«Επιδέξια ουδέτερη» η Τουρκία

Παναγιώτης Ήφαιστος

Η «στρατηγική βάθους» του Νταβούτογλου βρίσκεται σε πλήρη ανάπτυξη και οι ελιγμοί της Τουρκίας στις μεσανατολικές κρίσεις είναι αποκαλυπτικοί για την αποφασιστικότητα της Αγκυρας να καταστεί ηγεμονικός άξονας. Την «επιτήδεια ουδετερότητα» η Αγκυρα την καθιστά «επιδέξια ουδετερότητα» με απώτερο σκοπό έναν ακραία ιδιοτελή νεο-οθωμανικό πρωταγωνιστικό ρόλο. Αγνοια περί την τουρκική διπλωματία είναι αδικαιολόγητη.

Η πρόσφατη κυκλοφορία των βιβλίων του Αχμέτ Νταβούτογλου «Στρατηγικό βάθος. Η διεθνής θέση της Τουρκίας» (Ποιότητα 2010) και «Εναλλακτικές Κοσμοθεωρίες» (Ποιότητα 2011) φώτισε πλήρως τους τουρκικούς σκοπούς: Κατάκτηση μιας ηγεμονικής θέσης, που προϋποθέτει εκμηδένιση της Ελλάδας και της Κύπρου, για να διευκολυνθεί γεωπολιτικά η πρόσβαση στην πλούσια σε πλουτοπαραγωγικούς πόρους Μέση Ανατολή.

Χαρακτηριστικά, εν μέσω κρίσεως και τουρκικών στρατιωτικών δραστηριοτήτων κοντά στο Καστελόριζο, που υποδηλώνουν τον τουρκικό αναθεωρητισμό ως προς τον ΑΟΖ, οι Τούρκοι έθεσαν ως όρο συναίνεσης εμπλοκής του ΝΑΤΟ στη Λιβύη έναν πρωταγωνιστικό τουρκικό ρόλο στη διανομή ανθρωπιστικής βοήθειας, τον έλεγχο του αεροδρομίου της Βεγγάζης και τον ναυτικό έλεγχο μεταξύ Βεγγάζης και Κρήτης. Οι Τούρκοι, επιπλέον, λειτουργώντας καιροσκοπικά, κατηγορούν τους άλλους για οπορτουνισμό.

Κτίζοντας πάνω στην κατά Νταβούτογλου ύπαρξη μιας κοινής ισλαμικής κοσμοθεωρίας και ενός κοινού οθωμανικού παρελθόντος, οι Τούρκοι ηγέτες διακρίνουν μεταξύ των δυτικόστροφων εξουσιαστικών ελίτ και των μουσουλμανικών πληθυσμών, στους οποίους διεισδύουν μεθοδικά και υποχθόνια. Βέβαια, πιστεύουν στον σκοπό τους: Η ισλαμική κοσμοθεωρία, λέει ο Νταβούτογλου, είναι βαθιά ριζωμένη στους μουσουλμανικούς πληθυσμούς, των οποίων η ζωή μέσα στην πολιτική σφαίρα δεν μπορεί παρά να είναι «εξαρτημένη από τη θεοκεντρική δομή πίστης, προκειμένου να δικαιολογήσει το κοινωνικοπολιτικό τους σύστημα» (Εναλλακτικές Κοσμοθεωρίες, σ. 415).

Τα αιτιώδη κίνητρα των ισλαμιστών νεότουρκων είναι κάτι περισσότερο από σαφή. Ο Νταβούτογλου, μεταξύ πολλών άλλων, ανατρέχει στα «λάθη» της παρελθούσης οθωμανοτουρκικής «εγκατάλειψης της πλούσιας σε φυσικές πηγές πλούτου Μ. Ανατολής» και της παρελθούσης άνευ όρων, όπως γράφει, λανθασμένης «σύμπραξης με τους αποικιοκράτες στην Τρίπολη και στην Αλγερία». Η Τουρκία, υποστηρίζει, «δεν μπορεί να παραμείνει και δεν θα παραμείνει αδιάφορη στις κρίσεις που λαμβάνουν χώρα σε Βοσνία, Καύκασο, Μ. Ανατολή». Δεν πρέπει να επαναληφθούν τα λάθη, συνεχίζει, όταν η Τουρκία «απέτυχε να χρησιμοποιήσει τα πλεονεκτήματα που πηγάζουν από την κυριαρχία της στα εδάφη αυτά, η οποία διήρκεσε 500 χρόνια». Απώτερος σκοπός η συμμετοχή «στη διαδικασία διαμοιρασμού των φυσικών πηγών πλούτου, ικανών να καθορίσουν τις σχέσεις σε παγκόσμια κλίμακα (Στρατηγικό βάθος σελ. 34, 102, 107).

Κάποια μη κυβερνητικά διεθνικά «ιδρύματα» εδώ και καιρό φρόντισαν να τυφλώσουν την Ελλάδα. Καλλιέργησαν τη λανθασμένη θέση πως επίκεινται δήθεν χαρούμενα γλέντια μέσα σε έναν ανθόσπαρτο παγκοσμιοποιημένο πλανήτη και μέσα σε μια μυρωδάτη ενωμένη Ευρώπη, όπου θα συμβιώνουμε αγκαλιασμένοι με μια ευρωεξημερωμένη Τουρκία. Ετσι, εν μέσω κοσμογονίας στη διεθνή πολιτική και επιτήδειων δόλιων τουρκικών διπλωματικών πρωτοβουλιών, η Ελλάδα αποκοιμήθηκε. Υπνος από τον οποίο κινδυνεύει να μην ξυπνήσει. Φαντάζει ως περίπου απόφαση ευθανασίας.

Αναδημοσίευση από το Έθνος

http://lomak.blogspot.com/