Πόλεμος Γενεών

«Είμαι ο Χρήστος. Κοντεύω τα 35. Έχω πτυχίο και Μάστερ. Δουλεύω τίμια εδώ και 12 χρόνια. Δεν έχω κλέψει, δεν έχω εξαπατήσει, έχω μοχθήσει για να τα βγάλω πέρα με το κεφάλι ψηλά. Δεν είχα βοήθεια από κανέναν και ζω λιτά αλλά με αξιοπρέπεια με αυτά που βγάζω, χωρίς να χρωστάω πουθενά.
Όλες οι επενδύσεις μου σε χρόνο και χρήμα για να ανοίξω νέες δουλειές, να δημιουργήσω προοπτική, να αναπτύξω συνεργασίες, καταστράφηκαν από τα κόμματα και από την κρίση που δημιούργησαν.

Όσες δουλειές πήγα να κάνω με το Δημόσιο είτε δεν έγιναν γιατί δεν δέχτηκα να υποκύψω σε αλητείες είτε μου τις έκλεψαν κομματόσκυλα και τις έκαναν, που λέει ο λόγος, με το 10πλάσιο κόστος για να φάνε μέχρι να σκάσουνε.
Ακόμα και οι αλλοδαπές εταιρίες με τις οποίες είχα χτίσει υγιείς βάσεις για την ανάπτυξη νέων υπηρεσιών πλέον γελάνε με κάθε προοπτική επένδυσης στην Ελλάδα: δεν υπάρχει σταθερό επενδυτικό περιβάλλον, μου λένε. Εγώ καταστράφηκα: γιατί;
Για να πάρω ένα σπίτι πρέπει να ληστέψω τράπεζα ή να τρώω μόνο φακές και ρεβίθια μέχρι τα 60 μου – αν μου δώσει η τράπεζα δάνειο και αν βγάζω μεροκάματο ανελλιπώς μέχρι τότε.
Τι να κάνω για να μη χάσω την –εν γνώσει μου– αβάσιμη ελπίδα, η οποία μόλις που με κρατάει από το να πάρω ένα Καλάσνικοφ και να τους στείλω εκεί που προσπαθούν να με στείλουν πριν την ώρα μου;»
«Με λένε Γιώτα. Είμαι 33 ετών. Έχω σπουδάσει φιλολογία αλλά δεν έχω ασχοληθεί με το αντικείμενό μου: πού χώρος για κάτι τέτοιο… Δουλεύω ως διοικητική υπάλληλος εδώ και αρκετά χρόνια. Μένω με τους γονείς μου.
Με τις οικονομίες μιας ζωής, οι γονείς μου αγόρασαν ένα σπίτι, το οποίο δεν μπορώ να συντηρώ, γιαυτό και συνεχίζω να μένω μαζί τους. Πρακτικά πλέον ζω από τη σύνταξή τους γιατί είμαι 9 μήνες άνεργη. Ψάχνω συνεχώς, στέλνω βιογραφικά παντού αλλά δεν βρίσκω ανταπόκριση πουθενά. Είμαι πολύ μεγάλη λένε: προτιμούν ένα κοριτσάκι 10 χρόνια μικρότερό μου, που έχει πολύ μέλλον μέχρι να χτυπήσει το βιολογικό του ρολόι, παρά κάποια σιτεμένη. Εγώ πότε θα γίνω μάνα;»
Ιστορίες υπάρχουν πολλές, αλλά η ουσία παραμένει μία: οι γενιές έως και το Πολυτεχνείο (οι σημερινοί 50+, εφεξής «οι μεγάλοι») δημιούργησαν περιουσιακά στοιχεία και κατανάλωσαν δυσανάλογα πολύ σε σύγκριση με την παραγωγή τους και υποθήκευσαν το μέλλον των επόμενων γενεών.
Όσο βαρύ και να ακούγεται αυτό, περιμένετε γιατί γίνεται βαρύτερο: η πτώση ήθους, αξιών, ποιότητας εκπαίδευσης και η έλλειψη σεβασμού προς τους θεσμούς, αποτελέσματα της ασυδοσίας και της ελευθεριότητας των «μεγάλων», επηρέασαν τους «μικρούς» σε επίπεδο εκπαίδευσης, όχι επιλογής. Αυτό σημαίνει ότι υιοθέτησαν το σαθρό υπόβαθρο ως φυσιολογικό stateof nature χωρίς δεύτερη σκέψη.
