Η δύναμη της ελκυστικότητας της Δύσης

Της Judy Dempsey

Το "Westlessness" (λιγότερη Δύση) είναι το θέμα της διάσκεψης του Μονάχου για την ασφάλεια φέτος (MSC), η οποία ξεκίνησε στις 14 Φεβρουαρίου στη βαυαρική πρωτεύουσα.

Αυτή η εκδήλωση συγκεντρώνει παγκόσμιους ηγέτες και μια σειρά υπουργών Εξωτερικών και Άμυνας και εμπειρογνωμόνων ασφάλειας σε μια περίοδο που η δυτική διατλαντική σχέση, το βάθρο της μετά το 1945 τάξης, είναι υπό τεράστια πίεση.

"Ο κόσμος γίνεται λιγότερο δυτικός”, αναφέρεται στο ετήσιο report της MSC. "αλλά πιο σημαντικό, η Δύση η ίδια γίνεται λιγότερο δυτική, επίσης. Αυτό είναι που αποκαλούμε westleness”, προσθέτει η ανακοίνωση.

Υπάρχουν λίγες καλές ειδήσεις στο report, το οποίο αναδεικνύει τις τόσες πολλές δυσκολίες που αντιμετωπίζει η Δύση και ο υπόλοιπος κόσμος.

Η Μέση Ανατολή παραμένει σε αναστάτωση καθώς πολίτες συνεχίζουν να σκοτώνονται ή αναγκάζονται να φύγουν. Το Σαχέλ, μία από τις μεγάλες στρατηγικές ανησυχίες της Γαλλίας, γίνεται γρήγορα μια πρόκληση ασφάλειας και απειλής για την περιοχή και για την Ευρώπη.

Οι χώρες στη Λατινική Αμερική απομακρύνονται από τη δημοκρατία. Η μεγάλη δημοκρατία της Ινδίας, δοκιμάζεται από τους αμφιλεγόμενους νόμους του πρωθυπουργού Narendra Modi.

Σε ό,τι αφορά στην ίδια τη Δύση, δεν είναι υπερβολή να υποστηρίζουμε ότι βρίσκεται υπό τεράστια πίεση, διότι αυτό που αντιπροσωπεύει -μια φιλελεύθερη διεθνή τάξη βασισμένη σε κανόνες- υπονομεύεται από τον Αμερικανό πρόεδρο, Donald Trump. Οι Ευρωπαίοι και η υπόλοιπη Δύση φαίνεται να μην είναι σε θέση να απαντήσουν με τρόπο ώστε η Δύση να ανακτήσει την εμπιστοσύνη της.

Η εμπιστοσύνη στην Ευρώπη και αλλού στη Δύση, είναι χαμηλή. Δεν θα έπρεπε όμως να είναι, για αρκετούς λόγους.

Πρώτον, η Δύση ως τρόπος ζωής, ως τρόπος πολιτικής τάξης, συνεχίζει να αποτελεί έλξη, έναν μαγνήτη για εκείνους που ζουν σε αυταρχικά ή ημί-δημοκρατικά συστήματα. Τα πολύτιμα θεσμικά όργανα της Δύσης εδραιωμένα στο κράτος δικαίου, στα ανθρώπινα δικαιώματα, στις ατομικές ελευθερίες, είναι οι αξίες που συνεχίζουν να ασκούν επιρροή ανά τον κόσμο.

Ναι, αυτά αμφισβητούνται από την Κίνα, την Αίγυπτο, τη Ρωσία, την Τουρκία και από φονταμενταλιστικά κινήματα. Αλλά εάν η Δύση έχει γίνει τόσο αδύναμη, σύμφωνα με τους καταστροφολόγους, γιατί τόσοι πολλοί άνθρωποι και ακτιβιστές που δεν ζουν στη Δύση, εξακολουθούν να θέλουν να γίνουν μέλος της Δύσης ή θέλουν η Δύση να τους βοηθήσει; Θυμάστε εκείνες τις ημέρες μετά το 1989 όταν οι κάτοικοι της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης φώναζαν να ενταχθούν στη "Δύση”;

Δεύτερον, η Δύση δεν είναι ένα φαινόμενο βασισμένο σε μια γεωγραφική περιοχή, παρόλο που συχνά γίνεται αντιληπτό ακριβώς αυτό. Αντιθέτως, η έλξη της Δύσης είναι η έλξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, παγκοσμίως.

