Η απολυταρχία του συστήματος ΠΑΣΟΚ δεν αντιμετωπίζεται με αβρή αντιπολίτευση

http://www.antinews.gr

Δεν είναι μυστικό ότι η επιμονή μας στο θέμα που δημιουργήθηκε με τους ΟΥΚαδες και τα συνθήματά τους (τα είπαν, δεν τα είπαν) προκάλεσε αρκετές αντιδράσεις. Εκ δεξιών οι θετικές, εξ ευωνύμων οι αρνητικές. Και είναι κι εκείνοι οι παλιοί φίλοι που διερωτώνται αν καταργούμε την «παράδοση της δημοσιογραφικής ανεξαρτησίας» του «Αντί» παίρνοντας ανοικτή και σκληρή θέση σε συγκεκριμένα ζητήματα.

Καιρός λοιπόν να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα για να ξέρει και ο καθένας που βρίσκεται

Η κυρίαρχη αντίθεση σήμερα δεν είναι ανάμεσα σε αριστερούς και δεξιούς, πλουτοκράτες και εργαζόμενους, αστούς και εργάτες, ή ο, τι άλλο επιθυμείτε.

Η κυρίαρχη αντίθεση σήμερα είναι ανάμεσα στον Πατριωτισμό και την Νεοταξίτικη Παγκοσμιοποίηση. Από την μια βρίσκονται οι δυνάμεις που πιστεύουν στην ιδέα του Κράτους – Έθνους και από την άλλη οι δυνάμεις που μεθοδεύουν την κατάργηση του Κράτους – Έθνους και την ενσωμάτωσή του στη νέα αυτοκρατορία.

Όποιος δεν παίρνει ξεκάθαρη θέση απέναντι σε αυτήν την αντίφαση θα καεί στο μεγαλύτερο καζάνι της κόλασης που θα έλεγε και ο Γκαίτε. Όλα τα άλλα είναι παραμύθια για μικρά παιδιά και αφελείς ψηφοφόρους.

Ποιος είναι «αριστερός»; Αυτός που υποθάλπτει και υποστηρίζει τα σχέδια αλλοίωσης της εθνικής υπόστασής μας; Και ποιος είναι «δεξιός»; Αυτός που αντιστέκεται στις επιβουλές εναντίον της Πατρίδας; Και ο Καρατζαφέρης τι είναι; «Ακροδεξιός» ή μετωπικός Πασόκος; Μήπως λοιπόν κάποιοι έχουν χάσει τον μπούσουλα και οχυρωμένοι πίσω από ιδεολογικά αλεξιβρόχια χάνουν για μια ακόμα φορά το τραίνο της ιστορίας;

Όλοι αυτοί ήταν οι λόγοι για τους οποίους επιμείναμε στο θέμα των συνθημάτων που φώναζαν (με ή χωρίς υποτίθεται) οι ΟΥΚαδες του Λιμενικού. Επειδή κατά την γνώμη μας ο θόρυβος που ξεκίνησε όχι από εμάς , αλλά από τα γνωστά κέντρα, εντάσσεται στο γενικότερο σχέδιο από-εθνοποίησης, το οποίο βλέπουμε να εκτυλίσσεται από την επάνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Ένα σχέδιο που συνδυάζεται βεβαίως με ένα άλλο, για την μακροημέρευση του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Είναι τυχαίο ότι μια από τις πρώτες κυβερνητικές πράξεις του Γιώργου Παπανδρέου ήταν η κατάργηση του «εθνικός» από σειρά υπουργείων;

Οι βίαιες αλλαγές που, με πρόσχημα την οικονομική κρίση, προωθούνται σε κρίσιμους τομείς, όπως Παιδεία, ένοπλες δυνάμεις, κοινωνικό κράτος κ.λ.π. θα αλλάξουν τη δομή της κοινωνίας μας. Η κυβέρνηση Παπανδρέου σχεδιάζει να μετατρέψει την Ελλάδα σε μια πολύ-πολιτισμική κοινωνία. Και δεν είναι μόνο αυτό. Επισείοντας την ανάγκη λήψης μέτρων για την ανόρθωση της οικονομίας μας εκχωρεί τη διαδικασία λήψης αποφάσεων στους γραφειοκράτες των Βρυξελών και του ΔΝΤ, ενώ στο παρασκήνιο μεθοδεύονται επώδυνες διευθετήσεις για τα εθνικά μας θέματα.

Ίσως είναι η πρώτη φορά που επιχειρείται μια τόσο βίαιη ανατροπή στις δομές της κοινωνίας μας.

Ποιος λοιπόν μπορεί να αντιδράσει αποτελεσματικά στην κατάσταση που διαμορφώνεται; Ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι φυσικά αφού είναι η μόνη πλην του ΠΑΣΟΚ πολιτική δύναμη που στηρίζει το μεταναστευτικό νομοσχέδιο και τα άλλα σχέδια της Νέας Τάξης. Το ΚΚΕ αυτοπεριορίστηκε ιστορικά. Για τον ΛΑ.Ο.Σ. δεν τίθεται καν θέμα συζήτησης.

Εκ των πραγμάτων λοιπόν μόνο μια ριζικά ανανεωμένη Κεντροδεξιά παράταξη υπό τον Σαμαρά μπορεί να αποτελέσει την αποφασιστική δύναμη στον αγώνα αυτό.

Όμως η ιδεολογική και πολιτική τρομοκρατία του συστήματος ΠΑΣΟΚ στην πολιτική, την κοινωνία και τα ΜΜΕ δεν αντιμετωπίζεται με αβρό κοινοβουλευτισμό.

Αν η ΝΔ δεν εγκαινιάσει μια ριζοσπαστική για τα δεδομένα της πολιτική δράση, θα βρίσκεται σε λίγα χρόνια να μιλάει εν ονόματι μιας κοινωνίας που ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ.

Αυτή η ριζοσπαστική πολιτική δράση πρέπει να έχει κατά την γνώμη μας ως βασικό άξονα όχι μόνο την Οικονομία, αλλά και την αντίθεση των Ελλήνων στο μεταναστευτικό και όλα τα άλλα εθνικά ζητήματα που τίθενται από τους προσανατολισμούς της κυβέρνησης Παπανδρέου. Γιατί σε αυτά θα υπάρξει η πόλωση, που εκδηλώνεται ήδη

Το μόνο θετικό στην κατάσταση που διαμορφώνεται είναι ότι η νέα πρόταση εξουσίας του ΠΑΣΟΚ δεν περνάει στον κόσμο, προς το παρόν. Επί πλέον ,η Κυβέρνηση βρίσκεται σε ρήξη με τον παραδοσιακά ισχυρό κομματικό της πυρήνα. Με το «στρατό» που δημιουργούσε από το 1981. Όσο βαθαίνει η κρίση τόσο θα μεγαλώνει και το χάσμα. Τόσο μεγαλύτερη θα είναι η διάψευση των προεκλογικών υποσχέσεων και εντονότερη η απογοήτευση. Κανείς δε μπορεί να ξέρει με βεβαιότητα πως θα εκφραστεί αυτό το κίνημα των απογοητευμένων, αν και πολλοί θα επιχειρήσουν να «ψαρέψουν» στο θολό ποτάμι της οργής.