Έλληνες, Τούρκοι, Ζυρίχη και ο Θουκυδίδης

Ο μεγάλος μας διεθνολόγος είχε προειδοποιήσει: Σε έναν κόσμο κυρίαρχων κρατών, όπου υπάρχουν αίτια πολέμου, όλοι πρέπει να ξέρουν πως στις διεθνείς σχέσεις «δίκαιο υπάρχει όταν υπάρχει ίση δύναμη και όταν αυτό δεν συμβαίνει, οι ισχυροί επιβάλλουν ό,τι τους επιτρέπει η δύναμή τους και οι αδύναμοι υποχωρούν και προσαρμόζονται». Όμως, εδώ και πολλά χρόνια -ουσιαστικά μετά την παρακμή και στη συνέχεια θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου- οι Έλληνες απολαμβάνουν τη νιρβάνα τους, δηλαδή ζουν μαστουρωμένοι με το χασίς των μεταμοντέρνων και μεταμαρξιστικών ιδεολογημάτων περί «τέλους της ιστορίας»

ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΗΦΑΙΣΤΟΥ*
Ο μεγάλος μας διεθνολόγος είχε προειδοποιήσει: Σε έναν κόσμο κυρίαρχων κρατών, όπου υπάρχουν αίτια πολέμου, όλοι πρέπει να ξέρουν πως στις διεθνείς σχέσεις «δίκαιο υπάρχει όταν υπάρχει ίση δύναμη και όταν αυτό δεν συμβαίνει, οι ισχυροί επιβάλλουν ό,τι τους επιτρέπει η δύναμή τους και οι αδύναμοι υποχωρούν και προσαρμόζονται». Όμως, εδώ και πολλά χρόνια -ουσιαστικά μετά την παρακμή και στη συνέχεια θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου- οι Έλληνες απολαμβάνουν τη νιρβάνα τους, δηλαδή ζουν μαστουρωμένοι με το χασίς των μεταμοντέρνων και μεταμαρξιστικών ιδεολογημάτων περί «τέλους της ιστορίας». Έτσι, καθημερινά σκοτώνουν ή μάλλον δολοφονούν τον Θουκυδίδη. Εκτός από τις νέες μεθόδους ιστορικής γραφής που αποδομούν κράτη, έθνη, ιστορικές μνήμες και ιστορικές ταυτότητες, για να επιτύχουν αυτό το έγκλημα ισχυρίζονται πως υπάρχουν νέες αλήθειες που μόνο αυτοί γνωρίζουν:
Στις «σύγχρονες» διεθνείς σχέσεις «οι ισχυροί δεν επιβάλλουν ό,τι τους επιτρέπει η δύναμή τους, οι ισχυροί συμπεριφέρονται αλτρουιστικά, οι αδύναμοι δεν έχουν πλέον να φοβηθούν οτιδήποτε, μιας και εισήλθαμε στη μεταεθνικη εποχή και το επιχείρημα πως ο ρόλος της ισχύος στις διακρατικές διενέξεις είναι σημαντικός, αποτελεί εθνικιστική αντίληψη στο μυαλό κάποιων ακραίων στοιχείων». Έτσι κάποιοι, με επικεφαλής το ευαγές ίδρυμα που διοικεί πρώην αξιωματούχος του Πενταγώνου («Υπηρεσία-θεσμός» σχεδιασμού και εφαρμογής στρατηγικής, όπου κανείς δεν έχει αυταπάτες για το ρόλο της ισχύος, τις οποίες, αυταπάτες, όμως, καλλιεργούν στους ιθαγενείς «ηττημένων κρατών-στόχων»), κυριολεκτικά αφόπλισαν την Ελλάδα. Εξαπολύουν ντόπια λυκόσκυλα «μαλακής ισχύος», που αφοπλίζουν τους Έλληνες πνευματικά, νοητικά, αμυντικά. Η Κύπρος μάλλον πήρε τον κακό κατήφορο και φθάνει στο τέλος της, όπως πολλές άλλες Ελλάδες μετά το 1821, που έκαναν το λάθος να στηρίξουν την επιβίωσή τους στο μητροπολιτικό κράτος, το κατά Γιώργο Κοντογιώργη, «πρατήριο ξένων συμφερόντων».
