Γιατί δεν ονομάζουμε αμέσως την ΕΕ γερμανική Ευρώπη;

Η ήπειρος μας έχει μεταλλαχθεί σε ένα είδος τέταρτου Ράιχ που επιτεύχθηκε με οικονομικά όπλα αυτή τη φορά και που δεν γνωρίζουμε πώς θα εξελιχθεί στη συνέχεια. Εν προκειμένω, οι πλέον ανήσυχοι για αυτές τις εξελίξεις είναι οι ίδιοι οι Γερμανοί Πολίτες – οι οποίοι έχουν υποφέρει τα πάνδεινα στο παρελθόν, υπό την κυριαρχία της βιομηχανικής τους ελίτ.
Στα πλαίσια αυτά, το επόμενο μεγάλο δράμα θα βιωθεί όταν ξεσπάσει η αναμενόμενη κρίση, η οποία θα βρει κράτη, κεντρικές τράπεζες, εμπορικές τράπεζες, επιχειρήσεις και νοικοκυριά χωρίς όπλα και βυθισμένους στα χρέη – ενώ ειδικά η Ευρωζώνη δεν έχει δημιουργήσει ακόμη έναν αποτελεσματικό μηχανισμό αντιμετώπισης κρίσεων, ούτε φυσικά ανάκτησης της χαμένης ανταγωνιστικότητας πολλών μελών της. 

Ο τίτλος του άρθρου δεν είναι δικός μας, αλλά ενός αρθρογράφου του Spiegel (πηγή) – ο οποίος επιβεβαιώνει πως η Ευρώπη είναι πλέον γερμανική, οπότε δεν υπάρχει λόγος να μην την ονομάζουμε ως τέτοια, όπως εμείς σε μία παλαιότερη ανάλυση μας (πηγή). Μέχρι πρόσφατα βέβαια η Γερμανία είχε μεν στελεχώσει πολλές σημαντικές θέσεις της ΕΕ, αλλά όχι αυτές του προέδρου της Κομισιόν και του διοικητή της ΕΚΤ – αν και η ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα «κατασκευάσθηκε» κατά τα πρότυπα της BUNDESBANK, η έδρα της είναι στη Φρανκφούρτη και ο πρώτος πρόεδρος δεν ήταν μεν Γερμανός αλλά Ολλανδός, με καθαρά γερμανικές όμως νομισματικές αντιλήψεις.

Με απλά λόγια, το μοναδικό που του έλειπε ήταν το γερμανικό διαβατήριο – κάτι που διαπιστώνεται σε πολλούς άλλους, ισχύοντας ενδεχομένως και για το νέο πρωθυπουργό μας που θα ζητήσει σύντομα την έγκριση της καγκελαρίου για τον περιορισμό του πρωτογενούς μας πλεονάσματος, επισκεπτόμενος το Βερολίνο. Βέβαια η Ελλάδα δεν έχει σχέση με τα υπόλοιπα κράτη της ΕΕ, αφού έχει μετατραπεί σε μία πλήρη γερμανική αποικία – οπότε είναι φυσιολογικό ο διατεταγμένος κυβερνήτης της να ζητάει τη στήριξη της μητρόπολης.

Συνεχίζοντας στην ΕΚΤ, ο τότε καγκελάριος (H. Kohl), δεν αρκέσθηκε στα παραπάνω, αλλά για λόγους δικής του ασφάλειας τοποθέτησε ως επικεφαλής οικονομολόγο της έναν Γερμανό – τον κ. O. Issing, ο οποίος με τη σειρά του καθόριζε τη νομισματική της στρατηγική για οκτώ ολόκληρα χρόνια. Ποιος ήταν ο αντικαταστάτης του; Δεν είναι δύσκολο να μαντέψει κανείς – ένας ακόμη Γερμανός, όπως επίσης στα προκαταρκτικά χρόνια της Ευρωζώνης, όπου στην ΕΕ ένας Γερμανός κατείχε τη θέση της γενικής διοίκησης για την Οικονομία, επιβλέποντας την πολιτική όλων των κυβερνήσεων.

