Απληστία και ηλιθιότητα γράφουν ιστορία στην ΕΕ…

Απόστολος Αποστολόπουλος

Απέχουμε λίγες μέρες από τις ευρωεκλογές αλλά καμία πολιτική δύναμη δεν είπε και δεν έχει κάτι να προτείνει για τα δυο πραγματικά προβλήματα της ΕΕ: Τη μετατροπή της Ένωσης σε υπηρέτη της Γερμανίας και την απεξάρτηση της Ευρώπης από τις ΗΠΑ. Δυο προβλήματα σε ένα πακέτο με μονολεκτικό τίτλο: Ανεξαρτησία. Ο Μπρεζίνσκι στη μνημειώδη «Μεγάλη Σκακιέρα» θεωρεί την Ευρώπη (ΕΕ) προτεκτοράτο των ΗΠΑ. Απαράβατος όρος για την πλανητική κυριαρχία των ΗΠΑ είναι η απόλυτη επιβολή τους στην ΕΕ. Γι’ αυτό διατηρήθηκε το ΝΑΤΟ μετά την πτώση της ΕΣΣΔ ώστε «να μείνουν οι ΗΠΑ εντός (Ευρώπης), η Ρωσία εκτός και η Γερμανία πατημένη χάμω» (λόρδος Ισμέϊ, πρώτος γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ).

Το τοπίο είναι θολό όχι επειδή θα βγουν πιο ισχυρά τα λεγόμενα ακροδεξιά κόμματα, θα αποδυναμωθούν οι δυνάμεις του «δημοκρατικού τόξου» και άλλες τέτοιες φλυαρίες. Αλλά επειδή ούτε οι μεν ούτε οι δε έχουν στοιχειώδες σχέδιο για την ΕΕ για σήμερα και για αύριο. Τώρα η αποσάθρωση είναι πασιφανής, η γερμανική αλαζονεία απεχθής, οι χρεωκοπίες επί θύραις, αλλά ταυτόχρονα είναι αδιανόητη η επιστροφή στα μικρά ευρωπαϊκά έθνη-κράτη, ασυντόνιστα, οικονομικώς ευάλωτα, αμυντικώς ανυπεράσπιστα, με συσσωρευμένα προαιώνια μίση.

Το μεγαλύτερο και πιο ισχυρό κράτος της ΕΕ, η Γερμανία, είναι νάνος στο πλανητικό πεδίο, συγκρινόμενη με Κίνα, Ινδία, ΗΠΑ, Ρωσία κλπ. Η ΕΕ ούτε θα διαλυθεί, ούτε θα μεταλλαχθεί σε κάτι αισθητά καλύτερο ή αποκρουστικά χειρότερο στο ορατό μέλλον. Η Ευρώπη είναι, τρόπον τινά, σαν αντίγραφο της Ελλάδας σε μεγέθυνση. Δεν έχει ηγέτες, οι κοινωνικές δυνάμεις είναι αδύναμες, χωρίς όραμα και στρατηγική για το μέλλον. Η Ελλάδα είναι μικρή για την Ευρώπη, η ΕΕ είναι μικρή στο πλανητικό πεδίο. Πλούσια ασφαλώς, αλλά υποτελής, ανίκανη για ριζικές αποφάσεις.
Οι ελίτ κραυγάζουν «λύκος στο μαντρί», επειδή είναι άπληστες, επειδή δεν θέλουν να δώσουν ούτε τα ψίχουλα που άφηναν να πέσουν από το τραπέζι, πριν διαλυθεί η Σοβιετική Ένωση. Οι μάζες φωνάζουν γιατί ακριβώς τους στερούν αυτά τα ψίχουλα. Απληστία και ηλιθιότητα συμβαδίζουν για μια ακόμα φορά και γράφουν Ιστορία.

Αυτό δεν είναι φασισμός

Τα ακροδεξιά κόμματα δεν έγιναν αξιοπρόσεκτα επειδή σαγήνευσαν τον κόσμο. Δεν υπάρχει ανερχόμενο φασιστικό κίνημα στην Ευρώπη. Αντίθετα, τα θεωρούμενα ακραία κόμματα συγκέντρωσαν τα πυρά των ελίτ όταν υιοθέτησαν και μορφοποίησαν λίγο-πολύ διάχυτες διαθέσεις του κόσμου και ταυτόχρονα απάλειψαν ή λείαναν άλλα, ακραία, στοιχεία του προγράμματός τους.
Η ιταλική «Λέγκα του Βορρά», για παράδειγμα, έπαψε να έχει τη νοοτροπία επαρχιακού σωματείου, έγινε κόμμα εθνικής εμβέλειας, σήκωσε κεφάλι στο ευρωιερατείο, βρήκε συνέταιρο και τώρα είναι κυβέρνηση. Η ελίτ του ιταλικού Βορρά κατάλαβε, με χρονοκαθυστέρηση, ότι εχθρός δεν ήταν η Ρώμη, αλλά οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο. Αλλά αυτό δεν είναι φασισμός. Η Λεπέν κατάλαβε ότι για να έχει ελπίδες εξουσίας όφειλε να αποβάλλει από το κόμμα τον πατέρα της, ιστορικό ηγέτη της ακροδεξιάς στη Γαλλία.

