“Αν ο Πούτιν νικήσει, αντάρτικο με δυτική στήριξη και συνέχεια κυρώσεων…”

Στην «επόμενη μέρα» εστιάζει το ενδιαφέρον του, αναφορικά με την ουκρανική κρίση, ο Λιονέλ Ζοσπέν, ιστορική φυσιογνωμία των Γάλλων σοσιαλιστών και πρωθυπουργός της Γαλλίας κατά την περίοδο 1997 – 2002, όποτε ετέθησαν και οι βάσεις για την προς ανατολάς διεύρυνση του ΝΑΤΟ. Σε άρθρο του στη γαλλική εφημερίδα Le Monde ο Ζοσπέν υπογραμμίζει πως στην περίπτωση που η Ρωσία «καταλάβει προσωρινά» την Ουκρανία, η απάντηση των συμμάχων και φίλων της Ουκρανίας θα πρέπει να είναι πως «όλα αρχίζουν τώρα».

ΠΗΓΗ: CNN.GR

Θα υποδεχτούμε τους πρόσφυγες, θα ενισχύσουμε την αντίσταση κατά των ρωσικών δυνάμεων κατοχής, θα αντισταθούμε στους εκβιασμούς και τις απειλές και θα σφίξουμε τον οικονομικό κλοιό κατά της Ρωσίας, αναφέρει χαρακτηριστικά ο Ζοσπέν, διαβεβαιώνοντας πως ο χρόνος θα κυλάει σε βάρος του Πούτιν. Ο Ζοσπεν υπογραμμίζει ακόμη την ανάγκη συνεννόησης των συμμάχων της Ουκρανίας με την Κίνα της οποίας, όπως σημειώνει, τα οικονομικά συμφέροντα δεν εξυπηρετούνται από τις συνθήκες παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που δημιουργεί ο Πούτιν.

Αδιαπραγμάτευτος στόχος πρέπει να είναι η απελευθέρωση και στη συνέχεια μια ελεύθερη και ανεξάρτητη Ουκρανία, τονίζει ο Γάλλος πολιτικός επισημαίνοντας πως η Ουκρανία δεν συνιστούσε πραγματικό κίνδυνο για τη Ρωσία αφού δεν είχε την πρόθεση ούτε τα μέσα να την απειλήσει στρατιωτικά, ενώ η ένταξή της στο ΝΑΤΟ δεν ήταν στην επικαιρότητα. Αυτό που ενοχλούσε τον Πούτιν ήταν να έχει μια μεγάλη χώρα με Δημοκρατία στα σύνορά του, αναφέρει ο Ζοσπέν δηλώνοντας πεπεισμένος ότι η απόλυτη απομόνωση του Πούτιν είναι ένα από τα κλειδιά εξόδου από την κρίση.

Αναφερόμενος επίσης στην προς ανατολάς διεύρυνση του ΝΑΤΟ κατά την περίοδο που ήταν πρωθυπουργός της Γαλλίας, ο Ζοσπέν σημειώνει πως και αυτός έχει κατά καιρούς αναρωτηθεί αν όλα έγιναν σωστά, επισημαίνοντας ωστόσο ότι οι ανατολικές χώρες επιζητούσαν την προσχώρηση τους όχι για λόγους ρεβανσισμού έναντι της Ρωσίας, αλλά κυρίως για λόγους προστασίας από αυτήν. Τέλος υπογραμμίζει την ανάγκη επικοινωνίας με το ρωσικό λαό, ο οποίος, όπως υπογραμμίζει δεν ευθύνεται για τα έργα και τις πράξεις του Πούτιν.