Η νίκη του Ζελένσκυ και του ουκρανικού λαού δεν είναι μόνο ηθικά δικαιωμένη αλλά και υψηλής γεωπολιτικής σημασίας για τη διεθνή κοινότητα και την παγκόσμια ειρήνη.

Shutterstock

Το τελευταίο επιχείρημα των υποστηρικτών της βάρβαρης επιδρομής της πουτινικής Ρωσίας στην Ουκρανία είναι πως, όσοι συντασσόμαστε με τον αγωνιζόμενο λαό της Ουκρανίας, κρίνουμε τα πράγματα από ηθικιστική σκοπιά σε αντίθεση με τον ρεαλισμό της δικής τους γεωπολιτικής σκοπιάς.

Ο κάθε «αναλυτής» της δεκάρας, στις τηλεοράσεις και στο Facebook, επιστρατεύει διαρκώς τον Θουκυδίδη και τη ρεαλιστική σχολή των διεθνών σχέσεων, προκειμένου να υποστηρίξει την «υψηλή γεωπολιτική» του Πούτιν.

Και, καθώς οι Ουκρανοί αντιστέκονται σθεναρά και φουντώνει η διεθνής κατακραυγή κατά της εισβολής, παύουν πλέον να τη στηρίζουν ανοικτά. Ισχυρίζονται όλο και συχνότερα πως, ακόμα και αν οι Ουκρανοί έχουν δίκιο σε «ηθικό επίπεδο», εντούτοις βρίσκονται από τη «λάθος πλευρά της ιστορίας», στο πεδίο της «υψηλής» πολιτικής.

Ωστόσο, η χωρίς περιστροφές και με όλα τα μέσα, στήριξη της αντίστασης του ουκρανικού λαού δεν είναι μόνο ηθικά επιβεβλημένη αλλά και γεωπολιτικά και πολιτικά αποτελεσματική:

Διότι μόνο η αποτυχία του Πούτιν στην Ουκρανία μπορεί να σώσει τον ρωσικό λαό και τον πλανήτη ολόκληρο από τον πόλεμο, την καταστροφή, την επιστροφή σε ψυχροπολεμικά πυρηνικά μπλοκ. Αντίθετα, μια πιθανή επιτυχία του θα παγιώσει την εξουσία του στο εσωτερικό της Ρωσίας και θα επιβεβαιώσει την είσοδο στον νέο ψυχρό πόλεμο.

Εάν η Ρωσία συνταχθεί με την Κίνα, θα συγκροτήσουν από κοινού – μαζί και με μεγάλο μέρος του ασιατικού ισλάμ, σε βάθος χρόνου δε, ίσως και με την Τουρκία – ένα αυταρχικό παγκόσμιο στρατόπεδο. Ένα σύστημα ανταγωνιστικό με εκείνο της Δύσης σε όλα τα πεδία, οικονομικό, νομισματικό, στρατιωτικό, πολιτισμικό, και έτσι θα μπούμε στην πιο επικίνδυνη περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας.

Και είναι προφανές πως ο Πούτιν, για να διατηρηθεί στην εξουσία μετά το απονενοημένο διάβημα της εισβολής, δεν έχει κανέναν άλλο δρόμο παρά το βύθισμα στην εσωτερική καταστολή και την εξωτερική επιθετικότητα ως ο ένοπλος βραχίονας, ο τραμπούκος, του ευρασιατικού μπλοκ.

Συνεπώς, όλοι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι μια ολοκληρωμένη Ευρώπη, για να χειραφετηθεί από τις ΗΠΑ, χρειάζεται και μια ευρωπαϊκή Ρωσία, θα έπρεπε να στηρίζουν, με νύχια και με δόντια, τη νίκη του ουκρανικού λαού και την ήττα του Ρώσου δικτάτορα.

Θα έπρεπε να στηρίζουν τον φυλακισμένο αντιστασιακό Αλεξέι Ναβάλνυ και όχι τον αποχαλινωμένο δικτάτορα Βλαντιμίρ Πούτιν. Διότι μια ευρωπαϊκή Ρωσία θα ακύρωνε το ευρασιατικό μπλοκ και θα επέτρεπε έναν αυθεντικά πολυπολικό κόσμο, με ουσιαστική παρουσία της Ευρώπης.

Αλλά, στην πραγματικότητα, τα γεωπολιτικά τους επιχειρήματα είναι ψευδεπίγραφα. Στην κυριολεξία δεν είναι καν «ρωσόφιλοι» πλέον. Είναι υπερασπιστές του Πούτιν και της δικής του ανελεύθερης και δικτατορικής Ευρασίας.

Διότι, αν ήταν απλώς «ρωσόφιλοι», που δε θέλουν να αποκοπεί η Ρωσία από τον ευρωπαϊκό κόσμο, δε θα ακολουθούσαν έναν ηγέτη που επιθυμεί να την αποκόψει οριστικά από την Ευρώπη και να την κάνει παράρτημα της Ασίας.

Γι’ αυτό άλλωστε και στη στήριξη του Πούτιν πρωτοστατούν τα σταλινικά και τα ναζιστικά γκρουπούσκουλα και οι οπαδοί του φιλότουρκου Ντούγκιν, επί τέλους ανοικτά από κοινού.

Συνεπώς, ο Θουκυδίδης, αυτή τη φορά τουλάχιστον, βρίσκεται στο ίδιο στρατόπεδο με τον… Βολοντιμίρ Ζελένσκυ. Γι’ αυτό η νίκη του Ζελένσκυ και του ουκρανικού λαού δεν είναι μόνο ηθικά δικαιωμένη αλλά και υψηλής γεωπολιτικής σημασίας για τη διεθνή κοινότητα και την παγκόσμια ειρήνη.

Το «Σταματήστε τον πόλεμο» είναι συνώνυμο με το «Σταματήστε τον Πούτιν». Slava Ukraini!

Γιώργος Καραμπελιάς