Ο αξέχαστος… άλλος Δαρείος

Όσοι δεν ήταν κουμπούρες στην Ιστορία γνωρίζουν τον Δαρείο των Περσικών Πολέμων και αργότερα τον Δαρείο τον Κοδομανό.

Από τον Φαήλο Μ. Κρανιδιώτη

Αυτούς ήξερα κι εγώ. Αργότερα, ως νέος δικηγόρος, γνώρισα τον τρίτο Δαρείο, που συναπάντησα όχι στην Ιστορία, αλλά στα δικαστήρια.

Αξιωματικός της Αστυνομίας με πολλά χρόνια στα ΜΑΤ, ξεχώριζε από χιλιόμετρο, αφού ήταν ένα θηρίο σε ανάστημα και σωματική ρώμη. Πτυχιούχος και Νομικής, ευφυής και με σπάνια αίσθηση του χιούμορ. Γίναμε φίλοι, πιάνοντας κουβέντα για το… κανόνι που φορούσε στη μέση του, ένα ισραηλινό αυτόματο πιστόλι Desert Eagle σε διαμέτρημα 44 Magnum, ένα θηριώδες όπλο, βαρύ και με δύναμη πυρός για να κυνηγήσεις ελέφαντες – αν ανήκεις στα καθάρματα που κάνουν τέτοιο άθλιο κυνήγι. Δεν ξέρω αν το χρειάστηκε ποτέ, θυμάμαι μόνο μια εικόνα του σε βίντεο, όπου έχει βουτήξει και κρατάει τέσσερις χούλιγκαν σε γήπεδο, δύο με το ένα χέρι, δύο με το άλλο, όπως άρπαζε ο Οβελίξ τους Ρωμαίους λεγεωνάριους.

Στα δε Δεκεμβριανά της ανομίας, του βανδαλισμού και της καταστροφής, διοικητής Α.Τ. στα νότια προάστια, έδωσε κυριολεκτικά μάχη σώμα με σώμα με τις ορδές των τραμπούκων που επιχείρησαν να εισβάλουν στο Τμήμα έχοντας στόχο και το οπλοστάσιο. Τότε που όλο το κατακάθι της ψευτοκουλτούρας και του μηδενιστικού υποκόσμου, χέρι χέρι με τη διαπλοκή, με μαϊμού «σούπερ» στα δελτία «Καίγεται η Εθνική Βιβλιοθήκη», «Καίγονται δεκάδες διαμερίσματα στο Κολωνάκι», μαζί με κάτι τρύπιους πανηγυρτζήδες ψευτοστάρ, που έριχναν βενζίνη στη φωτιά, προσπαθούσαν να διαλύσουν τη χώρα, για να έρθει η «επανάσταση» με παπί στρογγυλοφάναρο, φραπόγαλο στο χέρι και τη σκοτεινή «Αυγή» στην κωλότσεπη.

Τέτοια σύμπραξη Αμερικανών, φρικιών, νταβατζήδων και σταρ της πλάκας δεν τη φανταζόταν ούτε ο πιο τρελός σεναριογράφος. Ο Δαρείος ήταν τότε ένα γερό κομμάτι της γραμμής που είπα κάποτε σε κραταιό πολιτικό πως χωρίζει την ψευτοελίτ και τη χώρα από το χάος: μια γραμμή αστυφύλακες με τον διοικητή τους. Εάν δύο γλιστρούσαν ή έκαναν απηυδισμένοι στην άκρη, θα είχε όντως καεί η Βουλή, θα είχαν μπουκάρει στο Μαξίμου, θα είχαν κάψει αστυνομικά τμήματα κλέβοντας και όπλα. Κυριολεκτικά τους τσάκισε, όπως γινόταν κάθε φορά που βρισκόταν αντιμέτωπος με κακοποιούς, με ή χωρίς «ιδεολογικό» μανδύα της ανομίας τους. Ο Δαρείος ήταν από αυτούς που κράτησαν σθεναρά τη γραμμή, το νοερό τείχος του Νόμου.

