Ο φασισμός του αντιφασισμού. - Διαδηλώσεις για τα πάντα πλην Ουκρανίας… από τους Έλληνες οπαδούς

Ο Ζελένσκι είναι τόσο νεοναζί όσο η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι ακροδεξιά. Οι Ουκρανοί που μάχονται για την ανεξαρτησία της χώρας τους είναι εθνικιστές όσο είναι εθνικιστές οι κάτοικοι του κέντρου της Αθήνας που διαμαρτύρονται για την υποβάθμιση της ζωής τους από τους μεταναστευτικούς πληθυσμούς. Ως γνωστόν παρ’ ημίν, όποιος δεν ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ ή δεν είναι κουκουλοφόρος και δεν επικροτεί τις «παρεμβάσεις» του Ρουβίκωνα, είναι φασίστας. Μην απορείτε, λοιπόν, επειδή προχθές το κέντρο της Αθήνας έκλεισε για τις «γυναικοκτονίες», ενώ δεν έκλεισε για τις δολοφονίες παιδιών στη Μαριούπολη και στην Οδησσό.

ΤΟΥ ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ
ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Η απάντηση είναι απλή: Οι πρόθυμοι ακτιβιστές του «αντιφασισμού» μιλούν την ίδια γλώσσα με τη ρωσική προπαγάνδα. Καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλον. Ο Πούτιν χρησιμοποιεί την αντιφασιστική ρητορεία για να αποσβέσει την καλλιγουλική παραφροσύνη του. Ένα μείγμα μικροβιοφοβίας και παράνοιας με κουμπιά πυρηνικών όπλων. Οι δικοί μας τη χρησιμοποιούν για να καλύψουν την υπαρξιακή τους ταυτότητα. Όπως οι οργανωμένοι οπαδοί. Υπάρχουν επειδή πολεμούν κάποιον φασισμό που υπηρετεί τον φαντασιακό τους κόσμο. Απόδειξη ότι σήμερα ο «αντιφασισμός» μπορεί να ταυτιστεί ακόμη και με τον σύγχρονο φασισμό του Πούτιν για να υπάρξει.

Όσοι ελπίζουν ότι ο ρωσικός λαός μπορεί να ανατρέψει τον Πούτιν, ή έστω να τον συνετίσει, ας λάβουν υπ’ όψιν τους ότι οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ένα 60% συμφωνεί με την εισβολή στην Ουκρανία. Αν σας θυμίζει κάτι αυτό το 60%, καλά κάνει και σας το θυμίζει. Το κατάπιαμε κι εμείς, ελαφρά τη καρδία είναι η αλήθεια, το 2015. Κρίνοντας από τις αντιδράσεις, υποθέτω ότι στα χρόνια που πέρασαν από τότε, αυτό έχει συρρικνωθεί. Παρ’ όλ’ αυτά, δεν μπορώ να μη σκεφτώ ότι στην Αθήνα δεν οργανώθηκε μια συγκέντρωση συμπαράστασης στην Ουκρανία, εξίσου μαζική με τις άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Έχουμε κι εμείς την ιδιοπροσωπία μας που θα ‘λεγε και ο Χρήστος Γιανναράς. Μιλάμε την ίδια γλώσσα με τον Πούτιν. Και αν όχι όλοι, αρκετοί ανάμεσά μας.

Πώς το είχε πει ο Μάνος Χατζιδάκις όταν κάποιοι τον αποκάλεσαν «φασίστα» επειδή δεν ήταν αριστερός; «Ας είμαι ό,τι θέλετε, αρκεί να μην είμαι σαν κι εσάς.» Το ίδιο σκέφτομαι κι εγώ όποτε με στολίζουν με τον χαρακτηρισμό του «ακροδεξιού φασίστα». Πόσες φορές; Ων ουκ έστιν αριθμός όσα χρόνια αρθρογραφώ. Είτε στους καιρούς του μνημονίου, που ήμουν γερμανοτσολιάς, είτε μετά, που ήμουν μίσθαρνο όργανο του Μητσοτάκη. Πάντα βρισκόμουν αντιμέτωπος με τους ανθυποπούτιν του πληκτρολογίου. Ο αντιφασισμός είναι η μεταμοντέρνα εκδοχή του φασισμού.