Οι ιδεολογικές ρίζες υποστήριξης του Πούτιν
Η περίπτωση της Ελλάδας:Αριστερά, χριστιανοφασίστες, αντιεμβολιαστές και πολλοί άλλοι.
Δρ. Νίκος Ντάσιος, Αρθρογράφος
Στέλεχος Μονάδας Οργάνωσης της Διαχείρισης Προγραμμάτων του ΕΚΤ_Υπ. Ανάπτυξης
ANADOLU AGENCY VIA GETTY IMAGES
Στην Ελλάδα –σε αντίθεση με την υπόλοιπη Ευρώπη– κατά το τέλος του Ψυχρού πολέμου, δεν πραγματοποιήθηκε καμία σοβαρή ιδεολογική συζήτηση για τα αίτια της κατάρρευσης του υπαρκτού σοσιαλισμού. Ακόμα σήμερα, αρκετοί αριστεροί ερμηνεύουν τα γεγονότα της πτώσης του τείχους ως ωμή παρέμβαση της καπιταλιστικής Δύσης μέσω του Γκορμπατσώφ. Αδυνατούν επίσης να αντιληφθούν τα αίτια του αντιρωσισμού σε όλους τους λαούς της Ανατολικής Ευρώπης και των ομόσπονδων κρατών της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης. Βιώνοντας τις όποιες, έστω και περιορισμένες, ελευθερίες της δικής μας «κουτσουρεμένης δημοκρατίας» ως δεδομένες, αντιλαμβάνονται τα συντριπτικά ποσοστά υπέρ της επιλογής του δυτικού τρόπου ζωής, όπου έγιναν δημοψηφίσματα και εκλογές στις χώρες αυτές, αποκλειστικά ως δυτικό «δάκτυλο», χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπήρξε παρέμβαση και του δυτικού παράγοντα.
Ενδεικτικό στοιχείο αποτελεί η αμφισβήτηση, από πολλούς αριστερούς, της γενοκτονίας του μεγάλου λιμού (Κόκκινος Λιμός: Anne Applebaum, εκδ. Αλεξάνδρεια) που προκάλεσε η σταλινική βίαιη κολεκτιβοποίηση το 1932-1934, στοιχίζοντας τη ζωή σε περίπου 10 εκατ. Ουκρανούς.
Η προπαγάνδα της KGB και των εδώ προπαγανδιστών της, προέβαλλε κυρίως τη συνεργασία των Ουκρανών του Μπαντέρα με τα ναζιστικά στρατεύματα στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, με προέκταση τα σημερινά τάγματα του Αζόφ, διατηρώντας έτσι το στίγμα της ναζιστικής Ουκρανίας – ενώ, στην πραγματικότητα, η εκλογική απήχηση της ακροδεξιάς στην Ουκρανία δεν υπερβαίνει το 2,5% του εκλογικού σώματος. Απέκρυπταν όμως τη βασική αιτία της συνεργασίας με τους ναζί, τις τραγικές συνθήκες που βίωσαν οι Ουκρανοί από τον Στάλιν και οι οποίες παραμένουν βαθιά χαραγμένες στις μνήμες των νεώτερων, παιδιών εκείνης της γενιάς, που σήμερα αντιστέκονται σθεναρά στη ρωσική εισβολή.
Με τον ίδιο τρόπο άλλωστε αποκρύφτηκαν από τους αριστερούς ιστορικούς οι σταλινικές διώξεις των Ελλήνων, που κατέφυγαν πρόσφυγες από τον Ανατολικό Πόντο στην τότε Σοβιετική Ένωση, όταν, με την συνθήκη του Μπρεστ Λιτόφσκ, στα 1918, οι μπολσεβίκοι έδωσαν στην Τουρκία τις περιοχές του Κάρς και του Βατούμ.
Έτσι στο ιστορικό αφήγημα έμεινε, κυρίως, η όντως ηρωική και αποφασιστική νίκη των Ρώσων επί των ναζιστικών στρατευμάτων στο Στάλιγκραντ, άμεσα συνδεδεμένη με τον μεγάλο πατριωτικό πόλεμο και την ΕΑΜική αντίσταση στη χώρα μας. Σε αυτή την αντιστασιακή παράδοση οφείλει άλλωστε την ύπαρξή της όλη η κομμουνιστογενής Αριστερά, από τα τέλη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, κουβαλώντας όμως και όλα τα αποσιωπημένα κρίματα του καθεστώτος που υποστήριζε.
