Πώς αντιμετωπίζεται ένας τραμπούκος;

Εδώ και μερικές ημέρες, όλη η Δύση παρακολουθεί με ένα, ελαφρώς διεστραμμένο και αρκετά αυτάρεσκο, ενδιαφέρον την προσπάθεια Ερντογάν να δημιουργηθεί η εντύπωση πως η γείτων δεν είναι προκλητική, επιθυμεί να είναι κοντά (έως και μέλος) με την Ευρώπη κ.λπ.

Φυσικά, πρόκειται για παράσταση χιλιοπαιγμένη, η οποία επιδιώκει να επιτύχει δύο αντικειμενικούς στόχους, σημαντικότατους για την επίτευξη του τελικού σκοπού των σχεδίων του Ταγίπ Ερντογάν:

Α. Να δώσει επιχειρήματα κατά της επιβολής κυρώσεων στους φίλους της Τουρκίας εντός ΕΕ, στη Σύνοδο Κορυφής, πέραν της ύπαρξης νέας ηγεσίας στις ΗΠΑ και

Β. Να κερδίσει χρόνο για τον Τούρκο Πρόεδρο, ώστε αυτός να μπορέσει ν’ ανατάξει κατά το δυνατόν, τη διαλυμένη οικονομία της χώρας η οποία αποτελεί αυτήν τη στιγμή την αχίλλειο πτέρνα, για τα επεκτατικά του σχέδια.

Το ερώτημα εάν θα κατορθώσει να επιτύχει αυτούς τους στόχους, έχει μόνο μία απάντηση: εξαρτάται αποκλειστικά από τη στρατηγική και τη στάση της Ελλάδας.

Και όχι μόνο αυτές μέχρι και κατά τη διάρκεια της Συνόδου Κορυφής.

Αρχικά θα πρέπει να γίνει κατανοητό πως, αρέσει ή όχι, η Τουρκία έχει επιτύχει να διαθέτει ισχυρά ερείσματα στην Ευρώπη. Πολλά από αυτά τα ερείσματα, είναι ανεξάρτητα από τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα που δημιουργεί το (παράνομο και νόμιμο) διεθνές εμπόριο των Ευρωπαίων, μαζί της. Είναι ένας στόχος της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής που έχει επιτευχθεί, πολύ πριν την άνοδο στην εξουσία, του πάλαι ποτέ "κουμπάρου".

Ενοχλεί ιδιαίτερα όμως είναι αλήθεια πως π.χ. η γείτων έχει κατορθώσει, άσχετα από το ποια είναι η πραγματικότητα, να πείσει κάποιους Ευρωπαίους πως έχει δίκιο ως προς την αποστρατικοποίηση των νησιών του Αιγαίου. Διαστρεβλώνοντας την Ιστορία και, πολύ βολικά, "ξεχνώντας" την Κύπρο, αλλά αυτό πιστεύουν πολλοί Ευρωπαίοι. Πιθανότατα, με βάση τα στοιχεία που έχει παρουσιάσει η τουρκική πλευρά, όχι άδικα. Πολύ δε περισσότερο εάν δεν παρουσιάστηκε ελληνικός αντίλογος.

Αυτή (και κάμποσες ακόμη) η παραπλανητική εντύπωση στα σαλόνια των Βρυξελλών και πολλών άλλων ευρωπαϊκών πρωτευουσών, λειτουργεί εξαιρετικά θετικά προς όφελος της Τουρκίας, όταν γίνεται συζήτηση για τη στάση της απέναντι στην Ελλάδα και την Ανατολική Μεσόγειο γενικότερα.

Αυτό το θετικό κλίμα απέναντι στη γείτονα, πρέπει ν’ αλλάξει. Θα χρειαστεί πολύς χρόνος και κόπος, πολλή υπομονή κι επιμονή αλλά είναι απαραίτητο ν’ αλλάξει.

Ένας από τους βασικότερους λόγους της βαριάς διπλωματικής ήττας που υπέστη η Ελλάδα στο ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων, δεν ήταν η ύπαρξη του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία για περισσότερα από τεσσεράμισι χρόνια. Ήταν η επί δεκαετίες υφιστάμενη πανευρωπαϊκή αίσθηση ότι η νυν Βόρεια Μακεδονία, είχε πραγματικό δικαίωμα στο όνομα του βασιλείου του Φιλίππου του Μακεδόνα.