Όταν έφυγε τώρα από την ΕΚΤ ο Ολλανδός πρόεδρος της (W. Duisenberg), ακολούθησε ένας Γάλλος – ο J.C, Trichet που όμως συμπεριφερόταν ως καθαρός Γερμανός, όσον αφορά τη νομισματική πολιτική και όλα τα υπόλοιπα. Υπενθυμίζουμε εδώ το βρώμικο μυστικό της ΕΚΤ, σε σχέση με τις αποφάσεις της που ήταν ανέκαθεν «κομμένες και ραμμένες» στα μέτρα της Γερμανίας (ανάλυση), αλλά και τους απίστευτους εκβιασμούς της (άρθρο) – καθώς επίσης το παράνομο κλείσιμο των ελληνικών τραπεζών, ανεξάρτητα από τις ευθύνες της τότε κυβέρνησης.

Ο Γάλλος (J.C, Trichet ) ήταν τόσο Γερμανός, όσο ο Ιταλός επίτροπος ανταγωνισμού κ. M Monti που τοποθετήθηκε στην τεχνοκρατική κυβέρνηση της Ιταλίας, μετά την ανατροπή ουσιαστικά του κ. Berlusconi – όπως συνέβη με τον κ. Παπανδρέου στην Ελλάδα, όταν τόλμησε να αναφερθεί σε δημοψήφισμα για το μεγαλύτερο έγκλημα όλων των εποχών, για το PSI.

Περαιτέρω, θα μπορούσε βέβαια να ισχυριστεί κανείς πως όλα αυτά είναι παρελθόν, οπότε είναι λογική η ανάληψη εκ μέρους της Γερμανίας της μίας εκ των δύο κορυφαίων θέσεων της ΕΕ – κάτι που θα ήταν σωστό, εάν δεν είχε μεσολαβήσει ένας εντυπωσιακός πολλαπλασιασμός των Γερμανών σε όλες τις θέσεις κλειδιά, ιδίως μετά το ξεκίνημα της κρίσης.

Ειδικότερα, εκτός από το μη θεσμικό γερμανικό κατασκεύασμα (Euro Group) στη θέση του ECOFIN που έλεγχε δικτατορικά μέχρι πρόσφατα ο κ. Σόιμπλε, κλείνοντας την Ελλάδα στην απομόνωση (αποκλεισμός από τα «πακέτα» της ΕΚΤ κλπ.) μετά την παγίδα που της έστησε με το PSI, ένας Γερμανός διευθύνει το ευρωπαϊκό ΔΝΤ – ο κ. Regling τον ESM που ελέγχεται προφανώς πλήρως από την εντιμότατη εταίρο μας. Είναι ο ίδιος που για πολλά χρόνια διοικούσε το οικονομικό τμήμα της ΕΕ – με τις γνωστές αποφάσεις του.

Επικεφαλής της ευρωπαϊκής τράπεζας επενδύσεων (ΕΙΒ) είναι επίσης ένας Γερμανός, ο κ. W. Hoyer – όπως και του ευρωπαϊκού επενδυτικού κεφαλαίου διακανονισμού (χρεοκοπίας) των εμπορικών τραπεζών, το οποίο διοικεί η κυρία E. Koenig. Διοικητής του Ευρωπαϊκού Ελεγκτικού Συνεδρίου είναι σύμφωνα με το όνομα του (Klaus-Heiner Lehne) ένας Γερμανός, γενικός γραμματέας της Κομισιόν ο κ. M. Selmayr, γενικός γραμματέας του Ευρωκοινοβουλίου ο κ. Klaus Welle, γενική γραμματέας της υπηρεσίας εξωτερικών υποθέσεων η κυρία Helga Schmid, επικεφαλής της σημαντικότερης παράταξης στο Ευρωκοινοβούλιο από πολλά χρόνια ο κ. M. Schulz, πρόεδρος της Κομισιόν θα είναι μάλλον η πρώην υπουργός άμυνας της Γερμανίας κυρία U. von der Leyen κλπ. κλπ.

