Τρία χρόνια Ε.ΠΑ.Μ.: Ένας Αγώνας και μια πρόταση Αξιοπρέπειας.

του Όθωνα Κουμαρέλλα*

Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο (Ε.ΠΑ.Μ.) γεννήθηκε στις 16 Ιουλίου του 2011 αμέσως μετά την καταστολή και τον σταδιακό εκφυλισμό του κινήματος των «πλατειών». Γέννημα του καιρού του, ήλθε να ικανοποιήσει μια ιστορική ανάγκη και να καλύψει το μεγάλο κενό που δημιουργήθηκε τις τελευταίες δεκαετίες στη συνέχεια του αγώνα του ελληνικού λαού για Εθνική Ανεξαρτησία, Δημοκρατία, Δικαιοσύνη, κοινωνική, πολιτική και πολιτισμική αναγέννηση του ελληνικού Έθνους.

Ήδη με την Ιδρυτική του Διακήρυξη, το Ε.ΠΑ.Μ. έβαλε την ανεξίτηλη σφραγίδα του στην προσπάθεια του ελληνικού λαού για μια διαφορετική πορεία ανασυγκρότησης. Μια πορεία στον αντίποδα εκείνης που του έταξαν και τον οδήγησαν για δεκαετίες, εθελόδουλες ηγεσίες και οι πολιτικές τους εξάρτησης από ξένα συμφέροντα, οδηγώντας, μετά το ξέσπασμα της κρίσης του 2009, τη χώρα σε μια νέα κατοχή, με οικονομικά μέσα.

Τον Μάιο του 2010 ο κύβος ερρίφθη για τις εθελόδουλες ηγεσίες. Παρέδωσαν τη χώρα αμαχητί, στους ξένους δυνάστες, με πρόσχημα ένα χρέος, που ουδέποτε μάθαμε πως και γιατί δημιουργήθηκε και ποιους τελικά εξυπηρέτησε. Το «μαζί τα φάγαμε» μάλλον ως άγαρμπη...
προσπάθεια απόσεισης ευθυνών υπήρξε, πολύ μακριά από την αλήθεια και για να συνεχιστεί απρόσκοπτα και με μεγαλύτερη ένταση το μεγάλο φαγοπότι σε βάρος της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας.

Πράγματι, καταλύοντας κάθε έννοια συνταγματικής και έννομης τάξης, απεμπόλησαν άνευ όρων και αμετάκλητα κάθε ασυλία του ελληνικού κράτους. Πραξικοπηματικά και καταργώντας και αυτήν την ίδια την έννοια της Εθνικής μας Κυριαρχίας επέτρεψαν την εγκατάσταση επί τόπου της τρόικας και των πάσης φύσεως επιτρόπων και ελεγκτών, παραδίδοντας κάθε ζωτική λειτουργία του ελληνικού κράτους στους ξένους επικυρίαρχους. Το Κοινοβούλιο από κατ’ εξοχήν θεσμός της λαϊκής κυριαρχίας, πού ήδη είχε υπονομευτεί από τις αυθαιρεσίες των κομμάτων εξουσίας, μετατράπηκε σε πρωτοκολλητή των αποφάσεων της τρόικας. Η Δικαιοσύνη, επίσης, στα ανώτερά της κλιμάκια, εξαρτώμενη πλήρως από την εξωνημένη εκτελεστική εξουσία, λειτουργεί έκτοτε ως νομιμοποιητικός παράγοντας των διαδοχικών πραξικοπηματικών ενεργειών, δίνοντας ρεσιτάλ δωσιλογισμού. Η Δημοκρατία βρίσκεται για μια ακόμα φορά στο απόσπασμα, ενδεχομένως, αν εμείς το επιτρέψουμε, οριστικά. Οι «ελίτ» της χώρας και το εξαγορασμένο από τις ίδιες πολιτικό προσωπικό, μετέτρεψαν έτσι την παραδοσιακή εξάρτησή τους από τα ξένα κέντρα σε απ’ ευθείας και απροκάλυπτη ξένη κατοχή, επιφυλάσσοντας για τον εαυτό τους το ρόλο του βοηθού τοποτηρητή και του δραγουμάνου.