Γιατί υπήρχε αυτή η αίσθηση; Διότι κάποιοι στην παλιά ενωμένη Γιουγκοσλαβία, είχαν φροντίσει να την δημιουργήσουν και να την εδραιώσουν, ενώ η Ελλάδα δεν εναντιώθηκε ποτέ σε αυτήν.

Ας μην επαναληφθούν λοιπόν λάθη του παρελθόντος, με την Τουρκία.

Το δεύτερο σκέλος που χρειάζεται να καλύψει η ελληνική στρατηγική, αφορά τον τρόπο με τον οποίο η Ελλάδα αποδέχεται ως σωστή αντιμετώπιση της Δύσης προς την Τουρκία. Η ειρηνική προσέγγιση και η δημιουργία και ανάπτυξη εμπορικών σχέσεων, έχουν βοηθήσει την Τουρκία, έχουν βοηθήσει πληθώρα Ευρωπαίων εταίρων, αλλά όχι την Ελλάδα ή την Κύπρο. Ποτέ ιστορικά, ένα κράτος-τραμπούκος δεν υποχώρησε μπροστά σε οτιδήποτε άλλο, πέρα από την επίδειξη ωμής δύναμης!
Έχουν περάσει περισσότερα από 15 χρόνια από την είσοδο της Κυπριακής Δημοκρατίας στην ΕΕ και η Τουρκία δεν έχει καν προχωρήσει σε διπλωματική της αναγνώριση. Για να μην μιλήσουμε για τις μυριάδες προκλήσεις των παραβιάσεων εναερίων χώρων, θαλασσίων ζωνών κ.λπ.

Όλα έγιναν υπό το καθεστώς της ειρηνικής προσέγγισης, του γερμανικού φόβου για νέο κύμα εκατομμυρίων προσφύγων, του τρόμου των ισπανικών τραπεζών και την υποχώρηση των ελληνικών και κυπριακών συμφερόντων, μπροστά στα ευρύτερα της Ένωσης. Με ποιο αποτέλεσμα;

Την ανενόχλητη παραμονή της Άγκελα Μέρκελ στην καρέκλα της καγκελαρίου, της διατήρησης του SPD στην θέση του δεύτερου μεγαλύτερου κόμματος της Ομοσπονδιακής Γερμανίας χάρις στα εκατομμύρια των Τουρκογερμανών ψηφοφόρων, τον ήσυχο ύπνο των Ισπανών τραπεζιτών και την εξαιρετική απόδοση των εξαγωγών ορισμένων ευρωπαϊκών χωρών. Με αντίτιμο την κατασπατάληση ελληνικών και κυπριακών πόρων και τίποτε περισσότερο. Δηλαδή με κόστος μόνο για Ελλάδα και Κύπρο.

Αυτό ήρθε η ώρα ν’ αλλάξει. Η επανάληψη της ίδιας μεθόδου για την επίτευξη ενός στόχου με προσδοκία επιτυχίας, ενώ είναι αποδεδειγμένο ότι αυτή η μέθοδος δεν φέρνει αποτέλεσμα, δεν είναι παρά επίδειξη αθωότητας ή/και βλακείας. Άρα θα πρέπει οι δύο χώρες ν’ αλλάξουν τροπάρι! Πριν εδραιωθεί η πεποίθηση ότι είναι "διαχειρίσιμες". Οι τρόποι υπάρχουν!

Οι τρόποι αυτοί, δεν μπορούν να τεθούν σε δημόσια συζήτηση αλλά, και υπάρχουν και είναι γνωστοί. Σε αμφότερες τις κυβερνήσεις! Η διεθνής πολιτική δεν ασκείται από μικρά παιδιά και, δόξα τω Θεώ, υπάρχουν αρκετοί ενήλικες και στην Αθήνα και στη Λευκωσία και γνωρίζουν πολλά και πολύ καλά!

Κανείς δεν πρέπει να ξεχνά πως, από τις 11 Δεκεμβρίου έως τις 20 Ιανουαρίου 2021, παρέχεται άπλετος χρόνος για τη δημιουργία τετελεσμένων. Εκτός εάν κάποιος ανάμεσά μας, εδώ ή στην Λευκωσία, θεωρεί ότι οι χθεσινές κορώνες Pompeo, στην Σύνοδο των υπουργών Εξωτερικών του ΝΑΤΟ και η αντίστοιχη "έκρηξη" Τσαβούσογλου σε απάντηση, ήταν τυχαίο γεγονός…

Μείνετε υγιείς και ασφαλείς.

Πέτρος Λάζος
Capital