Ταυτόχρονα απάλειψε τον αντισημιτισμό και αποδέχθηκε ομοφυλόφιλους ως μέλη και αξιωματούχους του κόμματος. Τα κόμματα προσαρμόζονται στον κόσμο και όχι το αντίθετο. Στην Ελλάδα επειδή η ακροδεξιά Χρυσή Αυγή είναι υβρίδιο χωρίς μέλλον, μεταξύ εγκλήματος και φάρσας, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ασχολείται μαζί της, ελπίζοντας ότι θα κόψει ψήφους από τη ΝΔ. Και καταγγέλλει για φασισμό τον ίδιο τον κόσμο που αντιδρά στα εθνικώς επιλήψιμα καμώματά του και στις απόπειρες εξαγοράς ψήφων με επιδόματα.

Οι ΗΠΑ του Τραμπ έχουν εγκαταλείψει την παγκοσμιοποίηση όπως πετάμε στα σκουπίδια τα αποφάγια. Με το σύνθημα «πρώτα η Αμερική ξανά» έδωσε στην πατρίδα (του) απόλυτη προτεραιότητα, αποκατάστησε το έθνος-κράτος και έπνιξε τις ευρωπαϊκές φαντασιώσεις περί ανεξαρτησίας. Αποχωρώντας από τη συμφωνία για τα πυρηνικά μέσου βεληνεκούς εξέθεσε άμεσα τις ευρωπαϊκές χώρες στον κίνδυνο πυρηνικού ολέθρου.

Θεμελιακές αλλαγές
Δυο είναι οι θεμελιακές αλλαγές: Ο κόσμος εκτός Δύσης δεν είναι πια ένας υπανάπτυκτος χώρος, αποικίες και κατεστραμμένες σοσιαλιστικές χώρες, αλλά σκληροί και επικίνδυνοι αντίπαλοι, όπως η Ρωσία, η Κίνα, η Ινδία κλπ. Εντός Δύσης η αριστερά από εχθρός έγινε άκακο και εύγευστο αρνάκι. Απειλή συνιστούν οι οξύτατες αντιπαλότητες των ελίτ. Στη Βρετανία σκοτώνονται με τo Brexit.

Στη Γαλλία η ελίτ έχει χάσει την αυτοεκτίμησή της. Άλλοι βλέπουν προς ΗΠΑ, άλλοι προς Γερμανία, λίγοι επιμένουν γκωλικά. Ήδη από το 1943, εν μέσω πολέμου, ο μετέπειτα «πατέρας» της ΕΟΚ, ο Ζαν Μονέ, ρουφιάνευε τον Ντε Γκωλ, με επιστολές του στον Ρούσβελτ, ότι είναι «εχθρός της Ευρώπης» – την ήθελαν ενωμένη οι ΗΠΑ. Και η βρετανική εφημερίδα «Τέλεγκραφ» αποκάλυψε το 2000 ότι ο Γάλλος αξιωματούχος Ρ. Μαρζολέν ζητούσε το 1965 από τους Αμερικανούς να μην διστάζουν, αλλά να επιβάλλουν στην Ευρώπη το κοινό νόμισμα, όπως το είχαν σχεδιάσει.

Οι πολιτικοί απόγονοι των «κολαμπό», των συνεργατών των ναζί, επιζητούν την προστασία του Βερολίνου. Αν η Λεπέν προσελκύσει τους άστεγους γκωλικούς ίσως δούμε εκπλήξεις. Να καταγραφεί ότι στρατηγικοί στόχοι, όπως πχ η Ενωμένη Ευρώπη, σχεδιάζονται δεκαετίες πριν να τεθούν σε εφαρμογή. Για να ξέρουμε τη μηδενική αξία του επιχειρήματος ότι ήρθε η ειρήνη στην περιοχή με την υπογραφή των «Πρεσπών».

Κοντολογίς, η ΕΕ δεν ανταποκρίνεται στις υποσχέσεις της για ασφάλεια, άμυνα και ευημερία. Αλλά όταν η ασφάλεια και η άμυνα είναι ψευδώνυμα αυταρχικής ηγεμονίας και κυριαρχίας επί των εταίρων, συμμάχων και φίλων, ελλείψει υπαρκτών εχθρών, αργά ή γρήγορα ο κοσμάκης εξοργίζεται, ιδίως όταν η ευημερία απουσιάζει. Εξ ου και η αργή, αλλά μοιραία κατάρρευση του συγκεκριμένου ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Μετά την καταστροφή ενός πραγματικού αντιπάλου, της ΕΣΣΔ, έχει απομείνει το σκιάχτρο του φασισμού και ο ανύπαρκτος «ρωσικός κίνδυνος» για να φοβίζουν τα πλήθη. Η παρατεταμένη μάχη των Κίτρινων Γιλέκων, ανεξάρτητα από την κατάληξή τους, ίσως είναι πρόπλασμα του μέλλοντος.

slpress