Η παράδοση αυτή είναι η μήτρα της σημερινής προπαγάνδας που, με αφετηρία τον αντι-δυτικισμό, υποστηρίζει τη ρωσική εισβολή για αποναζιστικοποίηση, ενώ θεωρεί πως βασικός υπαίτιος των τεκταινομένων στην Ουκρανία είναι αποκλειστικά ο ιμπεριαλισμός του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.
Προερχόμενοι από αυτή την παράδοση, ο Νίκος Κοτζιάς υποδέχεται το 2013 τον ευρασιανιστή Αλεξάντερ Ντούγκιν για διάλεξη στο Παν/μιο Πειραιά, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης –σύμφωνα με τη γερμανική Bild– εκπονεί το 201,4 στο Russian Institutute for Strategic Studies, το πρώτο σχέδιο για το ελληνικό Grexit – πεπεισμένος από τις δηλώσεις Ιβάν Σαββίδη ότι ο Πούτιν θα δανείσει στη χώρα 25 δισ. €– , ο Δημήτρης Βελάνης, πρωθυπουργικός σύμβουλος του Αλ. Τσίπρα, είναι μέχρι σήμερα διαπρύσιος υποστηρικτής της στενής ενεργειακής και εκπαιδευτικής συνεργασίας με τη Ρωσία του Πούτιν, ο Θ. Καρτερός, η Ν. Βαλαβάνη και ο Γ. Δραγασάκης, βλέπουν τη σημερινή Ρωσία ως συνεχιστή της πρώην ΕΣΣΔ, ενώ ο Γ. Βαρουφάκης υποστηρίζει την ουδετερότητα, ζητώντας κοινή στάση από ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ και ΜΕΡΑ25 απέναντι στον πόλεμο.
Η άλλη πλευρά υποστήριξης είναι αυτή του χριστιανο-φασισμού ως μέσο για να πραγματωθεί ο Ρωσικός Κόσμος (Ρούσκι Μιρ), ένας νέος ορθόδοξος φονταμενταλισμός με επίκληση στο αίμα, τη γη, την πίστη, το έθνος και τον λαό. Στον νέο Ρωσικό Κόσμο θα ανήκουν, εκτός της σημερινής Ρωσίας, με πολιτική πρωτεύουσα τη Μόσχα, η Ουκρανία, με πνευματικό κέντρο το Κίεβο –κοιτίδα του καθαρού ρωσικού πολιτισμού των «Ρως»– , καθώς και η Λευκορωσία, η Μολδαβία, το Καζακστάν και με σφαίρες επιρροής, όπου βρίσκονται ρωσόφωνοι, ορθόδοξοι πληθυσμοί.
Στη θεμελίωσή της συνετέλεσε αποφασιστικά ο Πατριάρχης της Ρωσίας Κύριλλος, σε αγαστή συνεργασία με τον Πούτιν, που ανέλαβε τη μεγάλη αυτή αποστολή ως συνεχιστής του Βλαδίμηρου, βασιλιά του Κιέβου του 11ου αιώνα. Η θεωρητική θεμελίωση εδράζεται σε πολλαπλά ιδεολογικά ρεύματα, από τους σλαβόφιλους του 19ου αιώνα (Χομιακώφ, Σολόβιεφ κ.λπ.), τους Ευρασιανιστές από τον Τρουμπετσκόι έως τον Ντούγκιν και, τον χριστιανο-φασίστα υμνητή των Χίτλερ και Μουσολίνι, Ιβάν Ίλιν, που διέδωσε στους ρωσικούς κύκλους ο υμνητής της τσαρικής Ρωσίας, σκηνοθέτης Νικήτα Μιχάλκοφ.
