Το έβδομο θανάσιμο αμάρτημα

Γράφει ο Αμφικτύων*
Πέρασαν 93 μέρες και ακόμη δεν έχει ληφθεί καμία απόφαση στα κρίσιμα Οικονομικά θέματα. Και όχι μόνον δεν άλλαξε η καθημερινή ζωή του πολίτη, αλλά αυξήθηκε αβεβαιότητα. Οι αιτίες της αποτυχίας κατά την γνώμη μου-και άλλων- είναι οι εξής:
1. Υποσχέσεις. Ως γνωστόν, η οικονομική μας κρίση οφείλεται αφ’ ενός στην παγκόσμια οικονομική κρίση και αφ’ ετέρου στις χρόνιες διαθρωτικές αδυναμίες της οικονομίας μας. Ενώ ο κ. Καραμανλής είπε όλη την πικρή αλήθεια στον Ελληνικό λαό και έδωσε λίαν επώδυνες συνταγές για την ανάκαμψη της οικονομίας, ο κ. Παπανδρέου μοίραζε υποσχέσεις σε όλους και για όλα.
Τώρα όλοι αντελήφθησαν ότι αυτά ήσαν προεκλογικά ψέμματα, πρόγραμμα δεν υπήρχε, με αποτέλεσμα να απολέσει και το τελευταίο ίχνος της αξιοπιστίας της κυβερνήσεως του.