Τα τέσσερα χρόνια που ακολούθησαν του πραξικοπήματος ο ελληνικός λαός παρακολούθησε άναυδος την επιχείρηση σοκ και δέους σε βάρος του. Πρώτα να τον χλευάζουν και να τον κατασυκοφαντούν, ότι αυτός ευθύνεται για το κατάντημα του ίδιου και της χώρας του. Ύστερα με την εφαρμογή όλων των δήθεν μεταρρυθμίσεων, που οδήγησαν στην πιο βάρβαρη επιχείρηση διάρρηξης του κοινωνικού ιστού. Με την φτωχοποίηση όλο και μεγαλύτερων τμημάτων του πληθυσμού, με την καταστροφή κάθε παραγωγικής δραστηριότητας, με την εκτίναξη της ανεργίας στο 30%, με τη μετανάστευση των νέων που προσέλαβε διαστάσεις μεγαλύτερες από εκείνες της περιόδου μετά τον πόλεμο. Με το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, με την κατάργηση κάθε έννοιας δημόσιου και κοινωνικού αγαθού, με την κατάργηση κάθε δομής πρόνοιας και κοινωνικού κράτους, με την αποσάθρωση κάθε εργασιακής σχέσης. Σήμερα βρισκόμαστε μπροστά στη διαδικασία σταδιακού τεμαχισμού και εκποίησης ολόκληρων τμημάτων του ελληνικού εδάφους και την μετατροπή τους σε ειδικές ζώνες οικονομικής εκμετάλλευσης τύπου υποσαχάριας Αφρικής, ενώ τα εθνικά μας θέματα στην Κύπρο, το Αιγαίο και τη Θράκη βρίσκονται σε εξαιρετικά επικίνδυνη καμπή.

Με τη Μέση Ανατολή να φλέγεται και τον ουκρανικό εμφύλιο σε πλήρη εξέλιξη, η χώρα σέρνεται ολοταχώς στη μέγγενη μιας χωρίς προηγούμενο γεωπολιτικής αντιπαράθεσης, όπου ο ολοκληρωτικός πόλεμος με ταυτόχρονη ριζική αλλαγή των συνόρων στα Βαλκάνια είναι η λογική κατάληξη όλων αυτών που συμβαίνουν γύρω μας. Μια εθνική καταστροφή μεγαλύτερη εκείνης του 1922 είναι προ των πυλών, ανεξάρτητα αν η κατοχική συγκυβέρνηση και μια, μειωμένης εθνικής ευαισθησίας, μυωπική αντιπολίτευση περί άλλων τυρβάζουν, ερίζοντας απλά για τους ρυθμούς και τον τρόπο ενσωμάτωσης στον αγοραίο παγκόσμιο καταμερισμό, έστω κι αν αυτή συμβαίνει με όρους εθνικής αποσάθρωσης και πληθυσμιακής νομαδοποίησης.

Σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά, σήμανε για την πατρίδα μας και το λαό μας η ώρα της μεγάλης απόφασης. Ήδη έχουμε αργήσει. Ή ο ίδιος ο λαός, όπως εδώ και τρία χρόνια το ΕΠΑΜ τον καλεί, θα αποφασίσει να πάρει την εξουσία στα χέρια του και να οδηγήσει την πατρίδα προς ένα μέλλον που να ανταποκρίνεται στους πόθους και τα οράματα τόσων και τόσων γενεών, είτε θα αποφασίσει να χαθεί οριστικά.