«….Η καρδιά του Ρωσικού Κόσμου σήμερα είναι η Ρωσία, η Ουκρανία και η Λευκορωσία. Ο άγιος Λαυρέντιος του Τσερνίγκωφ εξέφρασε αυτή την νέα πραγματικότητα με τη γνωστή του φράση: «Ρωσία, Ουκρανία και Λευκορωσία, αυτή είναι η Αγία Ρωσία», έλεγε σε ομιλία του το 2009 ο Πατριάρχης Κύριλλος, στην Τρίτη Συνέλευση του Ιδρύματος «Ρώσικος Κόσμος», τα ίδια δηλαδή που ανέφερε και ο Πούτιν στο διάγγελμα της 24ης Φεβρουαρίου, λίγο πριν την εισβολή. Αυτά επανέλαβε ο Πατριάρχης και στο πρόσφατο μήνυμά του, καλώντας απλά «όλο το πλήρωμα της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας να αναπέμψει ένθερμη προσευχή υπέρ ταχείας αποκαταστάσεως της ειρήνης» για να λάβει την απάντηση διακοσίων Ρώσων κληρικών που, απευθυνόμενοι στον Πούτιν, του υπενθύμισαν: «… ότι το αίμα του Χριστού που χύθηκε από τον Σωτήρα για την ζωή του κόσμου θα ληφθεί στον εορτασμό της Κοινωνίας από εκείνους που δίνουν δολοφονικές εντολές όχι ως ζωή αλλά ως αιώνιος πόνος….».
Αυτή η ολέθρια παραποίηση των πατερικών κειμένων και του πυρήνα του αγαπητικού προσώπου της Ορθοδοξίας, που μόνο ο Ντοστογιέφσκυ στον Μεγάλο Ιεροεξεταστή έχει περιγράψει αποκαλυπτικά, βρίσκει το αντίστοιχό της στην Διακήρυξη του Μπάρμεν της Γερμανικής Χριστιανικής Κίνησης που υποστήριξε τον Χίτλερ.
Δεν είναι τυχαίο ότι σε αυτή την φιλοσοφική θεμελίωση βρίσκουν έρεισμα όλα τα νεο-φασιστικά μορφώματα εντός και εκτός Ρωσίας, από τους Λευκούς Λύκους, το Ευρασιατικό Κίνημα Νεολαίας , το εθνικιστικό νεολαιίστικο κίνημα «Νάσι» –χρηματοδοτούμενο από την Gazprom– έως πολλά ευρωπαϊκά ακροδεξιά κόμματα, μη εξαιρουμένων της Χρυσής Αυγής και πολλών εκκλησιαστικών και παρα-εκκλησιαστικών οργανώσεων.
Είναι αυτοί που σήμερα κάνουν τα στραβά μάτια για τους νεκρούς της ρωσικής εισβολής, ακόμα και τους Έλληνες ομογενείς, γενικεύοντας για τις οδύνες των πολέμων αλλά, κατά βάση, πιστεύοντας ότι η θυσία αυτή είναι αναγκαία για την πραγμάτωση του θεϊκού σχεδίου της αποκάθαρσης, που επιχειρεί ο θεόσταλτος Πούτιν με τους «αμόλυντους» Ρώσους.
Η Χρυσή Αυγή, ο Κυριάκος Βελόπουλος και ο Πάνος Καμμένος αποτελούν τους κύριους πολιτικούς εκφραστές από τα δεξιά που απηχούσαν τα ρωσικά συμφέροντα στη χώρα, αποτέλεσμα της εκρηκτικής διείσδυσής τους μετά το 2010 στα ΜΜΕ και στο διαδίκτυο, εκφράζοντας με ελεγχόμενο «αντισυμβατικό» λόγο την αγανάκτηση του λαού απέναντι στα γερμανικά Μνημόνια.
Μονές του Αγίου Όρους, όπως αυτές του Αγίου Παντελεήμονος και του Βατοπεδίου, τις οποίες επισκέφτηκε ο Πούτιν το 2016, για δεύτερη φορά μετά το 2005, καθώς και τα ρώσικα μοναστήρια, αποτελούν κέντρα διείσδυσης της ρωσικής πολιτικής στο λαϊκό σώμα. Από εκεί πηγάζει και η αντι-εμβολιαστική προπαγάνδα ως υβριδικός πόλεμος των Ρώσων κατά των φιλο-δυτικών καθεστώτων, με μεγάλη απήχηση στο λαϊκό σώμα, ιδιαίτερα της Βόρειας Ελλάδας.