Έλα όμως που κάποια στιγμή και ο τυφλός βρίσκει το φως του… Ακόμα και να μην είχε την όρεξη να το βρει μόνος του, με το μόλις που άκουσε αυτά που πρέπει να υπομείνει για τις επόμενες δεκαετίες εξαιτίας των επιλογών απληστίας, ασυδοσίας και απερισκεψίας των «μεγάλων», άνοιξαν μόνα τους!
Τα μακροοικονομικά προβλήματα της χώρας έχουν πολλαπλές παρενέργειες. Η επιλογή μεταξύ της μείωσης των συντάξεων και της αύξησης της φορολογίας δεν είναι απλή λογιστική πράξη. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με κάθε εργαλείο φορολογικής πολιτικής. Οικονομική επιλογή σημαίνει ότι πρέπει να γίνει ως zero sum game – ή περίπου έτσι. Και κάπου εκεί θα αρχίσει ο κανιβαλισμός.
Το «κόψε-ράψε» των μέτρων με μοναδικό κριτήριο την αύξηση των δημοσίων εσόδων δεν είναι καλός οδηγός και σύντομα θα οδηγήσει σε σμίκρυνση του χρόνου ως την καθοριστική ένταση μεταξύ των γενεών: ποιος πρέπει να επωμιστεί το βάρος για την κάλυψη των δανειακών αναγκών; Πρέπει να επιβληθούν μέτρα που παίρνουν αυτά που έχουν γίνει μέχρι τώρα ως δεδομένα και κρατάνε ίσες αποστάσεις ή πρέπει να χτυπηθεί όποιος καλοπέρασε με δανεικά ούτως ώστε να εξασφαλιστεί ένα φως στο τούνελ για τους «μικρούς»;
Δύσκολα ερωτήματα τα οποία επιλέγουμε να προσπερνάμε με περισσή υποκρισία. Έτσι, για αλλαγή, ας βάλουμε το μαχαίρι στο κόκκαλο: ποια μέτρα θα εξασφαλίσουν τη βιωσιμότητα του έθνους; Χωρίς ένα ελάχιστο επίπεδο οικονομικής ευμάρειας, οικογένειες δεν δημιουργούνται, παιδιά δεν γεννιούνται και ο Ελληνικός πληθυσμός συρρικνώνεται σε επικίνδυνα, πλέον, επίπεδα – οι «μεγάλοι», βλέπετε, επέλεξαν φιλοτομαριστικά να διοχετεύσουν την αύξηση του διαθέσιμου εισοδήματος στην βελτίωση της ποιότητας ζωής τους και όχι στη διατήρηση ενός εθνικά βιώσιμου επιπέδου πληθυσμιακής αύξησης. Ποιο σημείο ισορροπίας επιλέγουμε λοιπόν μεταξύ του επιπέδου διαβίωσης των «μεγάλων» και των «μικρών»; Τι επιπτώσεις έχει αυτό για την ανάπτυξη;
Η υποβαλλόμενη από την τρόικα οικονομική πολιτική που υιοθετείται άκριτα από την Κυβέρνηση είναι βέβαιο ότι εξυπηρετεί, χρηματοοικονομικά και όχι μόνο, τους δανειστές μας. Στρατηγικά, τί κόστος έχει αυτή η πολιτική για το Ελληνικό λαό; Θα επιβιώσουμε;
Εξαιρετικά κρίσιμο θέμα, αλλά ποιος να ασχοληθεί με την ουσία τώρα…
Ministre plénipotentiaire

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/06/blog-post_2003.html