Επιστρέφοντας από το συνέδριο «για μια συντακτική συνέλευση για το Κυπριακό», κατέγραψα μερικές οδυνηρές εμπειρίες. Επιβεβαιώνουν γιατί κινούμαστε από το κακό στο χειρότερο. Πρώτον, οι Τούρκοι έχουν διπλωματία, γνώση του διεθνούς συστήματος και ορθολογιστικά αξιώνουν αμείλικτα αυτό που αυτοί θεωρούν ως συμφέρον τους. Δεύτερον, δεν διστάζουν να πουν ευθέως ενώπιον μεγάλου ακροατηρίου: «είμαστε οι νικητές και οι ισχυροί, οι ισχυροί επιβάλλουν ό,τι τους επιτρέπει η δύναμή τους, εσείς οι αδύναμοι ξεχάστε τις διεθνείς νομιμότητες και προσαρμοστείτε υποχωρώντας, και δίνοντάς μας ό,τι σας ανήκει». Τρίτον, όταν το λεν αυτό έχουν πολλούς συμμάχους. α) Τους Βρετανούς (καλομελέτα και έρχεται ένα σχέδιο Ανάν με άλλο όνομα), β) ένα σύστημα ελληνόφωνων νεογεννίτσαρων που σπουδάζουν μεταμοντέρνες σαχλαμάρες σε διάφορα πανεπιστήμια και συνηγορούν υπέρ της μονομερούς κατάργησης της διεθνούς νομιμότητας για τους Έλληνες, γ) ένα σύστημα ενορχηστρωμένων ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένων πανεπιστημιακών, που αρχίζουν από την Ιταλία και φθάνουν στην Αγγλία, υποστηρικτών της μονομερούς κατάργησης της διεθνούς νομιμότητας για την Κύπρο (και της… πλήρους εξαίρεσης της ΚΔ από το acquis communautaire, δ) ένα σύστημα ελληνόφωνων «επικοινωνιολόγων» στα μέσα ενημέρωσης, που λένε ότι είναι ακραίο και εθνικιστικό (καημένε Κερυνειώτη Σιεκκέρσαβα που τόλμησες να εκστομίσεις τέτοια πράγματα) να ζητάς την εφαρμογή των διεθνών συμβάσεων και συγκεκριμένα τα ανθρώπινα δικαιώματα και ε) ένα σύστημα διπλωματών, περιφερόμενων ακαδημαϊκών αγυρτών και αμέριμνων ειρηνιστών, που σε συμφωνία με όλους αυτούς ετοιμοπόλεμα επιτίθενται κατά οποιουδήποτε Έλληνα διεκδικεί αυτό που του ανήκει στη διεθνή πολιτική (ενώ ταυτόχρονα υποστηρίζουν όσους θέλουν να αρπάξουν αυτά που ανήκουν στους Έλληνες.
Το καλύτερο, όμως, το είπε ένας καταπληκτικός Τουρκοκύπριος, ο Bulent Kanol. Είναι, όπως το έθεσε, υπέρ της άποψης πως «οι Τουρκοκύπριοι να μη διοικούνται από κανέναν, αλλά να διοικούν μόνοι τους τον εαυτό τους». Βρέθηκε λοιπόν στη Χίο σε ένα συνέδριο «επαναπροσέγγισης», όταν τον πλησίασε κάποιος Κώστας, ο οποίος ήταν πρώην Έλληνας διπλωμάτης στον ΟΗΕ (κατάλαβα αμέσως ποιος είναι), και του είπε: «Να μην ονομάζετε τους εαυτούς σας Τουρκοκυπρίους, Τούρκους, Έλληνες, Ελληνοκυπρίους». «Τι να ονομάζουμε τους εαυτούς μας;» ρώτησε εμβρόντητος ο Bulent. «Να ονομάζεστε Κύπριοι», απάντησε ο καλός μας συνταξιούχος διπλωμάτης, αναφερόμενος στη διαδεδομένη πλέον φασιστική γνώμη, πως η λύση του Κυπριακού συνίσταται στην εγκατάλειψη των εθνικών ταυτοτήτων των Κυπρίων και τη μετατροπή τους σε μεταλλαγμένο είδος (νεο) «Κυπρίου».
Ο αξιοπρεπής Τουρκοκύπριος ξάφνιασε τον διπλωμάτη «μας»: «Εσάς πώς σας λένε;» τον ρώτησε. «Κώστα» του απάντησε ο διπλωμάτης «μας». ΟΧΙ του φώναξε, φαίνεται οργισμένα, ο Τουρκοκύπριος. «Σας λένε Ανδρέα».
Το καλύτερο όμως μου το είπε Τουρκοκύπριος συνάδελφος, στο περιθώριο του συνεδρίου, απ’ ό,τι κατάλαβα υποστηρικτής του Ταλάτ. Σχολιάζοντας το συμβάν που μόλις περιέγραψα και σε απάντηση στη θέση μου, ότι στην Κύπρο υπάρχουν Έλληνες και Τούρκοι, πως δεν μπορούν ούτε πρέπει να εγκαταλείψουν την ταυτότητά τους και πως πρέπει να ζήσουν σε ένα κράτος δικαίου, μέλος της Ε.Ε., κυριολεκτικά με έπιασε αδιάβαστο. Με αυτοπεποίθηση μού απάντησε: «Ναι, συμφωνώ. Εσείς είσαστε Έλληνες, εμείς είμαστε Τούρκοι, έτσι πρέπει να είναι γιατί δεν μπορεί να γίνει αλλιώς, εμείς όμως μαζί με την Τουρκία είμαστε πιο ισχυροί, θα σας επιβάλουμε συνομοσπονδία, για να διασφαλίζονται τα συμφέροντα της Τουρκίας επί ολοκλήρου της Κύπρου, εσείς αργά ή γρήγορα θα προσαρμοστείτε και η ζωή συνεχίζεται. Διαβάστε Θουκυδίδη».
Περιττό να πω ότι σε 5-6 περιπτώσεις στα πάνελ, ειδικά οι Τούρκοι, Βρετανοί και άλλοι, με θρασύτητα και ανοικτά, μας χλεύαζαν χαιρέκακα αναφορικά με τις τελευταίες πολιτικές εξελίξεις στην Κύπρο, που κατ’ αυτούς διευκολύνουν την επάνοδο στην επαναφορά του σχεδίου Ανάν και τη συνομοσπονδία. Να τα σκεφτεί καλά αυτά ο νέος Πρόεδρος της Κύπρου.
* Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων, Πανεπιστήμιο Πειραιώς
προέλευση