Τα παιδιά των Ελλήνων εξωτερικού και το ζήτημα της ελληνικής γλώσσας

Η ελληνική εκκλησία στην Αλάσκα

ΜΙΧ. ΛΙΩΣΗΣ

Κύριε διευθυντά

Την Κυριακή 22/11/20 στην πρωινή ενημερωτική εκπομπή του OPEN παρουσίασαν μια νέα γυναίκα, Ελληνίδα –νοσηλεύτρια–, η οποία μετοίκησε πριν από πέντε χρόνια στο αντίξοο κλιματολογικά περιβάλλον κάποιας περιοχής της Αλάσκας. Μας περιέγραψε τις συνθήκες ζωής γι’ αυτήν και άλλες 5 ή 6 οικογένειες ομογενών μας εκεί, υπάρχοντος μάλιστα και ελληνορθόδοξου ναού. Και ήλθε στο επίμαχο θέμα του σχολείου. Φυσικό είναι τα παιδιά τους να πηγαίνουν σε αμερικανικό σχολείο. Αφύσικο είναι να διδάσκονται Ελληνικά τα Σάββατα μόνον και μάλλον μέσω της Εκκλησίας.

Ουδέν κακόν μέχρι στιγμής για έναν τόσο περιορισμένο αριθμό Ελλήνων και τόσο απομονωμένων.

Το κακό όμως είναι όταν η ίδια κατάσταση επικρατεί, από όσο γνωρίζω, και σε πολυπληθείς ελληνικές κοινότητες, π.χ. του γειτονικού Καναδά. Χαρακτηριστικά στο Τορόντο, τα Ελληνόπουλα δεύτερης γενιάς πηγαίνουν όλη την εβδομάδα στο καναδικό σχολείο και το Σάββατο μόνον, ημέρα ανάπαυσης και εξωσχολικών ασχολιών, τα υποβάλλουν στην «αγγαρεία» (φυσικό να το βλέπουν έτσι) παρακολούθησης Ελληνικών μέσω της τοπικής ελληνορθόδοξης εκκλησίας πάντα, γιατί δεν νομίζω ότι υπάρχει ελληνικό σχολείο.

Οπως δε δεν ομιλούνται τα Ελληνικά στο σπίτι, τα Ελληνόπουλα αυτά, από τη δεύτερη κιόλας γενιά –έχοντας εξαμερικανίσει ακόμη και τα ονοματεπώνυμά τους– μαζί με τη γλώσσα χάνουν κάθε ίχνος ελληνικότητας και χάνονται και αυτά σαν πολύτιμο ανθρώπινο δυναμικό για τη δύσμοιρη Ελλάδα. Ετσι, οι διαχρονικά φαύλοι ηγήτορές μας, αφού τους έδιωξαν, αδιαφορούν αποξενώνοντάς τους από τον εθνικό κορμό που τόσο τους έχει ανάγκη.

Και όμως αν ψάξει κανείς να βρει αντιστοιχίες σε άλλων εθνικοτήτων κοινότητες μεταναστών, θα διαπιστώσει την ακριβώς αντίθετη κατάσταση όπως των Κινέζων, των Ινδών, των Αράβων ακόμη και των Τούρκων, οι οποίοι δεν γνωρίζω για ποιο λόγο, αλλά είναι τόσον υπερήφανοι για την τουρκικότητά τους που δεν την απεμπολούν επ’ ουδενί.

Εμείς προφανώς δεν έχουμε τίποτα για το οποίο να είμαστε υπερήφανοι και να είναι άξιο διαφύλαξης. Γι’ αυτό και ό,τι από την πολιτιστική – ιστορική κληρονομιά μας δεν εκθεμελίωσαν οι κακόβουλοι και απολίτιστοι γείτονές μας, φροντίζουμε να το εκθεμελιώσουμε εμείς, απαρνούμενοι τη μητέρα των γλωσσών και αφομοιούμενοι πολύ εύκολα από την απολίτιστη νέα πατρίδα λες και προερχόμαστε από χώρα της υποσαχάριας Αφρικής και όχι από μια χώρα με το ιστορικό μεγαλείο και την αρχοντιά της Ελλάδας. 

Δυστυχώς φαίνεται ότι μοναδική μέριμνα του (της) εκάστοτε υπουργού Παιδείας είναι το πώς θα εισάγεται ο υπερπληθυσμός των υποψηφίων στα ΑΕΙ με μέσον όρο βαθμολογίας το 1 ή 2 στα 20 και την προσθήκη τους στις χιλιάδες ανεπάγγελτους με τα υποβαθμισμένα πτυχία.

Καθημερινή