Και επειδή, κατά το μαρξιστικό σχήμα, το ιδεολογικό εποικοδόμημα απαιτεί την αναγκαία οικονομική βάση, αυτή την παρείχαν τα αστρονομικά ποσά που μετέφεραν στη Δύση οι Ρώσοι ολιγάρχες με την εξαγορά Π.Α.Ε., επιχειρήσεων, καναλιών, ακόμα και ολόκληρων νησιών, όπως ο Σκορπιός.
Οι σημερινές σκληρές κυρώσεις της Δύσης στα περιουσιακά στοιχεία αυτών των ολιγαρχών, και η στάση που θα κρατήσει η ελληνική Κυβέρνηση στην αποκάλυψη των κυκλωμάτων, είναι ευκαιρία για να έρθει στην επιφάνεια η ρωσική διείσδυση σε όλες τις πτυχές της κοινωνικής και πολιτικής μας ζωής, ως απότοκο της παράνομης εισβολής Πούτιν στην Ουκρανία.
Αυτό που ίσως θα είχε σημασία να επισημανθεί είναι ότι η εμφυλιοπολεμική αντίθεση ακροδεξιάς και αριστεράς, που τόσο έντονα προβάλλεται στην προσέγγιση πολλών εσωτερικών κοινωνικών ζητημάτων, είναι εν πολλοίς κάλπικη αφού εκπορεύεται και χρηματοδοτείται από το ίδιο κέντρο.
Δρ. Νίκος Ντάσιος, Αρθρογράφος
Στέλεχος Μονάδας Οργάνωσης της Διαχείρισης Προγραμμάτων του ΕΚΤ_Υπ. Ανάπτυξης
ANADOLU AGENCY VIA GETTY IMAGES
Στην Ελλάδα –σε αντίθεση με την υπόλοιπη Ευρώπη– κατά το τέλος του Ψυχρού πολέμου, δεν πραγματοποιήθηκε καμία σοβαρή ιδεολογική συζήτηση για τα αίτια της κατάρρευσης του υπαρκτού σοσιαλισμού. Ακόμα σήμερα, αρκετοί αριστεροί ερμηνεύουν τα γεγονότα της πτώσης του τείχους ως ωμή παρέμβαση της καπιταλιστικής Δύσης μέσω του Γκορμπατσώφ. Αδυνατούν επίσης να αντιληφθούν τα αίτια του αντιρωσισμού σε όλους τους λαούς της Ανατολικής Ευρώπης και των ομόσπονδων κρατών της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης. Βιώνοντας τις όποιες, έστω και περιορισμένες, ελευθερίες της δικής μας «κουτσουρεμένης δημοκρατίας» ως δεδομένες, αντιλαμβάνονται τα συντριπτικά ποσοστά υπέρ της επιλογής του δυτικού τρόπου ζωής, όπου έγιναν δημοψηφίσματα και εκλογές στις χώρες αυτές, αποκλειστικά ως δυτικό «δάκτυλο», χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπήρξε παρέμβαση και του δυτικού παράγοντα.
Ενδεικτικό στοιχείο αποτελεί η αμφισβήτηση, από πολλούς αριστερούς, της γενοκτονίας του μεγάλου λιμού (Κόκκινος Λιμός: Anne Applebaum, εκδ. Αλεξάνδρεια) που προκάλεσε η σταλινική βίαιη κολεκτιβοποίηση το 1932-1934, στοιχίζοντας τη ζωή σε περίπου 10 εκατ. Ουκρανούς.