Όταν οι επικριτές της Δύσης κατηγορούν τις δυτικές κυβερνήσεις ότι παρεμβαίνουν ή επιβάλλουν τις αξίες τους, είναι η διάδοση της Δύσης που φοβούνται και θέλουν να συγκρατήσουν. Αυτή η διάδοση είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα και η ελευθερία, για όλους. Η Δύση είναι συνώνυμο με τα καθολικά δικαιώματα.

Και για τον ρόλο των πολιτών. Εκεί είναι που η Δύση, ιδιαίτερα η Ευρώπη, έχει έναν κρίσιμο ρόλο να διαδραματίσει στην δέσμευση των πολιτών της και στην καλλιέργεια των αξιών της. Ωστόσο μεταξύ των εδραιωμένων πολιτικών κομμάτων της Ευρώπης υπάρχει μια ασθένεια του συστήματος. Αυτή η ασθένεια είναι ο εφησυχασμός. Είναι ένας εφησυχασμός ότι η δημοκρατία και οι αξίες θεωρούνται δεδομένα. Είναι σαν να μην υπάρχει ανάγκη να προασπιστούν αυτά.

Αλλά όπως αυτές οι αξίες αμφισβητούνται από την Κίνα και τη Ρωσία μέσω της οικονομικής τους ισχύος, των κυβερνοεπιθέσεων ή της παρεμβατικής και ενοχλητικής συμπεριφοράς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αμφισβητούνται επίσης μέσα από τις ίδιες τις δημοκρατίες.

Ο εφησυχασμός των δυτικών κυβερνήσεων να εξηγήσει και να προστατεύσει τα θεσμικά της όργανα και της αξίες της και να αντιμετωπίσει τα σημερινά κοινωνικά ζητήματα, δημιουργούν αντιδράσεις -από τη μια πλευρά από λαϊκιστές που τροφοδοτούν ένα αντισυστημικό κλίμα και υποστηρίζουν ότι οι φιλελεύθερες αξίες της Δύσης είναι υπερβολικά παρεμβατικές, και από την άλλη πλευρά από κινήματα της κοινωνίας των πολιτών που θέλουν μια πιο συνεκτική και άμεση δημοκρατία. Και τα δύο φαινόμενα είναι μια αντίδραση στον εφησυχασμό της Δύσης.

Εάν η Δύση (και η Ευρώπη) θέλουν να παραμείνουν ελκυστικές, πρέπει να προσαρμοστούν στις μεταβαλλόμενες απαιτήσεις των πολιτών της. Δεν χρειάστηκε να το κάνουν αυτό μετά το 1945 ή πραγματικά, μετά από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου το Νοέμβριο του 1989. Η Δύση υπέθεσε ότι ήταν στη θέση του οδηγού. Στην λωρίδα της νίκης. Ακόμη είναι, ανεξαρτήτως του τι συμβαίνει στην Κίνα, στη Ρωσία, στην Ινδία και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

Αλλά για να διατηρήσει την ελκυστικότητά της, οι δυτικοί ηγέτες πρέπει να ξεπεράσουν τον εφησυχασμό. Αυτό σημαίνει να ενεργήσουν με αυτοπεποίθηση για να υπερασπιστούν τα δικά τους πολιτικά συστήματα και ιδιαιτέρως, να υπερασπιστούν εκείνους που αγωνίζονται για καθολικά ανθρώπινα δικαιώματα.

Αυτό σημαίνει να μην ξεγράψουν τη Δύση, αλλά να την υπερασπιστούν.

Capital