Εν προκειμένω είναι ασφαλώς υπερβολικό να υποθέσει κανείς πως μόνο οι Γερμανοί είναι οι πλέον κατάλληλοι και εξειδικευμένοι για τέτοιες κορυφαίες θέσεις – σε σχέση με τις 27 άλλες χώρες της ΕΕ. Πόσο μάλλον όταν δεν εμπόδισαν καθόλου τα πρώτα προβλήματα που δημιουργήθηκαν μετά την υιοθέτηση του ευρώ – ενώ, αντίθετα, δρομολόγησαν ύπουλα την πολιτική της φτωχοποίησης του γείτονα και το μισθολογικό dumping, τα οποία προκάλεσαν την ευρωπαϊκή κρίση χρέους του 2010.

Ακόμη χειρότερα τη διαχειρίσθηκαν με τον πλέον λανθασμένο τρόπο, κρίνοντας από το γεγονός πως το ευρώ σώθηκε τότε μόνο, όταν αποφάσισε ο Ιταλός διοικητής της ΕΚΤ να επέμβει το 2012 – αν και οι ευθύνες του στο θέμα της Ελλάδας είναι τεράστιες, έχοντας την εντύπωση πως μας χρησιμοποίησε ως «τροφή κατευνασμού» της Γερμανίας. Εν τούτοις, αυτός που προτάθηκε για τη θέση του πριν ακόμη εμφανισθεί η κυρία Lagarde ήταν ο διοικητής της BUNDESBANK – ο οποίος ήταν αντίθετος, όσον αφορά όλα τα μέτρα που λήφθηκαν και διέσωσαν τελικά την Ευρωζώνη.

Εάν είχε λοιπόν τη θέση του κ. Draghi το 2012, η κρίση θα είχε κλιμακωθεί και η Ευρωζώνη σήμερα δεν θα υπήρχε καθόλου – τεκμηριώνοντας πως μόνο οι καλύτεροι δεν είναι οι Γερμανοί, παρά το ότι καθορίζουν απολυταρχικά το μέλλον 28 συνολικά χωρών, υποστηρίζοντας επί πλέον το θλιβερό σύμφωνο σταθερότητας που θα έπρεπε να είχε μεταρρυθμισθεί χθες.

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, από τα παραπάνω προκύπτει το συμπέρασμα πως η Ευρώπη είναι γερμανική χωρίς καμία αμφιβολία – ένα είδος τέταρτου Ράιχ που επιτεύχθηκε με οικονομικά όπλα αυτή τη φορά και που δεν γνωρίζουμε πώς θα εξελιχθεί στη συνέχεια. Εν προκειμένω, οι πλέον ανήσυχοι για αυτές τις εξελίξεις είναι οι ίδιοι οι Γερμανοί Πολίτες – οι οποίοι έχουν υποφέρει τα πάνδεινα στο παρελθόν, υπό την κυριαρχία της βιομηχανικής τους ελίτ.

Στα πλαίσια αυτά, το επόμενο μεγάλο δράμα θα βιωθεί όταν ξεσπάσει η αναμενόμενη κρίση, η οποία θα βρει κράτη, κεντρικές τράπεζες, εμπορικές τράπεζες, επιχειρήσεις και νοικοκυριά χωρίς όπλα και βυθισμένα στα χρέη – ενώ ειδικά η Ευρωζώνη δεν έχει δημιουργήσει ακόμη έναν αποτελεσματικό μηχανισμό αντιμετώπισης κρίσεων, ούτε φυσικά ανάκτησης της χαμένης ανταγωνιστικότητας πολλών μελών της.

Analyst

loading...