Η προπαγάνδα της KGB και των εδώ προπαγανδιστών της, προέβαλλε κυρίως τη συνεργασία των Ουκρανών του Μπαντέρα με τα ναζιστικά στρατεύματα στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, με προέκταση τα σημερινά τάγματα του Αζόφ, διατηρώντας έτσι το στίγμα της ναζιστικής Ουκρανίας – ενώ, στην πραγματικότητα, η εκλογική απήχηση της ακροδεξιάς στην Ουκρανία δεν υπερβαίνει το 2,5% του εκλογικού σώματος. Απέκρυπταν όμως τη βασική αιτία της συνεργασίας με τους ναζί, τις τραγικές συνθήκες που βίωσαν οι Ουκρανοί από τον Στάλιν και οι οποίες παραμένουν βαθιά χαραγμένες στις μνήμες των νεώτερων, παιδιών εκείνης της γενιάς, που σήμερα αντιστέκονται σθεναρά στη ρωσική εισβολή.
Με τον ίδιο τρόπο άλλωστε αποκρύφτηκαν από τους αριστερούς ιστορικούς οι σταλινικές διώξεις των Ελλήνων, που κατέφυγαν πρόσφυγες από τον Ανατολικό Πόντο στην τότε Σοβιετική Ένωση, όταν, με την συνθήκη του Μπρεστ Λιτόφσκ, στα 1918, οι μπολσεβίκοι έδωσαν στην Τουρκία τις περιοχές του Κάρς και του Βατούμ.
Έτσι στο ιστορικό αφήγημα έμεινε, κυρίως, η όντως ηρωική και αποφασιστική νίκη των Ρώσων επί των ναζιστικών στρατευμάτων στο Στάλιγκραντ, άμεσα συνδεδεμένη με τον μεγάλο πατριωτικό πόλεμο και την ΕΑΜική αντίσταση στη χώρα μας. Σε αυτή την αντιστασιακή παράδοση οφείλει άλλωστε την ύπαρξή της όλη η κομμουνιστογενής Αριστερά, από τα τέλη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, κουβαλώντας όμως και όλα τα αποσιωπημένα κρίματα του καθεστώτος που υποστήριζε.
Η παράδοση αυτή είναι η μήτρα της σημερινής προπαγάνδας που, με αφετηρία τον αντι-δυτικισμό, υποστηρίζει τη ρωσική εισβολή για αποναζιστικοποίηση, ενώ θεωρεί πως βασικός υπαίτιος των τεκταινομένων στην Ουκρανία είναι αποκλειστικά ο ιμπεριαλισμός του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.
Προερχόμενοι από αυτή την παράδοση, ο Νίκος Κοτζιάς υποδέχεται το 2013 τον ευρασιανιστή Αλεξάντερ Ντούγκιν για διάλεξη στο Παν/μιο Πειραιά, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης –σύμφωνα με τη γερμανική Bild– εκπονεί το 201,4 στο Russian Institutute for Strategic Studies, το πρώτο σχέδιο για το ελληνικό Grexit – πεπεισμένος από τις δηλώσεις Ιβάν Σαββίδη ότι ο Πούτιν θα δανείσει στη χώρα 25 δισ. €– , ο Δημήτρης Βελάνης, πρωθυπουργικός σύμβουλος του Αλ. Τσίπρα, είναι μέχρι σήμερα διαπρύσιος υποστηρικτής της στενής ενεργειακής και εκπαιδευτικής συνεργασίας με τη Ρωσία του Πούτιν, ο Θ. Καρτερός, η Ν. Βαλαβάνη και ο Γ. Δραγασάκης, βλέπουν τη σημερινή Ρωσία ως συνεχιστή της πρώην ΕΣΣΔ, ενώ ο Γ. Βαρουφάκης υποστηρίζει την ουδετερότητα, ζητώντας κοινή στάση από ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ και ΜΕΡΑ25 απέναντι στον πόλεμο.
Η άλλη πλευρά υποστήριξης είναι αυτή του χριστιανο-φασισμού ως μέσο για να πραγματωθεί ο Ρωσικός Κόσμος (Ρούσκι Μιρ), ένας νέος ορθόδοξος φονταμενταλισμός με επίκληση στο αίμα, τη γη, την πίστη, το έθνος και τον λαό. Στον νέο Ρωσικό Κόσμο θα ανήκουν, εκτός της σημερινής Ρωσίας, με πολιτική πρωτεύουσα τη Μόσχα, η Ουκρανία, με πνευματικό κέντρο το Κίεβο –κοιτίδα του καθαρού ρωσικού πολιτισμού των «Ρως»– , καθώς και η Λευκορωσία, η Μολδαβία, το Καζακστάν και με σφαίρες επιρροής, όπου βρίσκονται ρωσόφωνοι, ορθόδοξοι πληθυσμοί.