Στις κρίσιμες στιγμές που πλησιάζουν κανείς δεν μπορεί να μείνει αμέτοχος. Όλοι θα επιλέξουν στρατόπεδο. Η μάχη θα δοθεί και θα είναι σκληρή και αδυσώπητη. Θα είναι η μάχη της πραγματικής επιβίωσης. Η μάχη ανάμεσα στην Πρόοδο και την οριστική καθυστέρηση, ανάμεσα στην Εθνική Ανεξαρτησία και τη ξένη κατοχή. Ανάμεσα στην Αξιοπρέπεια και τον ραγιαδισμό. Ανάμεσα στην ακεραιότητα και τον εθνικό ακρωτηριασμό. Ανάμεσα στην ανάπτυξη και τον μαρασμό. Ανάμεσα στην πολιτιστική αναγέννηση του Ελληνισμού και την ολοκληρωτική του εξαφάνιση. Μια μάχη πραγματικά ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι.

Τη μάχη αυτή, τη μάχη της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας, οφείλουν να δώσουν όλοι μαζί, πέραν από τεχνητούς διαχωρισμούς και ιδεολογικές αγκυλώσεις, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι αγρότες, οι εργάτες, οι υπάλληλοι, οι επαγγελματίες, οι βιοτέχνες, οι μικρομεσαίοι, οι επιστήμονες, οι διανοούμενοι, οι καλλιτέχνες, οι νέοι και οι γυναίκες.

Σήμερα δεν μπορούν να υπάρξουν δικαιολογίες, ή μεμψίμοιροι δισταγμοί. Με την αυθόρμητη λαϊκή ανταπόκριση, εδώ και τρία χρόνια χτίζουμε μέρα με τη μέρα, μια δημοκρατική και αξιόμαχη οργάνωση. Την οργάνωση του Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου. Τη μόνη πολιτική οργάνωση που δίνει στον λαό πραγματική διέξοδο με τις ρηξικέλευθες προτάσεις της για μια άλλη Ελλάδα. Μια Ελλάδα πραγματικά ελεύθερη, δημοκρατική και ευημερούσα.

Το Ε.ΠΑ.Μ. δεν είναι κατασκεύασμα εγκεφαλικό κάποιων που το δημιούργησαν για να στεγάσουν πολιτικά τον εαυτό τους. Γι αυτό δεν ήταν, ούτε θα υπάρξει ποτέ ως γκρουπούσκουλο. Παρά τα σκαμπανεβάσματα, το Ε.ΠΑ.Μ. θα εκπληρώσει τον σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκε. Κι αυτό, επειδή το Ε.ΠΑ.Μ. είναι αποκύημα μιας πραγματικής ανάγκης των καιρών και προέκυψε από τα κάτω, πραγματικά μέσα από τα σπλάγχνα της λαϊκής βάσης.

Το Ε.ΠΑ.Μ. είναι λαϊκό κίνημα και γι αυτό δεν είναι πολύ αρεστό στις καθιερωμένες «προσωπικότητες», ενώ έρχεται σε αντίθεση με την ιλουστρασιόν βιτρίνα που προβάλουν τα ΜΜΕ και γι’ αυτό δεν γίνεται ελκυστικό σύμφωνα με τα καθιερωμένα πρότυπα, ενώ όντας «καρφί» στα πλευρά του πολιτικού κατεστημένου είναι προφανής η προσπάθεια αγνόησής του. Όμως παραμένει γνήσια λαϊκό και εγγράφει υποθήκες. Το Ε.ΠΑ.Μ. ήταν και παραμένει Ενιαίο, παρά τις προσπάθειες διαφόρων να το φέρουν στα δικά τους μέτρα και σταθμά και να το διαλύσουν. Τελικά όλοι αυτοί ψάχνουν ακόμα να βρουν τη στέγη που θα τους καλύψει στριφογυρνώντας δεξιά και αριστερά σαν την άδικη κατάρα.

