Ο Αντώνης Σαμαράς μπροστά στο δίλημμα της Νέας Μεταπολίτευσης

Η διαπίστωση

Ο καθοριστικότερος «θεριστής» της μεταπολίτευσης πέρασε , θερίζοντας στο διάβα του τα ώριμα πτώματα ενός αδιέξοδου πολιτικού συστήματος.

Το μοναδικό πού απέμεινε (σε επιθανάτιο και αυτό ρόγχο), είναι το καθεστωτικό πασοκικό παρακράτος.

Ελλείψει πολιτικού στηρίγματος θα αποβιώσει τελεσίδικα λίγους, το πολύ, μήνες μετά τις επόμενες εκλογές.

Αυτή είναι μια πραγματικότητα ορατή πλέον και στον πλέον αδαή πολίτη της Ελλάδος.

Ο διασωθείς

Ο μοναδικός πολιτικός (και την έννοια μοναδικός την εννοώ στην κυριολεξία), που κατάφερε παρά τις πρωτοφανείς (και εν πολλοίς αντισυνταγματικές) πιέσεις να διασωθεί είναι ο Αντώνης Σαμαράς.

Κι άλλες διαπιστώσεις

Πέρα από τις ανυπέρβλητες δυσκολίες ,που αφορούν στη κατάσταση της χώρας , ο Α. Σαμαράς έρχεται και θα έλθει στο εγγύς μέλλον αντιμέτωπος με μια αυτοτροφοδοτούμενη κρίση που θα προέρχεται από το κόμμα και το προσωπικό του.

Αυτό είναι φανερό ήδη στις δημοσκοπήσεις.

Με αυτό το κόμμα κι αυτό το προσωπικό δεν θα μπορέσει ούτε 10 μέρες να κυβερνήσει. Αυτό, ας με συγχωρήσουν οι φίλοι αναγνώστες, είναι νομοτέλεια.

Μεταπολιτεύσεις

Είναι προφανές ότι οι μεταπολιτεύσεις αναδεικνύουν ηγέτες σύμβολα.

Τον Κ. Καραμανλή π.χ. η μεταπολίτευσή του 74, τον Ερντογάν η μεταπολίτευση στην Τουρκία , τον Μπερλουσκόνι αυτή της Ιταλίας για να αναφέρουμε αυτούς που γνωρίζουμε στον δικό μας μικρό ιστορικό χρόνο.

Ο Κ. Καραμανλής (προδικτατορικός πολιτικός όντας) σηματοδότησε τη δική του μεταπολίτευση ιδρύοντας καινούργιο κόμμα.

Αντίθετα το προδικτατορικό κόμμα της Ε.Κ. και παρά την επταετή άφεση αμαρτιών της δικτατορίας αν και εξελέγη αξιωματική αντιπολίτευση ,στις πρώτες εκλογές, κατέληξε μαζί με τους ηγέτες της στα αζήτητα της ιστορίας.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό των μεταπολιτεύσεων είναι ότι τα κυρίαρχα κόμματα που δημιουργούνται δεν έχουν (αρχικά τουλάχιστον) πολυσυλλεκτικό χαρακτήρα αλλά Εθνικό.

Πολιτισμός και ιδεολογία

Η παταγώδης αποτυχία της Ν.Δ. να εξελιχθεί σε κυρίαρχη πολιτική, εθνική κι όχι πολυσυλλεκτική δύναμη οφείλεται ,κατά τον γράφοντα, σε αυτά τα δύο στοιχεία.

Ακολούθησε δηλαδή τους δρόμους της πολυσυλλεκτικότητας, που οδηγούν εύκολα στο χάιδεμα όλων κι ως εκ τούτου στο σημερινό απερίγραπτο αδιέξοδο, κι όχι τον δύσκολο δρόμο του πραγματικά φιλολαϊκού κόμματος που μπορεί να προέλθει μέσα από τους δρόμους της ιδεολογίας και του πολιτισμού.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ενσωμάτωσης πολιτισμού σε ένα κόμμα είναι αυτό της γείτονας ισλαμικής χώρας.

Το τέλος των πολυσυλλεκτικών κομμάτων

Αυτά τα κόμματα τελείωσαν, αυτή η κομματική δημοκρατία απέτυχε, αυτό το πολιτικό προσωπικό χρεοκόπησε.

Η λύση δεν μπορεί παρά να είναι η ουσιαστική κι όχι μόνο η οικονομική επανεκκίνηση.

Το δεύτερο προϋποθέτει κυρίως το πρώτο.

Ο Τρελλαντώνης;

Πριν λίγες μέρες κάποιος αρχηγός ενός υπογείου διαμερίσματος ,μιας υποτιθέμενης πολυκατοικίας απευθύνθηκε με ψόγο στον Αντώνη Σαμαρά αποκαλώντας τον «Τρελλαντώνη».

Δεν γνώριζε (απαίδευτος ων) ότι εκείνη την στιγμή φωτογράφιζε τον άνθρωπό που σήμερα έχει ανάγκη όσο ποτέ η Ελλάδα.

Έναν Τρελλαντώνη που με σύμμαχο την ιδεολογία και τον πολιτισμό, με λόγο όχι πολιτικά ορθό όπως θέλουν οι επικυρίαρχοι ,αλλά εθνικά ωφέλιμο όπως απαιτεί το έθνος θα διαλύσει ότι ετοιμόρροπο και θα θεμελιώσει σε ότι υγιές ,γκρεμίζοντας πρώτα απ όλα το κόμμα στο οποίο προεδρεύει.

Το έθνος απαιτεί πλέον πράξεις.

Μόνο έτσι ο διασωθείς θα περάσει στις χρυσές σελίδες της ιστορίας, διαφορετικά θα γευτούμε μεταπολίτευση αλά Ιταλία.

Δ. Μαλαμούλης

http://www.antinews.gr/2011/07/02/110256/