Στη θεμελίωσή της συνετέλεσε αποφασιστικά ο Πατριάρχης της Ρωσίας Κύριλλος, σε αγαστή συνεργασία με τον Πούτιν, που ανέλαβε τη μεγάλη αυτή αποστολή ως συνεχιστής του Βλαδίμηρου, βασιλιά του Κιέβου του 11ου αιώνα. Η θεωρητική θεμελίωση εδράζεται σε πολλαπλά ιδεολογικά ρεύματα, από τους σλαβόφιλους του 19ου αιώνα (Χομιακώφ, Σολόβιεφ κ.λπ.), τους Ευρασιανιστές από τον Τρουμπετσκόι έως τον Ντούγκιν και, τον χριστιανο-φασίστα υμνητή των Χίτλερ και Μουσολίνι, Ιβάν Ίλιν, που διέδωσε στους ρωσικούς κύκλους ο υμνητής της τσαρικής Ρωσίας, σκηνοθέτης Νικήτα Μιχάλκοφ.
«….Η καρδιά του Ρωσικού Κόσμου σήμερα είναι η Ρωσία, η Ουκρανία και η Λευκορωσία. Ο άγιος Λαυρέντιος του Τσερνίγκωφ εξέφρασε αυτή την νέα πραγματικότητα με τη γνωστή του φράση: «Ρωσία, Ουκρανία και Λευκορωσία, αυτή είναι η Αγία Ρωσία», έλεγε σε ομιλία του το 2009 ο Πατριάρχης Κύριλλος, στην Τρίτη Συνέλευση του Ιδρύματος «Ρώσικος Κόσμος», τα ίδια δηλαδή που ανέφερε και ο Πούτιν στο διάγγελμα της 24ης Φεβρουαρίου, λίγο πριν την εισβολή. Αυτά επανέλαβε ο Πατριάρχης και στο πρόσφατο μήνυμά του, καλώντας απλά «όλο το πλήρωμα της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας να αναπέμψει ένθερμη προσευχή υπέρ ταχείας αποκαταστάσεως της ειρήνης» για να λάβει την απάντηση διακοσίων Ρώσων κληρικών που, απευθυνόμενοι στον Πούτιν, του υπενθύμισαν: «… ότι το αίμα του Χριστού που χύθηκε από τον Σωτήρα για την ζωή του κόσμου θα ληφθεί στον εορτασμό της Κοινωνίας από εκείνους που δίνουν δολοφονικές εντολές όχι ως ζωή αλλά ως αιώνιος πόνος….».
Αυτή η ολέθρια παραποίηση των πατερικών κειμένων και του πυρήνα του αγαπητικού προσώπου της Ορθοδοξίας, που μόνο ο Ντοστογιέφσκυ στον Μεγάλο Ιεροεξεταστή έχει περιγράψει αποκαλυπτικά, βρίσκει το αντίστοιχό της στην Διακήρυξη του Μπάρμεν της Γερμανικής Χριστιανικής Κίνησης που υποστήριξε τον Χίτλερ.
Δεν είναι τυχαίο ότι σε αυτή την φιλοσοφική θεμελίωση βρίσκουν έρεισμα όλα τα νεο-φασιστικά μορφώματα εντός και εκτός Ρωσίας, από τους Λευκούς Λύκους, το Ευρασιατικό Κίνημα Νεολαίας , το εθνικιστικό νεολαιίστικο κίνημα «Νάσι» –χρηματοδοτούμενο από την Gazprom– έως πολλά ευρωπαϊκά ακροδεξιά κόμματα, μη εξαιρουμένων της Χρυσής Αυγής και πολλών εκκλησιαστικών και παρα-εκκλησιαστικών οργανώσεων.