Το Ε.ΠΑ.Μ. δημιουργήθηκε και παραμένει Μέτωπο. Δεν είναι μια σέχτα ιδεολογικής καθαρότητας, ούτε ένα κομματίδιο που επιδιώκει κάποια γωνίτσα στον κοινοβουλευτικό αχταρμά, παρά τη συμμετοχή του στις εκλογικές διαδικασίες, που τις αντιμετωπίζει ως εργαλείο και δεν αποτελούν σκοπό για το ίδιο. Αντίθετα, συσπειρώνει διαφορετικές δυνάμεις και ανθρώπους με αντιλήψεις που δεν ταιριάζουν πολλές φορές μεταξύ τους, αλλά όλοι συμφωνούν στο ελάχιστο των προταγμάτων του. Που, όμως, αποδεικνύεται ολοένα και πιο πολύ το Μέγιστο. Το μέγιστο που αποτελεί αντικείμενο αντιγραφής από διάφορους που προσπαθούν να μιμηθούν, αλλά ματαιοπονούν κι ας μην το αντιλαμβάνονται. Το Ε.ΠΑ.Μ. κατάφερε να ξεπεράσει διαχωρισμούς δεκαετιών και να σταθεί υπεράνω δεξιάς και αριστεράς. Δεν έχει πρόσημο. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι κοινωνικά ουδέτερο. Κάθε άλλο μάλιστα. Κατάφερε όμως να απευθύνεται με έναν απλό και κατανοητό τρόπο προς όλους και να δέχεται ερεθίσματα από όλους. Η προσπάθεια όλων μας από εδώ και πέρα είναι να γίνει πραγματικά παλλαϊκό με την έννοια της συσπείρωσης των πιο πλατιών μαζών και να καταστεί πλειοψηφικό ρεύμα μέσα στην κοινωνία. Ένα πλειοψηφικό ρεύμα που θα σαρώσει τα πάντα στο διάβα του.

Το Ε.ΠΑ.Μ. είναι ο μοναδικός πολιτικός φορέας που διατυπώνει με κρυστάλλινη καθαρότητα μια πρόταση επί της ουσίας και απολύτως ρεαλιστική για την έξοδο της χώρας από την κρίση και την ανασυγκρότησή της. Μια πρόταση που ολοένα και περισσότεροι αναγνωρίζουν την ορθότητά της, έστω κι αν τους είναι δύσκολο να την υιοθετήσουν, εγκλωβισμένοι από τη μαύρη προπαγάνδα του καθεστώτος και τις παλινωδίες της αντιπολίτευσης. Η προγραμματική συνέπεια του Ε.ΠΑ.Μ. στο βαθμό που δεν προκύπτει από κανενός είδους ιδεοληψία, αλλά αποτελεί προϊόν λογικής επεξεργασίας, είναι χαρακτηριστικό που είναι μοναδικό και εντελώς δυσεύρετο στις μέρες μας και γι αυτό αποτελεί αδιαμφισβήτητο συγκριτικό πλεονέκτημα. Ενώ η συνέπεια θα ανταμειφτεί στον καιρό της.

Με όπλα την πίστη στο δίκιο του αγώνα και την υπεροχή των προταγμάτων του, το Ε.ΠΑ.Μ. παλεύει μαζί με το Λαό, εκεί που αυτός δουλεύει, εκεί που κατοικεί, μέσα στο καμίνι του μαζικού κινήματος.

H μεγάλη Ανατροπή, το όραμά μας, γίνεται καθημερινά και περισσότερο, μήνυμα κι ελπίδα ολόκληρου του ελληνικού λαού. Ένα μήνυμα και μια πρόταση Αξιοπρέπειας. Ένα μήνυμα και μια ελπίδα που στηρίζεται στη νέα Εθνική Λαϊκή Ενότητα που το Μέτωπο οικοδομεί καθημερινά, παρά και ενάντια στα εμπόδια και τους τεχνητούς διαχωρισμούς που υποδαυλίζουν γραφειοκρατικές ηγεσίες και κάθε λογής επιτήδειοι.

Σήμερα, τρία ακριβώς χρόνια μετά την ίδρυσή του, το Ε.ΠΑ.Μ. απευθύνεται σε όλες και σε όλους, στέλνοντας μήνυμα Ενότητας. Όλοι μαζί μπορούμε και ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ!

* Ο Όθωνας Κουμαρέλλας είναι β’ συντονιστής της Π.Γ. του Ε.ΠΑ.Μ.