Τα συγκοινωνούντα δοχεία ΠΑΣΟΚ- Αγίας Οικογενείας και ο αστάθμητος παράγοντας Αντώνης Σαμαράς

Είχα διαβάσει κάποτε σε βιβλίο του καθηγητή Δημήτρη Χαραλάμπη, πως η Ένωση Κέντρου του Γ. Παπανδρέου ήταν ένα τεχνητό και συνειδητό δημιούργημα των Αμερικανών και των ντόπιων κλακαδόρων τους, προκειμένου να αποκοπεί η ανοδική εκλογική πορεία της ΕΔΑ, που ως η νόμιμη έκφανση του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος, απειλούσε να χαλάσει τη σούπα των κυρίαρχων συμφερόντων της εποχής.
Η Ένωση Κέντρου, που πέτυχε στο σκοπό της, διέθετε στις τάξεις της τον τότε μεγαλοϋπουργό και νυν «επίτιμο» της ΝΔ Κ. Μητσοτάκη. Αυτός ήταν που με τη συνδρομή κάποιων άλλων στελεχών του κόμματος, προχώρησε στην αποστασία, η οποία και οδήγησε τη χώρα στο γύψο, και τον Γ. Παπανδρέου στην αιώνια δόξα ως την επιτομή της δημοκρατίας μας!

Αργότερα, θυμάμαι τον ίδιο Μητσοτάκη ως αρχηγό του κόμματος των Φιλελευθέρων, να επιτίθεται με δριμύτητα στη «φαύλη» πολιτική του Καραμανλή, την οποία όμως αγκάλιασε εν ριπή οφθαλμού, μόλις ο Καραμανλής τον στρατολόγησε και τον τοποθέτησε παντοδύναμο υπουργό Συντονισμού στη κυβέρνηση της ΝΔ – κατόπιν απαιτήσεως ως λέγεται των Γερμανών.Έκτοτε, η οικογένεια δήλωνε φανατικά Νέα Δημοκρατία.

Στα χρόνια του ΠΑΣΟΚ, ο Μητσοτάκης εξελίχθηκε ως το αντίπαλο δέος του Ανδρέα Παπανδρέου, ενώ στην ουσία και όπως όλα δείχνουν εκ των υστέρων, ήταν απλά το alter ego του. Η δεύτερη όψη του ιδίου νομίσματος. Γιν και Γεν.

Στη συνέχεια, κατάφερε και έγινε πρωθυπουργός, ενώ η θητεία του θα μείνει στη μνήμη όλων, μάλλον ως η χειρότερη όλων των εποχών (αν εξαιρέσουμε τη σημερινή, για την οποία όμως υπάρχει τουλάχιστον το ελαφρυντικό της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης). Θυμάστε άραγε τον Κούβελα; Μπρρρρ….

Στα χρόνια του ΠΑΣΟΚ, αναδύθηκε και το «υπέρλαμπρο» αστέρι της Ντόρας Μπακογιάννη, που από τη πλήρη ασημαντότητα, εκμεταλλευόμενη τη τραγική περίπτωση της δολοφονίας του συζύγου της, προέκυψε ως «μέγιστο πολιτικό κεφάλαιο», και το «βασικό ατού» της ΝΔ. Στη περίπτωση της, αν το εξετάσουμε σημειολογικά, το δικό της alter ego ήταν και είναι ο Ευάγγελος Βενιζέλος, γαμπρός εκλεκτού συνεργάτη του Μητσοτάκη από την εποχή της αποστασίας, που από ασημαντότητα και αυτός, αναδύθηκε στα ύπατα αξιώματα, εκμεταλλευόμενος το …Ειδικό Δικαστήριο για τον Ανδρέα. Να μη ξεχνάμε και τη παρουσία του ως μόνιμου συνδαιτυμόνα της Κας Μπακογιάννη στα τηλεοπτικά παράθυρα και σε όλες τις εν γένει πολιτικές «κόντρες». Τυχαίο;

Σήμερα, το ΠΑΣΟΚ, που κάθε άλλο παρά σοσιαλιστικό είναι, έχει δεθεί στο άρμα του πιο σκληρού νέο-φιλελευθερισμού, συμμορφούμενο προς τας υποδείξεις των ξένων τραπεζιτών κλπ. και στραγγαλίζοντας κυριολεκτικά τον λαό. Ποιος είναι ο βασικός του σύμμαχος σε αυτή την αντιλαϊκή πολιτική; Η Κα Μπακογιάννη, και ο Επίτιμος!

Συνεπώς, αυτό που βλέπω εγώ διαχρονικά, είναι μια αδιόρατη σχεδόν, πλην όμως ουσιαστική, υπόγεια διασύνδεση μεταξύ της Αγίας Οικογενείας και της παράταξης που άλλοτε εκφράζονταν από το Κέντρο και αργότερα από το ΠΑΣΟΚ. Ώσπου προέκυψε ο αστάθμητος παράγοντας, ο Αντώνης Σαμαράς. Αυτός που πολεμήθηκε όσο κανένας άλλος, και που μπήκε στο ψυγείο, για τον μοναδικό λόγο ότι μόνος αυτός υπερασπίστηκε (σε υψηλό πολιτικό επίπεδο) την ελληνικότητα της Μακεδονίας. Τουλάχιστον, αυτό αντιλήφτηκα εγώ, με τα λίγα που ξέρω. Μπορεί και να σφάλλω. Όπως άλλωστε έγραψε αλλού κάποιος σχολιαστής, «…μειδιά με το γεγονός ότι οι αρθρογράφοι του antinews είναι μακριά από τα διαδραματιζόμενα…», ή κάπως έτσι.

Που θέλω να καταλήξω; Ούτε εγώ δεν ξέρω. Απλά, διαβάζοντας τόσα και τόσα για συνωμοσίες, για σκοτεινά κέντρα, για λέσχες, για μασόνους, για για για… αρχίζω και αναρωτιέμαι: Μήπως ολόκληρο το πολιτικό σκηνικό των τελευταίων 50 χρόνων που ζω στον πλανήτη, μήπως ήταν όλο σικέ; Στημένο; Αλλιώς δεν εξηγούνται όλα αυτά. Ούτε εξηγείται το γιατί τα πανίσχυρα κέντρα των ΜΜΕ που ελέγχονται από παντού από εργολάβους κλπ. προωθούν με τόση μανία την κα Μπακογιάννη του 2% και πολεμούν τόσο λυσσαλέα τον Σαμαρά. Γιατί;

Δεν ξεχνώ επίσης το αβαντάρισμα τους για τον Βενιζέλο απέναντι στον ΓΑΠ, που όμως σταμάτησε ακαριαία μόλις ο δεύτερος συνετάχθη πλήρως με τα κελεύσματα των συμφερόντων;

Μήπως δηλαδή είναι όλα ένα παιχνίδι που παίζεται στις πλάτες μας, και που μας ωθεί στο να «σφαζόμαστε» και να καταναλωνόμαστε, ενώ η τράπουλα είναι ήδη μοιρασμένη και από καιρό σημαδεμένη; Και αν όλα όσα αναρωτιέμαι ισχύουν, μήπως ο Σαμαράς είναι το τρελό χαρτί; Ο τζόκερ που θα μας ανοίξει τα μάτια; Και για αυτό τον πολεμούν;

Ειλικρινά αναρωτιέμαι.

Strange Attractor