Είναι αυτοί που σήμερα κάνουν τα στραβά μάτια για τους νεκρούς της ρωσικής εισβολής, ακόμα και τους Έλληνες ομογενείς, γενικεύοντας για τις οδύνες των πολέμων αλλά, κατά βάση, πιστεύοντας ότι η θυσία αυτή είναι αναγκαία για την πραγμάτωση του θεϊκού σχεδίου της αποκάθαρσης, που επιχειρεί ο θεόσταλτος Πούτιν με τους «αμόλυντους» Ρώσους.
Η Χρυσή Αυγή, ο Κυριάκος Βελόπουλος και ο Πάνος Καμμένος αποτελούν τους κύριους πολιτικούς εκφραστές από τα δεξιά που απηχούσαν τα ρωσικά συμφέροντα στη χώρα, αποτέλεσμα της εκρηκτικής διείσδυσής τους μετά το 2010 στα ΜΜΕ και στο διαδίκτυο, εκφράζοντας με ελεγχόμενο «αντισυμβατικό» λόγο την αγανάκτηση του λαού απέναντι στα γερμανικά Μνημόνια.
Μονές του Αγίου Όρους, όπως αυτές του Αγίου Παντελεήμονος και του Βατοπεδίου, τις οποίες επισκέφτηκε ο Πούτιν το 2016, για δεύτερη φορά μετά το 2005, καθώς και τα ρώσικα μοναστήρια, αποτελούν κέντρα διείσδυσης της ρωσικής πολιτικής στο λαϊκό σώμα. Από εκεί πηγάζει και η αντι-εμβολιαστική προπαγάνδα ως υβριδικός πόλεμος των Ρώσων κατά των φιλο-δυτικών καθεστώτων, με μεγάλη απήχηση στο λαϊκό σώμα, ιδιαίτερα της Βόρειας Ελλάδας.
Και επειδή, κατά το μαρξιστικό σχήμα, το ιδεολογικό εποικοδόμημα απαιτεί την αναγκαία οικονομική βάση, αυτή την παρείχαν τα αστρονομικά ποσά που μετέφεραν στη Δύση οι Ρώσοι ολιγάρχες με την εξαγορά Π.Α.Ε., επιχειρήσεων, καναλιών, ακόμα και ολόκληρων νησιών, όπως ο Σκορπιός.
Οι σημερινές σκληρές κυρώσεις της Δύσης στα περιουσιακά στοιχεία αυτών των ολιγαρχών, και η στάση που θα κρατήσει η ελληνική Κυβέρνηση στην αποκάλυψη των κυκλωμάτων, είναι ευκαιρία για να έρθει στην επιφάνεια η ρωσική διείσδυση σε όλες τις πτυχές της κοινωνικής και πολιτικής μας ζωής, ως απότοκο της παράνομης εισβολής Πούτιν στην Ουκρανία.
Αυτό που ίσως θα είχε σημασία να επισημανθεί είναι ότι η εμφυλιοπολεμική αντίθεση ακροδεξιάς και αριστεράς, που τόσο έντονα προβάλλεται στην προσέγγιση πολλών εσωτερικών κοινωνικών ζητημάτων, είναι εν πολλοίς κάλπικη αφού εκπορεύεται και χρηματοδοτείται από το ίδιο κέντρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Παρακαλούμε σχολιασμούς επί της ουσίας.
Τα σχόλια σας δεν περνάν από έλεγχο γιατί πιστεύουμε ότι δεν θα θίγουν κάποιον προσωπικά με βρισιές και συκοφαντίες.
Τέτοιου είδους σχόλια δεν περνάν από έλεγχο, αλλά θα διαγράφονται μετά την δημοσίευση.
Παρακαλούμε να γράφετε σε πεζά και όχι κεφαλαία
-------------------------------------------------------------------------
Οι απόψεις του ιστολογίου δεν είναι απαραίτητο να συμπίπτουν με τα περιεχόμενα στου άρθρου.
Ο ΔΙΚΤΥΟΥΡΓΟΣ ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει για τα άρθρα - αναρτήσεις που δημοσιεύονται και απηχούν τις απόψεις των συντακτών τους. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών ή ότι υπάρχει κάποιο σφάλμα, επικοινωνήστε μέσω, φόρμας επικοινωνίας.
Ευχαριστούμε