Ό,τι κι αν συμβεί τελικά στην Ουκρανία, ηττημένος θα είναι και ο Βλ. Πούτιν

Ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι πόλεμος του Πούτιν. Προσωπικός του πόλεμος. Και ασχέτως αποτελέσματος τον έχει ήδη χάσει. Πρακτικά η Ρωσία δεν μπορεί να ηττηθεί από την Ουκρανία. Μπορεί να ρίξει εναντίον της τεράστιες σε όγκο συμβατικές δυνάμεις. Μπορεί να ρίξει θερμοβαρικά, μπορεί να ρίξει σε ένα πολύ ακραίο σενάριο μέχρι και τακτικά πυρηνικά. Ναι τα μπορεί όλα αυτά. Όμως, όταν ο Μουσολίνι απέτυχε κατά της Ελλάδος ήρθε ο Χίτλερ να τον ξελασπώσει. Ο Βλαδίμηρος δεν έχει να περιμένει από κανέναν. Ειδικά από την Κίνα. Όπως και οι Αμερικάνοι μπορούσαν να έχουν μετατρέψει το Βόρειο Βιετνάμ σε κόλαση του Δάντη και να μην θεωρούνται ως σήμερα ηττημένοι. Παρότι δεν έχασαν ούτε μια μάχη, ή δεν έκαναν στάχτη τη Μόσχα όταν κατείχαν το πυρηνικό μονοπώλιο.

Σχολιάζει ο Δημήτρης Θρακιώτης

Μπορεί όμως ο Ρώσος πρόεδρος να αντέξει το βάρος τέτοιων ενεργειών; Πολιτικά, ηθικά και κυρίως οικονομικά; Ήδη το Κρεμλίνο παραδέχτηκε ότι υπάρχει πρόβλημα στη ρωσική οικονομία, διά στόματος του εκπροσώπου του Πούτιν, του Ντμίτρι Πεσκόφ. Ήδη όλη -σχεδόν- η υφήλιος έχει στραφεί κατά της Ρωσίας. Ήδη ο ρωσικός στρατός έχει καταστεί περίγελος με βάση απλά βίντεο, διόλου κολακευτικά. Παρά την τεράστια ισχύ πυρός που ήδη άρχισε από το πρωί να χρησιμοποιεί κατά μεγάλων πόλεων. Η οποία απλά θα στρέψει την κριτική σε ένα άλλο, εξίσου δυσάρεστο πεδίο. Σύντομα θα αρχίσει η συζήτηση περί εγκλημάτων πολέμου.

Όλα αυτά δεν θα αλλάξουν ό,τι κι αν συμβεί. Γράφτηκαν στην Ιστορία και η Ιστορία είναι αμείλικτη. Και το κυριότερο, ο Πούτιν ακόμα κι αν κατακτήσει την Ουκρανία, ακόμα κι να την εξαφάνιζε από τον κατάλογο των εθνών, δεν θα την υποτάξει παρά μόνο προσωρινά. Εκτός αν εξοντώσει κάθε Ουκρανό. Οπότε η συζήτηση θα στραφεί στην έννοια της γενοκτονίας. Δική του ευθύνη η σφυρηλάτηση εθνικής ταυτότητας και η ένωση των Ουκρανών – πλην των ρωσικής καταγωγής. Προφανώς δεν διδάχτηκε από το πάθημα του Στάλιν που αντιμετώπιζε ουκρανικό αντάρτικο για μια 10ετία (1945-55), χωρίς τότε οι Ουκρανοί να έχουν έξωθεν βοήθεια.

Οι Ρώσοι δεν νικούν, αυτή τη στιγμή, στρατιωτικά στην Ουκρανία. Ο στρατηγικός στόχος ήταν το Κίεβο ώστε να παραλύσει η ουκρανική αντίσταση. Σε αυτόν στόχο απέτυχαν παταγωδώς, μέχρι στιγμής και όχι αποκλειστικά διότι δεν θέλησαν να πλήξουν αμάχους. Οι ευαισθησίες του Πούτιν δεν είναι το χαρακτηριστικό που τον έχει κάνει γνωστό. Παρά τις προσπάθειες της ρωσικής προπαγάνδας.

