Το μυστικό που κρύβει το άσυλο...

Του Ανδρέα Ζαμπούκα

Ένα στοιχείο που δεν συζητιέται όσο πρέπει είναι ότι ακόμη και όταν δεν ίσχυε το πανεπιστημιακό άσυλο, η αστυνομία δεν ήταν τόσο έτοιμη να εισβάλει στα πανεπιστημιακά κτίρια. Γιατί στην Αστυνομία πάντα πίστευαν ότι οι επιχειρήσεις ενέχουν τον κίνδυνο να εξελιχθούν στο ακριβώς αντίθετο: αντί να αποκαταστήσουν την τάξη μπορεί να διεγείρουν τα πάθη, να εξάψουν τα ένστικτα και να συσπειρώσουν διάφορες ομάδες που μέχρι τώρα, είναι ανενεργές.

Κάπου εκεί κρύβεται ολόκληρη η πολιτική του πανεπιστημιακού ασύλου της Μεταπολίτευσης. Ενός νόμου του ΠΑΣΟΚ (Ν. 1268/82) με τον οποίο η τότε κυβέρνηση επιθυμούσε να χειραγωγήσει ολόκληρη την ακαδημαϊκή κοινότητα. Πράγμα που πέτυχε μακροχρόνια με την διάλυση των πανεπιστημίων.

Με τα χρόνια, όλοι εμπέδωσαν την κουλτούρα την οποία είχε αρχικά στο μυαλό του ο Ανδρέας Παπανδρέου: τα μέλη ΔΕΠ εξανδραποδίστηκαν από την παράδοσή τους στο "κίνημα". Οι φοιτητές άρχισαν να μεταλλάσσονται από ακαδημαϊκοί πολίτες σε "επαναστάτες". Και τα πανεπιστήμια σε "κατειλημμένα ανάκτορα" κάποιας φαντασιακής Οκτωβριανής Επανάστασης.

Με λίγα λόγια, η πραγματικότητα έδωσε τη θέση της στην ψυχότροπη ιδεολογικοποίηση, ως βασικό τρόπο καταστολής της αστικής πολιτισμικής ανάπτυξης της κοινωνίας. Με αποτέλεσμα, μόνο ένα κομμάτι της έρευνας, της κατάρτισης, της εξειδίκευσης και της προετοιμασίας των φοιτητών να λειτουργεί στο πλαίσιο της κανονικότητας και της ανταπόκρισης στα διεθνή πρότυπα.

Κι όλα αυτά ,εξαιτίας της αιωρούμενης απειλής των "επαναστατών" οι οποίοι πάντα είναι έτοιμοι να συσπειρωθούν, να εξεγερθούν και να ξαναθυμηθούν την λανθάνουσα "προβολή" τους ως καρικατούρες των Μπολσεβίκων. Ή των φοιτητών του Μάη του ΄68. Η των οπαδών του Woodstock. Ή των "αγωνιστών" του Πολυτεχνείου...

Σε όλη την διάρκεια της Μεταπολίτευσης, από τις πρώτες κυβερνήσεις του Καραμανλή, μέχρι σήμερα, όλες οι εξουσίες είχαν έναν και μοναδικό φόβο, την απειλή συσπείρωσης των Αριστερών φοιτητών. Ένα φοβικό σύνδρομο το οποίο δεν επέτρεπε σε καμία εξουσία να προτάξει χρόνια αποφασιστικότητα απέναντι στην παρανομία και στο έγκλημα στους πανεπιστημιακούς χώρους.

Το μυστικό που κρύβει το άσυλο βρίσκεται στη σχέση διάρκειας και αποτίμησης, που έχουν οι εξουσίες με την παραβατικότητα. Αν δηλαδή, αξιολογούν ότι η νομιμότητα είναι μία εμπεδωμένη και χρόνια κατάσταση ή αν πρόκειται για ένα παροδικό μέγεθος το οποίο προβάλλεται αποκλειστικά, σαν πολιτική επιτυχία. Και για αυτό καμία κυβέρνηση δεν εκπόνησε ένα σχέδιο το οποίο θα περιλάμβανε, εκτός από την θεσμική κατοχύρωση της επέμβασης, το τι θα συμβεί ένα χρόνο ή δύο χρόνια μετά, αφού επιβληθεί η νομιμότητα...

Το ζήτημα επομένως με την κατάργηση του ασύλου δεν είναι μόνο να την αποφασίσουμε αλλά να σχεδιάσουμε πως θα την διασφαλίσουμε για πάντα. Η για όσο συνεχίζουμε να έχουμε ως πολίτευμα την κοινοβουλευτική δημοκρατία! Και το σημαντικότερο, να συνεννοηθούμε ότι δεν θα φοβηθούμε ποτέ πια, την απειλή της συσπείρωσης, της κατάληψης, της οργανωμένης αντίδρασης, δεκάδων ή εκατοντάδων φοιτητών οι οποίοι όμως, θα είναι μόνο μία μειοψηφία απέναντι στους χιλιάδες συναδέλφους τους που δνε θα αντιδράσουν.

Το μυστικό με το άσυλο είναι στην πραγματικότητα, η φοβική εμμονή των εξουσιών μπροστά στην κραυγή της μειοψηφίας. Και η ταυτόχρονη απαξίωση της σιωπηλής αλλά συντριπτικά επικρατούσας πλειοψηφίας!

Να γιατί η κατάργηση του ασύλου, μαζί με την εφαρμογή του αντικαπνιστικού νόμου θα αποτελέσουν τις δύο πρώτες νίκες της νέας κυβέρνησης. Γιατί αυτά τα "επουσιώδη" για μερικούς, είναι στην πραγματικότητα οι μεγάλοι οδηγοί για την εφαρμογή της δημοκρατίας στην ελληνική κοινωνία. Σε μία κοινωνία όπου ο πρωτογονισμός των ιδεολογιών, καταπονεί τις στοιχειώδεις μας λειτουργίες και αντιστρατεύεται κατάφωρα, την ελευθερία μας.

Liberal

loading...