κάνει εκκλήσεις ελληνικής ουδετερότητας απέναντι στην Ουκρανική κρίση.

Ας μη βαυκαλιζόμαστε. Το «ξανθό γένος» ποτέ δεν μας βοήθησε ουσιαστικά. Ίσα - ίσα, που ακριβώς επειδή μας θεωρούσε πάντα οργανικό και αναπόσπαστο κομμάτι της Δύσης, μας χρησιμοποιούσε συστηματικά για να δημιουργεί εσωτερικό πρόβλημα στον εχθρό του. Ποτέ ο Ρώσος δεν αισθάνθηκε αλληλέγγυος για τον Έλληνα, πάντα στην ιστορία μας θεωρούσε και μας χρησιμοποιούσε ως τους χρήσιμους ηλίθιους του.

Από τον καιρό της τουρκοκρατίας μέχρι τον πανσλαβισμό του 19ου αιώνα και τον εμφύλιο προ εβδομηκονταετίας, οι Ρώσοι πάντα εκμεταλλεύονταν το ομόθρησκο μας και τον διαρκή λαϊκό αλληθωρισμό μας προς την εγγύς ανατολή, για να μας επιστρατεύσουν ως σαμποτέρ των αντιπάλων τους. Μας υποδαύλιζαν να ξεσηκωνόμαστε, μας υπόσχονταν τον ουρανό με τ’ άστρα κι αφού έκαναν τη δουλειά τους, μας εγκατέλειπαν ψυχρά και κυνικά. Κι έπεφτε το χατζάρι άγριο.

Τώρα η Ρωσία προσπαθεί να ξεπεράσει ιστορικά το σοκ της κατάρρευσης της Σοβιετικής αυτοκρατορίας. Της χρειάστηκαν τριάντα χρόνια, αλλά τώρα προσπαθεί να επανασυστήσει το Σύμφωνο της Βαρσοβίας με άλλη βιτρίνα. Κατά τη δική της οπτική, αφού δεν έχει μια μεγάλη οροσειρά ή μια θάλασσα ή μια βαθιά τάφρο απέναντι στη Δύση, πρέπει να φτιάξει μια ζώνη φιλορωσικών χωρών στα σύνορα της που θα της δώσουν το απαραίτητο στρατηγικό βάθος για να «αμυνθεί».

Εντάξει, αυτή έτσι το βλέπει. Αλλά εμείς τι δουλειά έχουμε να συνταχθούμε ή να είμαστε φίλα προσκείμενοι σ’ ένα τέτοιο σχέδιο; Το οποίο προϋποθέτει δυο πράγματα. Καθεστώτα ανεξαρτήτως της λαϊκής βούλησης (οι Ουκρανοί θέλουν τη Δύση βρε αδερφέ, πώς να το κάνουμε) και πιθανότατη αλλαγή συνόρων με βάση το αυθαίρετο δικαίωμα του ισχυρότερου. Ποιο απ’ αυτά τα δυο μας βολεύει, ποιο μας ευνοεί;

Λέμε τον Μητσοτάκη φασίστα και καθεστώς, αλλά ονειρευόμαστε συστήματα σαν του Λουκασένκο στη Λευκορωσία; Μα στην ίδια τη Ρωσία και στους δορυφόρους της, υπάρχουν σκληρά δικτατορικά καθεστώτα. Αντιπολιτεύσεις και ελευθερίες λόγου είναι ανέκδοτα εκεί. Αυτό γουστάρουμε; Ή μήπως στο όνομα της ορθοδοξίας και του αόριστου αντιδυτικισμού μας, θα επαινέσουμε τη Ρωσία αν καταλύσει με τα κανόνια της την κυριαρχία της Ουκρανίας; Για να αποδεχτεί η παγκόσμια κοινή γνώμη ότι οι αλλαγές συνόρων είναι επιτρεπτές κι έπειτα να παραλάβει τη σκυτάλη η Τουρκία στο Αιγαίο;

Ελάτε τώρα, ας συνέλθουμε ομαδικά. Και ας κατανοήσουμε ότι ένα μέρος του προβλήματος που αντιμετωπίζουν σήμερα τα νοικοκυριά μας με τους λογαριασμούς τους, οφείλεται στον Πούτιν που παίζει με τις στρόφιγγες του αερίου και με τα κανόνια του. Όχι να του λέμε και «μπράβο».

Δημήτρης Καμπουράκης