Πριν από τρία χρόνια «έφυγε» ξαφνικά, από ισχαιμικό επεισόδιο. Τραγική απώλεια για την οικογένεια και τους φίλους του, αλλά και για την Αστυνομία. Με λύπησε βαθιά η απώλειά του, άλλη μια απόδειξη πως και ο πιο ρωμαλέος άνθρωπος υπόκειται στον νόμο της φθοράς, στον κύκλο της ζωής και με το μέλλον άδηλο. Το σίγουρο είναι πως δεν έζησε τζάμπα. Τίμησε τη στολή του, τον όρκο και προκαλούσε δέος και μόνον η εικόνα του στις ορδές των ανόητων και δειλών μπάχαλων. Ζωντανό δεν θα τολμούσαν να τον πλησιάσουν – έστω με υποψία παράνομης και προσβλητικής συμπεριφοράς, θα μπορούσε να τους σβερκώσει και να τους πάει στον εισαγγελέα μόνο με το ένα χέρι, χωρίς να βγάλει το άλλο από την τσέπη ούτε για μια στιγμή. Κι αυτό που γράφω δεν είναι υπερβολή.

Ο Θεός κάποια στιγμή αποφάσισε να φτιάξει έναν γίγαντα αξιωματικό, που μπορούσε μόνος του να κάνει δουλειά μισής διμοιρίας, και έφτιαξε τον Δαρείο. Αυτοί λοιπόν που τον έτρεμαν ζωντανό πήγαν και βεβήλωσαν τον τάφο του, φωτογραφίζοντας ένας ηλίθιος έναν άλλον ηλίθιο με ένα πανό πάνω από την τελευταία κατοικία του Δαρείου. Εν προκειμένω, δεν χρειάζεται Εισαγγελέας για τόση σκατοψυχιά, αλλά Ψυχίατρος, και είναι άλλη μια απόδειξη πως ο χώρος της πολιτικής βίας της Αριστεράς δεν είναι τυχαίο που χαρακτηρίζεται από μπίχλα, μια ρυπαρή αισθητικά και κυριολεκτικά αντίληψη των πραγμάτων, αλλά και από μια μισανθρωπία ισότιμη του ναζισμού και του σταλινισμού. Οι πράξεις και τα κείμενά τους ζέχνουν μίσος, αφαιρούν την ανθρώπινη ιδιότητα από τους αντιπάλους τους.

Δείτε τους χώρους όπου έχουν προσωρινά στην εξουσία τους. Παντού σκουπιδαριό – αν σας έλεγαν να αφήσετε τον σκύλο σας εκεί λίγες ώρες θα τον λυπόσασταν. Πάντα οι χώροι ανακλούν το ήθος και την ψυχική υγεία ή ανισορροπία. Μουντοί, βρομισμένοι τοίχοι και απορρίμματα, κουρελόχαρτα-αφίσες και γκραφίτι-μουντζούρες που σου πονάνε τα μάτια τι άλλο ανακλούν από παρακμή και μιζέρια; Οταν ξεκίνησαν οι καραγκιόζηδες του ΣΥΡΙΖΑ τις «παρεμβάσεις» σε παρελάσεις, καταθέσεις στεφάνων, και κάτι κοπρίτες έξω από τη Μητρόπολη έδειχναν τον πολύπαθο απαυτό τους, ρώτησα δημόσια: «Τι άλλο να περιμένουμε; Ντου σε γάμους, βαφτίσια, κηδείες και μνημόσυνα;» Να, λοιπόν, που η ξεφτίλα των απάτριδων μηδενιστών είναι πιο μεγάλη από κάθε φαντασία. Τελικά, οι βάρβαροι έχουν το ίδιο ήθος. Οι Τούρκοι κατέστρεψαν νεκροταφεία στην Κύπρο, οι Αζέροι σύμμαχοί τους βεβηλώνουν τάφους Αρμενίων αδερφών μας στο Αρτσάχ και τώρα τα γκροτέσκα φρικιά μας, εγχώριοι ομόλογοι των Τούρκων και Αζέρων ισλαμοφασιστών, κοπρίζουν τον μισανθρωπισμό κι αυτοί πάνω από τάφους. Καλά πάμε. Άντε, και λιντσαρίσματα σε βρεφοκομεία και παιδικούς σταθμούς…

