Ή θα σηκώσουμε κεφάλι, ή ας απολαύσουμε τον αργό μας θάνατο

Ή θα σηκώσουμε κεφάλι, ή ας απολαύσουμε τον αργό μας θάνατο

Ο πατριωτισμός δεν είναι βδελυρός. Είναι αρετή. Είναι πράξη υπευθυνότητας. Είναι θεμέλιο της δημοκρατίας.

Η ανυποληψία και η ηττοπάθεια που επικράτησαν στη χώρα μας από ένα σημείο και μετά στη μεταπολιτευτική περίοδο, άνοιξαν τον δρόμο σε φαινόμενα που κάποτε θα θεωρούνταν αδιανόητα. Κρατικά μορφώματα όπως τα Σκόπια άρχισαν να

διεκδικούν όχι μόνο ονόματα, αλλά και την ιστορία μας, ακόμη και εδάφη. Η Αλβανία επανέρχεται με αναθεωρητική ρητορική, ενώ η Τουρκία, πιο αποθρασυσμένη από ποτέ, προβάλλει όλο και πιο έντονα διεκδικήσεις σε βάρος της εθνικής μας κυριαρχίας.

Η Κύπρος, από την εποχή Σημίτη και εξής, εγκαταλείφθηκε ουσιαστικά στις ορέξεις της Άγκυρας, στο όνομα ενός θολού "ρεαλισμού".

Ναι, οι διεκδικήσεις υπήρχαν πάντα. Όμως άλλο διεκδίκηση κι άλλο να βρίσκεις απέναντί σου έναν λαό και ένα κράτος χωρίς πυγμή, χωρίς αυτοπεποίθηση, χωρίς φρόνημα. Κάποτε η Ελλάδα είχε φωνή, υπόσταση, εθνική αξιοπρέπεια. Σήμερα, ένα μεγάλο μέρος της πολιτικής και πνευματικής ηγεσίας αντιμετωπίζει κάθε πατριωτική αναφορά περίπου ως κάτι ντροπιαστικό ή «επικίνδυνο».

Ο νεοφιλελεύθερος τεχνοκρατισμός από τη μία και ο «προοδευτισμός» της αριστεράς από την άλλη συνέκλιναν στο να υπονομεύσουν τον πατριωτισμό. Μας εκπαίδευσαν να νιώθουμε ενοχή για τα εθνικά μας δίκαια και να στεκόμαστε με κατανόηση στις «ανησυχίες» των εκάστοτε διεκδικητών.

Και τώρα;

Τώρα βρισκόμαστε μπροστά σε μια υπαρξιακή επιλογή:
Ή θα ξανακερδίσουμε την αξιοπρέπειά μας και θα υπερασπιστούμε την ιστορική μας συνέχεια και την κρατική μας υπόσταση, ή θα αφεθούμε σ’ έναν αργό θάνατο. Έναν θάνατο που έρχεται μέσα από την απάθεια, τον ατομισμό, τον δικαιωματισμό και την δειλία μας,  όλα αυτά ντυμένα με τον μανδύα του δήθεν «ορθολογισμού».

Ο πατριωτισμός δεν είναι φασισμός. Είναι δημοκρατικό καθήκον.
Χωρίς πατρίδα, δεν υπάρχει δημόσιος λόγος, δεν υπάρχει συλλογικότητα, δεν υπάρχει ελευθερία. Υπάρχει μόνο κατακερματισμός, ιδιώτευση και τελικά αφανισμός.

Ας επιλέξουμε.
Ή πατριώτες, ή τελειωμένοι. 

Πατριώτες ή Τελειωμένοι: Ήρθε η ώρα να διαλέξουμε πλευρά

Ο πατριωτισμός δεν είναι φασισμός. Είναι η πιο βαθιά μορφή δημοκρατίας. Γιατί χωρίς πατρίδα, δεν υπάρχει δημόσιο αγαθό να υπερασπιστείς, ούτε ελευθερία να ονειρευτείς.

Κάποτε ξέραμε να στεκόμαστε όρθιοι. Όχι από μίσος, αλλά από ευθύνη. Όχι γιατί "ήμασταν καλύτεροι", αλλά γιατί γνωρίζαμε πως αν δεν σεβαστείς τον τόπο σου, δεν μπορείς να περιμένεις σεβασμό ούτε από τους άλλους, ούτε από τον εαυτό σου.

Σήμερα, η «προοδευτικότητα» έγινε άλλοθι υποταγής. Ακούμε πιο εύκολα τις απαιτήσεις των Σκοπίων, της Τουρκίας ή της Αλβανίας, παρά τις αγωνίες ενός νησιώτη ή ενός φαντάρου στον Έβρο. Κι όποιος τολμήσει να μιλήσει για εθνικό συμφέρον, βαφτίζεται "εθνικιστής", "λαϊκιστής", ή και "γραφικός".

Μα δεν είναι εθνικισμός να λες πως η πατρίδα σου αξίζει να υπάρχει. Είναι καθήκον. Είναι στοιχειώδης αυτοσεβασμός. Και είναι και πράξη αλληλεγγύης, γιατί χωρίς συλλογική ταυτότητα, δεν υπάρχει κοινωνική συνοχή. Χωρίς πατρίδα, δεν υπάρχει κοινωνία, μόνο άτομα που νοιάζεται  το καθένα για την πάρτη του.

Γι’ αυτό και σήμερα πρέπει να διαλέξουμε:
Πατριώτες ή τελειωμένοι.
Όχι με όπλα. Με ήθος, με φρόνημα, με φωνή.
Με λόγο που δεν ντρέπεται να πει «Είμαι Έλληνας και δεν χαρίζω το σπίτι μου σε κανέναν».

«Ο πατριωτισμός δεν είναι φασισμός. Είναι η πιο βαθιά μορφή δημοκρατίας.
Γιατί χωρίς πατρίδα, δεν υπάρχει δημόσιο αγαθό να υπερασπιστείς,
ούτε ελευθερία να ονειρευτείς.»

Πατριώτες ή Τελειωμένοι:
Ήρθε η ώρα να διαλέξουμε πλευρά

Αναστάσιος Λαυρέντζος: Το σύστημα αποσιωπά την ελληνική αυτοκρατορία για να μην υπάρχει σύγκριση

 ελληνική αυτοκρατορία για να μην υπάρχει σύγκριση