Ένα κόμμα εξουσίας ή πέντε κομματίδια;

Για φανταστείτε να φτάσει η ώρα των εκλογών και σε κάθε νομό να έχουμε έναν μικρό τοπικό εμφύλιο στις τάξεις της ίδιας της Νέας Δημοκρατίας. Να υπάρχουν δυο υποψήφιοι βουλευτές της «λαϊκής δεξιάς» και άλλοι δυο της «φιλελεύθερης ΝΔ». Κι αντί να είναι όλοι μαζί ένα μέτωπο, να σουρομαδιούνται στα καφενεία και στις συγκεντρώσεις των σπιτιών. Αντί αν προσπαθούν να πείσουν τους πολίτες να ψηφίσουν το κόμμα τους, να βγάζουν φαρμάκι μεταξύ τους για τη σταυροδοσία.

Να λένε οι λαϊκοί ότι «ήρθαν οι φιλελεύθεροι και οι ξενομερίτες πρώην ΠΑΣΟΚοι να μας πάρουν το ψωμί», να απαντούν οι άλλοι ότι «οι κεντρώοι της ΝΔ πρέπει να είναι συνασπισμένοι ώστε να απομονώσουν ή να εξοβελίσουν τους δεξιούς από το κόμμα». Είναι η ιδανική συνταγή για να κάνει πάρτι ο Τσίπρας στο Σύνταγμα και μετά να μπει τροπαιούχος στο Μαξίμου για να στρογγυλοκάτσει στην πρωθυπουργική πολυθρόνα. Τα χω αντιμετωπίσει και προσωπικά αυτά. Παίρνω διαρκώς mails που μου λένε «μα εσύ να είσαι με τον Άδωνη, τον Βορίδη, τον Πλεύρη και τον Σαμαρά;»

Όλα αυτά είναι μπούρδες. Σ’ αυτή τη χώρα, είτε θα αποφασίσουμε ότι θα έχουμε δυο μεγάλα πολυσυλλεκτικά κόμματα που στο εσωτερικό τους θα γίνονται οι συνθέσεις που απαιτεί η διακυβέρνηση του τόπου, είτε θα αποφασίσουμε ότι θα έχουμε δέκα μικρά ιδεολογικά ομογενοποιημένα κομματίδια που θα παίρνουν από 10% και μετά κάθονται μετεκλογικά στο τραπέζι και θα κάνουν παζάρια για να φτιάχνουν κυβερνητικά σχήματα. Μέσος όρος δεν υπάρχει, διαλέγουμε και παίρνουμε.

Είτε θα φτιάξει ένα κόμμα ο Κυριάκος, ένα ο Σαμαράς, ένα ο Καραμανλής, ένα οι πρώην του ΛΑΟΣ, ένα οι ΠΑΣΟΚογενείς κι ένα οι καθαροί φιλελεύθεροι, είτε θα βρούνε όλοι αυτοί τρόπο να συνυπάρξουν. Κι επειδή αποκλείεται να φτιάξει ένα κόμμα ο Τσίπρας, ένα ο Τσακαλώτος, ένα ο Πολάκης, ένα ο Ραγκούσης με τη Μαριλίζα κι ένα οι καθαρόαιμοι κομμουνιστές αλλά αυτοί θα πηγαίνουν ενιαία, καλά θα κάνει η ΝΔ να βρει τρόπο να μη γίνει πέντε κομμάτια, το καλό που της θέλω.

Στην Ελλάδα άλλωστε το πολιτικό σύστημα είναι πρωθυπουργοκεντρικό και τα κόμματα είναι αρχηγικά. Άλλο το ΠΑΣΟΚ με Φώφη κι άλλο με Ανδρουλάκη, άλλη η ΝΔ με Σαμαρά κι άλλη με Μητσοτάκη, άλλος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ με Τσίπρα κι άλλος θα είναι αν τον διαδεχθεί κάποιος επόμενος. Οπότε η μάχη για τον προσανατολισμό των κομμάτων δίνεται στην επιλογή του αρχηγού τους. Με τον αρχηγό καθιερώνεται το στίγμα του κόμματος, μ’ αυτόν δίνεται η μάχη, μ’ αυτόν κερδίζεται η νίκη για όλους ή μ’ αυτόν έρχεται η ήττα για να ανοίξει ένα νέος ιστορικό κύκλος για το απώτερο μέλλον.

Οπότε όλα αυτά τα «εμείς οι λαϊκοί δεξιοί» ή «εμείς οι φιλελεύθεροι κεντρώοι» είναι ολίγον σαχλαμαρίστικα αλλά σίγουρα αυτοκαταστροφικά. Ας το αντιληφθούν όσοι μέσα στη ΝΔ τρώγονται με τα ρούχα τους, πριν ανακαλύψουν ότι τους πήρε το πανωφόρι ο Αλέξης και το έκανε πρωθυπουργική τήβεννο.

Δημήτρης Καμπουράκης