Η ισονομία είναι μέγα δημοκρατικό ζητούμενο. Εάν δεξιοί, κεντρώοι, μη αριστεροί, πάντως, φορούσαμε κουκούλες, παίρναμε ρόπαλα, μαχαίρια και μολότοφ και επιχειρούσαμε να επιτεθούμε σε αστυνομικό τμήμα, σε γραφεία αριστερού κόμματος, σε αριστερούς πολίτες, τι θα ήμασταν; Κακοποιοί, φασίστες, που παραβιάζουμε τον Νόμο και το Σύνταγμα, και θα έπρεπε να κατασταλούν οι πράξεις μας ανελέητα, να συλληφθούμε και να πάμε φυλακή – και πολύ καλά θα μας έκαναν.

Η λεπτομέρεια είναι πως εμείς όλοι, όπου κι αν ανήκουμε, δεν τα κάνουμε αυτά. Ποτέ δεν έχω σηκώσει χέρι σε άνθρωπο γιατί έχει άλλη, έστω και την πιο απεχθή, άποψη. Όχι από φόβο, αλλά από πεποίθηση και παιδεία. Οι νοικοκυραίοι, που χλευάζει η Αριστερά, δεν γουστάρουμε το πεζοδρόμιο και την οχλοκρατική βία. Μία φορά πήραμε τα όπλα, νομίμως επιστρατευθέντες από την Πολιτεία, και δεν έμεινε ρουθούνι και ακόμη κλαίνε. Εμείς απέχουμε από τη βία από πίστη στο μονοπώλιο των οργάνων της δημοκρατικής Πολιτείας στη βία, με εξαίρεση τη νόμιμη άμυνα, που κι αυτήν την προβλέπει ο νόμος.

Τι είναι λοιπόν όλοι αυτοί που, με αριστερό ή «αντιεξουσιαστικό» μανδύα, ασκούν βία με κουκούλες, ρόπαλα, μαχαίρια, μολότοφ, όπλα κατά της Αστυνομίας, πολιτικών αντιπάλων, δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας; Κακοποιοί, παράνομοι, ολοκληρωτικοί κόκκινοι φασίστες, που ανήκουν σε μη εισέτι τιμωρηθείσες και διαλυθείσες εγκληματικές οργανώσεις και έχουν και επικοινωνιακό εσμό, ο οποίος επικροτεί τις κακουργηματικές και πλημμεληματικές πράξεις τους – που κι αυτός παραβιάζει τον Νόμο και πρέπει να τιμωρείται. Δεν ισχύουν για αυτές τις εγκληματικές οργανώσεις και τον συρφετό του μικρού όχλου που σέρνουν πίσω τους άλλο Σύνταγμα και άλλοι Νόμοι από αυτούς που ισχύουν για εμάς τους υπολοίπους.

Είναι λοιπόν καιρός να τελειώσει το παραμύθι και, πριν περάσει η Αστυνομία στις αληθινές σφαίρες, να πάρει πλαστικές σφαίρες και taser, σκυλιά, άλογα, όλα τα καλά, ώστε να τους μπαγλαρώνει, πλην των περιπτώσεων όπου η επίθεση επιφέρει άμεσο κίνδυνο ζωής, οπότε δεν υπάρχει επιλογή και πρέπει να μην ασκείται καν ποινική δίωξη, όπως σε όλες τις σοβαρές δυτικές χώρες. Επίσης, να κηρυχθούν εγκληματικές οργανώσεις και να διωχθούν τα μέλη όσων οργανώνουν και συμμετέχουν σε τέτοια εγκληματική δράση.

Εάν μαζευτείτε τρεις και κάνετε ληστείες, είναι εγκληματική οργάνωση. Εάν μαζευτείτε 80 και πάτε να λιντσάρετε, να μαχαιρώσετε, να κάψετε αστυνομικούς, είναι Σάββατο μεσημέρι. Θυμίζω πως οι αστυνομικοί δεν φυτρώνουν στα λάχανα – έχουν και αυτοί μανάδες και οικογένειες, και είναι και αυτοί πολίτες που πρέπει να προστατεύονται από τους εγκληματίες, και όχι σάκος πυγμαχίας για βαρεμένους. Ας γίνουμε κάποτε φυσιολογική χώρα…

Newsbreak