Σε ποιά νέα εξωτερική πολιτική αναφέρονται;

Η Ελληνική εξωτερική πολιτική, είναι γνωστό, πως πάσχει ανεπανόρθωτα, εδώ και μερικές δεκαετίες καθώς οι υπηρέτες της έχουν πεισθεί πως «δεν μπορούν να κάνουν περισσότερα».
Δηλαδή έχουν αποδεχθεί τα συμπτώματα της «μικράς Ελλάδας, της Μελούνας». Στη παρούσα ωστόσο φάση, αποτελεί αδήριτη ανάγκη, η συμμετοχή στο διεθνές διπλωματικό παιχνίδι, που έχοντας πάρει διαστάσεις λόγω παγκοσμιοποίησης, αναζητά διαφορετικούς τρόπους έκφρασης και διεκδίκησης των συμφερόντων της χώρας.

Αυτό δείχνει ότι το έχει καταλάβει, ή τον έχουν πείσει γι αυτό, ο πρωθυπουργός και υπουργός Εξωτερικών, Γ. Παπανδρέου. Με λάθος όμως βηματισμό και στόχο. Σε μια περίοδο βαθύτατης οικονομικής κρίσης της χώρας, οι «περιοδείες» του κ. Παπανδρέου δεν υποδηλώνουν την στήριξη ενός συγκεκριμένου στόχου, αλλά την σπάταλη ζωή πλουσιόπαιδου. Οι όποιες αναφορές του άλλωστε, σε ζητήματα εθνικού ενδιαφέροντος (Έλληνο-Τουρκικά, Κυπριακό, Σκοπιανό, κλπ) υπολείπονται των αναγκαίων κινήσεων που σκοπό θα είχαν την επιβεβαίωση των λόγων του στην πράξη. Έτσι, επιτρέπει επιθετικές κινήσεις σε βάρος της χώρας, που συνολικά μένουν αναπάντητες!

Στο προσεχές διάστημα ο πρωθυπουργός θα βρεθεί στο Όσλο (ΟΗΕ/ILO), Βρυξέλλες (Σύνοδος Κορυφής), τη Νέα Υόρκη (Γ.Σ.ΟΗΕ) ενώ κατά την επιστροφή του συνεχίζονται οι προσπάθειες για ευρωπαϊκά ραντεβού. Ποιος ο στόχος όλων αυτών των ταξιδιών (μ’ εξαίρεση τις Βρυξέλλες), όταν οι θέσεις μας είναι δεδομένες και χωρίς περιθώρια ελιγμών.


Γιατί σε κανένα δεν πέρασε απαρατήρητη η συμπληρωματική δήλωση του κ. Παπανδρέου (τόσο κατά την επίσκεψη του στο Ισραήλ, όσο και στη διάρκεια της επίσκεψης Νετανιάχου στην Αθήνα) ότι η ανάπτυξη φιλικών σχέσεων με το Τελ Αβίβ δεν αποβλέπει σε ενόχληση της Τουρκίας. Γιατί πιστεύει άραγε ο κ. Παπανδρέου πως πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη μας την Άγκυρα όταν αναπτύσσουμε τις διμερείς σχέσεις μας με άλλες χώρες; Είναι τρόπος αυτός υπεράσπισης των εθνικών συμφερόντων;

Τι υπερασπίζεται λοιπόν στα ταξίδια του αυτά, ο κ. πρωθυπουργός; Η δική μας άποψη – θέση, είναι πως απλά δέχεται πιέσεις, συχνά αφόρητες, να «κλείσει» τα ζητήματα αυτά σε βάρος των εθνικών μας συμφερόντων. Δεν είναι πλέον άγνωστο πως οι πιέσεις των δύο τελευταίων εβδομάδων για αποδοχή των όρων της Άγκυρας στο Κυπριακό, έφτασαν σε πρωτοφανή μεγέθη.

Γιατί δεν ήταν μόνο οι παρεμβάσεις της Χίλαρι Κλίντον προς τον Δ. Χριστόφια αλλά και οι δηλώσεις του Γερμανού υπεξ, Γκ. Βέστερβέλε, του Βέλγου υπεξ προεδρεύοντος της ΕΕ, Στ. Βανάκερε, όπως και του βρετανού ομολόγου του κ. Χαίγκ. Κι αντί να αναφερόμαστε στην ανάγκη της Άγκυρας να υλοποιήσει το «Πρωτόκολλο της Άγκυρας» αναγνωρίζοντας την Κυπριακή Δημοκρατία, αντί να ζητούμε αποχώρηση του Τουρκικού στρατού κατοχής, ως Αθήνα συμβουλεύουμε τη Λευκωσία να… προχωρήσει σε «λύση».

Έχοντας εγκαταλείψει στο σύνολό της την Βαλκανική διάσταση της πολιτικής μας, που μας αφορά γιατί είναι ο ουσιαστικός ζωτικός μας χώρος, επιτρέψαμε στην Άγκυρα να θέσει βάσεις στη Σερβία (με τον υποτιθέμενο «προστατευόμενο» του πρωθυπουργού, πρόεδρό της κ. Τάντιτς) και να έχει λόγο στο Σάντζακ, να πετύχει εξαιρετικές συμφωνίες με την πΓΔΜ, να δημιουργήσει στρατιωτικές βάσεις στην Αλβανία (χάρη και στον στενό φίλο του κ. Παπανδρέου, υπεξ, Ίλιρ Μέτα) και να στηρίζει τη μουσουλμανική πολιτική της Βοσνίας. Στην πραγματικότητα μιλάμε για κατάρρευση της πολιτικής μας στα Δυτικά Βαλκάνια, για τα οποία υποτίθεται διατηρούμε «πρωτοβουλία»…

Τι καινούργιο τελικά φέρνει στην εξωτερική πολιτική ο Γ. Παπανδρέου;

Σοβαρές μεταβολές στον τρόπο άσκησης της Εξωτερικής Πολιτικής. Όχι νέο, σύγχρονο και ουσιαστικό σχεδιασμό αλλά μεταβολές στη διαδικασία ώστε η εξωτερική πολιτική να ασκείται κατά τρόπο, αντισυνταγματικό στην πραγματικότητα, μέσα από το πρωθυπουργικό γραφείο και πάντως όχι από τους καθ’ ύλην αρμόδιους πρέσβεις και υπηρεσίες του υπουργείου Εξωτερικών. Αυτό που ετοιμάζεται στο Μαξίμου, με την ευγενική συνέργεια του Χ. Παμπούκη αποβλέπει στην ουσιαστική αντικατάσταση της Διπλωματικής Υπηρεσίας από τους πρωθυπουργικούς συμβούλους και ειδικούς απεσταλμένους (λέγε με Αλ.Ρόντο, κι όχι μόνο). Ανθρώπους που θα γνωρίζουν αυτοί κι ο πρωθυπουργός τις γίνεται, εν αγνοία των υπηρεσιών του ΥΠΕΞ. Αυτό το αμερικάνικο μοντέλο, που δεν συνάδει με την «Κοινοβουλευτική Δημοκρατία» που η χώρα επέλεξε να έχει, είναι ο στόχος διαχείρισης στο άμεσο μέλλον (προ του τέλους του έτους λέγεται πως θα παρουσιαστεί) της εξωτερικής πολιτικής. Που με τη σειρά του θα δώσει στα εθνικά ζητήματα και… αμερικάνικες λύσεις!

Ο ΔΡΑΓΟΥΜΑΝΟΣ

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/08/blog-post_1360.html