2. Έλλειψη Προγράμματος. Μεταξύ των άλλων πολιτικών ψευδών του κ. πρωθυπουργού ήτο και η εξαγγελία περί του περίφημου προγράμματος των 100 ημερών που θα μας έβγαζε από την κρίση. Όλα απεδείχθησαν φούμαρα. Όμως ακόμη η κυβέρνηση δεν έχει πάρει τα απαραίτητα οικονομικά μέτρα που θα πείσουν τους εταίρους μας στην Ε.Ε και τη διεθνή αγορά ότι είμαστε εις θέσιν να διορθώσουμε τα οικονομικά μας. Η κυβέρνηση πληρώνει τώρα τα λάθη της. Όταν ανέλαβε για να πλήξει τη Ν.Δ περιέγραψε με τα μελανότερα χρώματα την οικονομία –αυξάνοντας τα ελλείμματα- με αποτέλεσμα να αυξήσει την καχυποψία των διεθνών αγορών και τα spread των Ελληνικών ομολόγων. Ως τώρα ο κ. Πρωθυπουργός πελαγοδρομεί σε συσκέψεις, συμβούλια, διαβούλια, ταξίδια, εξαγγελίες , αοριστίες και αναποφασιστικότητα, χωρίς αντίκρισμα που επιτείνουν την αβεβαιότητα.
3. Η Διαφθορά το μοναδικό Πρόβλημα; Η εμμονή του κ. Παπανδρέου στην διαφθορά συσκότισε τα λοιπά προβλήματα της Οικονομίας, που δεν είναι μόνον η Διαφθορά αλλά η έλλειψη Αναπτυξιακής Πολιτικής, σε συνδυασμό με το σπάταλο και αναποτελεσματικό Κράτος. Η Διαφθορά δεν είναι μόνον Ελληνικό φαινόμενο, ενώ η έλλειψη Αναπτυξιακής Υποδομής σχετίζεται και με την έλλειψη Περιφερειακής Πολιτικής της Ε.Ε. Βέβαια η Ε, Ε έδινε κονδύλια, αυτά όμως δεν ωφέλησαν πλουτο-παραγωγικούς τομείς (Γεωργία, Βιομηχανία, Ενέργεια κ.α.), αλλά εντόπιες και ξένες κατασκευαστικές εταιρείες και το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα. Επομένως η Περιφερειακή Πολιτική είναι θέμα της Ε.Ε και οφείλει να το θέσει η κυβέρνηση.
4. Το Σπάταλο Κράτος. Αυτό διστάζει να το θίξει ο κ. Πρωθυπουργός, ενώ τούτο είναι η βάση της διαφθοράς, διαπλοκής και της σπατάλης. Το κράτος των ισχυρών, των τρωκτικών της εξουσίας και των κρατικοδίαιτων συνδικαλιστών. Ένα κράτος που δεν ξέρει πόσους και ποιές κατηγορίες υπαλλήλων διαθέτει; Πόσους αργόμισθους; Πόσους μισθούς, επιδόματα και αργομισθίες πληρώνει; Πόσα τρωκτικά συντηρεί; Πόσες άχρηστες υπηρεσίες; Όταν αυτά αγνοεί η κυβέρνηση, χτίζει στον άμμο. Από εκεί ξεκινάει η διαφθορά και επεκτείνεται στην αγορά, στον μικρομεσαίο, ο οποίος για να προστατευθεί από τους διαπλεκόμενους και άρπαγες και από τη φορομπηχτική πολιτική που πιάνει τους μικρομεσαίους, αλλά αφήνει απ’ έξω τους μεγάλους και τις πολυεθνικές. Το μόνο που δεν είδαμε ως τώρα είναι ένα συνεκτικό και ολοκληρωμένο πρόγραμμα μέτρων. Όταν ζητάει θυσίες από το λαό πρέπει να δώσει το παράδειγμα η ηγεσία(Πρόεδρος Δημοκρατίας, Πρωθυπουργός, Υπουργοί, Βουλευτές, Διευθυντικά στελέχη, Υψηλόμισθοι κ.ο.κ) Ως τώρα όμως δεν μας έπεισαν. Ολέθρια έχει αποβεί η διάσταση του οικονομικού επιτελείου. Σκληρά μέτρα πρεσβεύει ο κ. Παπακωνσταντίνου και χαλαρή προσαρμογή η κ. Κατσέλη. Το αποτέλεσμα είναι διελκυστίνδα, αλληλο-εξουδετέρωση και απραξία. Αρνητική λοιπόν η οικονομική και επικοινωνιακή πολιτική της κυβερνήσεως.
5. Αδυναμία Υπερβάσεως. Όταν μια χώρα βάλλεται από τις αγορές και την Ε.Ε θα ήτο λογικό να κάνει κάποια υπέρβαση (όπως έκανε ο Ανδρέας με τα Μεσογειακά Προγράμματα) και να ζητήσει τα χρέη που τις οφείλουν:
α) Την καταβολή της αποζημίωσης που μας επιδίκασε η Διεθνής Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων (7.100 δισεκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ, αγοραστικής αξίας 1958) συν τους τόκους.
β) Την εξόφληση του κατοχικού δανείου (3.500 δισεκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ), συν τους τόκους.
γ) Την καταβολή αποζημιώσεων στα θύματα της θηριωδίας των Γερμανικών Στρατευμάτων Κατοχής.
δ) Την επιστροφή των αρχαιολογικών θησαυρών, που Γερμανοί αξιωματικοί αφαίρεσαν από τα μουσεία μας και τους αρχαιολογικούς μας χώρους. Οι αναβολές που εξασφάλισε η Γερμανία για την εξόφληση των πολεμικών χρεών της έληξαν το 1995. Γιατί δεν το αποτολμούν; Δεδομένου ότι η Γερμανία -μετά την ένταξη μας στην Ε.Ε- κατέστρεψε την Ελληνική αγορά.
6. Η συντηρητική Ευρώπη δεν συγχωρεί τη Σοσιαλιστική Ελλάδα. Όταν μάλιστα ο πρωθυπουργός μας τυγχάνει πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, είναι φιλοατλαντικών τάσεων και το «αγαπημένο παιδί» των ΗΠΑ, τότε μας φέρονται με μεγαλύτερη αυστηρότητα, από ότι αν είχαμε συντηρητική κυβέρνηση.
7. Ιθαγένεια στους Λαθρομετανάστες. Το χειρότερο ολίσθημα του κ. Παπανδρέου είναι η βιασύνη του να περάσει το νόμο της Ιθαγένειας πριν κάνει διαβούλευση με τους Έλληνες. Τούτο προξένησε μέγιστη ανησυχία στον απανταχού Ελληνισμό. Πριν δώσει την ιθαγένεια στους Ομογενείς, Βορειοηπειρώτες και Ποντίους σπεύδει να δώσει ιθαγένεια στους Πακιστανούς, Αφγανούς, Αφρικανούς κ.α. Δεν διαθέτει κάποια Μεταναστευτική Πολιτική για το πόσους μπορεί να δεχθεί η χώρα και με ποιους όρους; Αυτή είναι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και αν επιμείνει στην ψήφιση του νομοσχεδίου τότε:
α. Θα θέσει σε κίνδυνο τα ύψιστα συμφέροντα της χώρας και θα επιφέρει Ελληνοκτονία, Εθνοκτονία και υποβάθμιση της Δημοκρατίας, δεδομένου ότι το 80% του Ελληνικού λαού είναι αντίθετο με την παροχή της ιθαγένειας.
β. Θα αντιμετωπίσει ένα κύμα Απείθειας και Παθητικής Αντίστασης που θα πλήξει και τα οικονομικά μέτρα, που τόσο πολύ έχει ανάγκη ο τόπος. Είναι λοιπόν ανάγκη η κυβέρνηση να διορθώσει τα λάθη της, και να πάρει πίσω τα εθνοκτόνα νομοσχέδια για την Ιθαγένεια και τον Καποδίστρια.

* Αμφικτύων: Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης

http://kostasxan.blogspot.com/2010/01/blog-post_2358.html