“Τυφλή” πολιτική ορθότητα: “Είναι η πολιτισμική ασυμβατότητα ηλίθιε”

Αρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψις. Η ακρίβεια της ορολογίας καθιστά δυνατό τον διάλογο. Οταν οι λέξεις εκπέμπουν διαφορετικά σημαινόμενα σε κάθε πλευρά, ο διάλογος γίνεται ανέφικτος και ακολουθεί το χάος. Η πολιτική επιστήμη υπάρχει για να διευκολύνει τη συνεννόηση. Ο όρος «άκρο» στην πολιτική επιστήμη σημαίνει την περιχαρακωμένη, ιδεοληπτική, δογματική, επιθετική, μισαλλόδοξη έκφανση της Δεξιάς ή της Αριστεράς, που συνοδεύεται κατά κανόνα από την απόρριψη της δημοκρατίας και την αποδοχή της βίας ως μέσου επίλυσης των ιδεολογικών και πολιτικών διαφορών.

ΤΟΥ ΜΕΛΕΤΗ ΜΕΛΕΤΟΠΟΥΛΟΥ
ΠΗΓΗ: ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ

Η διαφορά της Άκρας Δεξιάς από την Άκρα Αριστερά είναι ότι η πρώτη δρα εν ονόματι όχι του πραγματικού αλλά ενός φαντασιακού έθνους, ενώ η δεύτερη εν ονόματι όχι του πραγματικού αλλά ενός φαντασιακού προλεταριάτου. Η πρώτη προβάλλει ως όραμα το εθνικό μεγαλείο, ενώ η δεύτερη την αταξική κοινωνία. Η μεγάλη μάζα των πολιτών κινείται ανάμεσα στα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος. Άλλωστε η βία δεν αποτελεί επιλογή των περισσότερων ανθρώπων, που θέλουν να ζουν και να εργάζονται υπό κανονικές συνθήκες. Η βία ως πολιτική στάση εκφράζει τις διαταραγμένες ή τις παραβατικές προσωπικότητες.

Ο απλός άνθρωπος δέχεται τη βία μόνο σε έκτακτες περιστάσεις και μόνο για βραχύ διάστημα, π.χ. σε περίπτωση εθνικής άμυνας, εθνικής αντίστασης ή υπαρξιακού συλλογικού κινδύνου. Ο «πολιτικά ορθός» χαρακτηρισμός του ενός τρίτου του γαλλικού πληθυσμού (Λεπέν 23,1% συν Ζεμούρ 7,1%) ως ακροδεξιών, εκτός από αντιεπιστημονικός, πάσχει από έλλειψη επαφής με την πραγματικότητα. Οι άνθρωποι αυτοί δεν μεταμορφώθηκαν εν μια νυκτί σε οπαδούς του απολυταρχισμού, του αυταρχισμού, των κατασταλτικών μηχανισμών και της βίας.

Δεν νοσταλγούν τα λουδοβίκεια ή ναπολεόντεια μεγαλεία, ούτε θαυμάζουν τον στρατηγό Μπουλανζέ ή τον στρατάρχη Πετέν, ούτε αναπολούν τη γαλλική αποικιοκρατία στην Αφρική και στην Ινδοκίνα. Είναι άνθρωποι που στο παρελθόν, επί δεκαετίες, ψήφιζαν ή και ήταν μέλη κοινοβουλευτικών κομμάτων της Δεξιάς, του Κέντρου ή της Αριστεράς. Είναι οικογενειάρχες, επαγγελματίες, επιχειρηματίες, υπάλληλοι, εργάτες και αγρότες. Ο χαρακτηρισμός τους ως «ακροδεξιών» από τους φορείς της πολιτικής ορθότητας λειτουργεί παραπλανητικά και αποπροσανατολίζει από το πραγματικό πρόβλημα της στροφής τους σε ακροδεξιά ή μεταμορφωμένα ακροδεξιά κόμματα.

Διότι το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι τα παραδοσιακά ευρωπαϊκά πολιτικά συστήματα έχουν αποτύχει να διαχειριστούν με επιτυχία την ένταξη, αφομοίωση, ενσωμάτωση των αφρικανικών και ασιατικών μεταναστευτικών εισροών στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Με αποτέλεσμα τη δημιουργία εσωτερικών ρηγματώσεων στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, με τη δημιουργία παράλληλων μη εφαπτόμενων πολιτιστικά κοινωνικών υποσυνόλων μέσα στις ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις. Οι αυτόχθονες αισθάνονται ότι απειλούνται, οι έποικοι αισθάνονται ξένοι και περιθωριοποιημένοι. Η δημογραφία των γηγενών είναι φθίνουσα, των μεταναστών αύξουσα.

Ο πολιτισμός των εντοπίων διακατέχεται από ενοχικά σύνδρομα, των επηλύδων από αυτοπεποίθηση και διεκδικητικότητα. Τα κοινωνικά και πολιτισμικά ιστορικά των μεν και των δε είναι ανομοιογενή. Το χάσμα αξιών δημιουργεί ασυμβατότητα συνύπαρξης. Η Ακροδεξιά δεν δίνει ρεαλιστικές απαντήσεις σε αυτό το πρόβλημα, αλλά κάνει κάτι πολιτικά σημαντικότερο: το αναγνωρίζει ως υπαρκτό. Κάτι που αρνούνται πεισματικά να κάνουν τα συστημικά κόμματα. Η αναχαίτιση της μαζικής μετακίνησης των ψηφοφόρων προς τα ακροδεξιά κόμματα δεν θα γίνει με τη στοχοποίησή τους ως ακροδεξιών, αλλά με τη σοβαρή, συστηματική αντιμετώπιση του προβλήματος της μετανάστευσης στα πλαίσια της δημοκρατίας, του νομικού πολιτισμού και του ανθρωπισμού.