Πολλοί κατηγορούν την Ελλάδα για την “εμπλοκή” της που την “ενοχοποιεί” έναντι της Ρωσίας. Κατ΄αρχήν 20.000 κατεσχεμένα τυφέκια και πυρομαχικά στείλαμε, όχι Rafale. Τα οποία ήταν και ουκρανικά. Πήγαιναν για τη Λιβύη όταν τα είχαμε σταματήσει. Στείλαμε και αντιαρματικά από το απόθεμα της πρώην ανατ. Γερμανίας. Για να αντισταθούν στον εισβολέα. Η Αθήνα έχει κάθε δικαίωμα να είναι θυμωμένη με την ανανδρία της Μόσχας να μην παραδεχτεί το λάθος(;) της και τον βομβαρδισμό των ελληνικών χωριών, αποδεδειγμένο σύμφωνα με το ΥΠΕΞ. Πυρά από αέρος δέχθηκαν και στην περιοχή πετούσαν μόνο ρωσικά μαχητικά. Εκτός κι αν είχαμε παρέμβαση εξωγήινων. Ερώτημα: Συμφέρει την Ελλάδα η νίκη της Ρωσίας στην Ουκρανία;

Επί τούτου ακριβώς να επισημάνουμε επίσης ότι η πρόφαση και μόνο της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία “προς υπεράσπιση των διωκώμενων Ρώσων”, μπορεί να θυμίζει αύριο τις δικαιολογίες των τουρκόψυχων της Θράκης και της Άγκυρας, εάν και όταν αποφασίσει να τους ξεσηκώσει εναντίον μας. Αλήθεια αν συνέβαινε εμπλοκή εκεί, ο ελληνικός στρατός… λουλούδια θα έριχνε στη Θράκη; Μήπως ανοίγει η ρωσική δικαιολογία τον ασκό του Αιόλου και σε αυτό το επίπεδο; Πέραν της ενίσχυσης των αναθεωρητικών θεωριών και ονειρώξεων γενικότερα;

Ορισμένοι κατηγορούν τους Ουκρανούς ότι αμύνονται στις πόλεις και δεν δίνουν λεβέντικες μάχες σε ανοικτό πεδίο. Εν ολίγοις τους ζητούν να αυτοκτονήσουν. Κι αν στον πόλεμο όλα επιτρέπονται, αυτό ισχύει για όλες τις πλευρές. Θα μπορούσαν; Ο συσχετισμός δυνάμεων θα τους το επέτρεπε; Τα μοναδικά δε προς άμυνα εδαφικά ερείσματα στην Ουκρανία -τον μεγαλύτερο κάμπο, τον σιτοβολώνα όπως λέγεται της Ευρώπης- είναι οι κατοικημένοι τόποι. Που στο καλό θα αμύνονταν οι Ουκρανοί; Και τι άλλο θα έπρεπε να κάνουν τελικά; Να δεχτούν να “φινλανδοποιηθούν” χωρίς μάχη; Αν μη τι άλλο με την αντίστασή τους γράφουν το όνομα της χώρας τους στους δέλτους της Ιστορίας. Για πρώτη φορά τόσο ηχηρά, από την εποχή των Κοζάκων.

Κατά την ταπεινή μας άποψη, καθώς δεν διεκδικούμε δάφνες επιστημονικές, ο βέβαια ηττημένος από τις εξελίξεις, ασχέτως της τελικής έκβασης του πολέμου, είναι ο Ρώσος πρόεδρος. Οι σχεδιασμοί του Πούτιν απέτυχαν και τον ανάγκασαν να ζητήσει και αυτός διαπραγματεύσεις, οπισθοχωρώντας από την αρχική θέση – όρο περί κατάθεσης των όπλων από τους Ουκρανούς. Επίσης, απέτυχε η προσπάθεια διάσπασης των Ουκρανών, οι οποίο όχι μόνο δεν παραδόθηκαν, αλλά πολεμούν, όσο μπορούν.

Προκάλεσε τεράστια αντισυσπείρωση όλων όσων θεωρούσε αντιπάλους της χώρας του. Αυτό θα το βρει μπροστά του την επόμενη μέρα. Οι μεγαλοστομίες για τον πανίσχυρο ρωσικό στρατό δέχθηκαν σκληρό πλήγμα, εάν δεν κατέρρευσαν. Τι μένει; Η πυρηνική απειλή. Άλλωστε ο ίδιος δεν είχε πει ότι χωρίς τη Ρωσία ας καεί όλος ο κόσμος;

Το θέμα όμως δεν είναι αν όλος ο κόσμος συμφωνήσει με τον Πούτιν πως οφείλει να καεί για χάρη της κάθε Ρωσίας. Δεν είναι αν οι ολιγάρχες που μέχρι τώρα έτρωγαν καλά, θα συνεχίσουν να τον στηρίζουν. Διότι, τελικά, η Δύση δεν φοβήθηκε, όπως ευελπιστούσαν οι Ρώσοι και κάθε μέρα που περνά επιβάλει στη ρωσική συμπεριφορά σκληρό κόστος. Και μάλιστα εκεί που πραγματικά πονάει η Ρωσία.

https://www.defence-point.gr/