Υδρογονάνθρακες: Το ενεργειακό μέλλον της Ελλάδας είναι υποθηκευμένο και ιδού το γιατί

Μία μεγάλη συζήτηση για την Ενεργειακή Πολιτική στο παρόν και το μέλλον, τους ενεργειακούς πόρους και την διαχείριση τους, τις γεωπολιτικές και οικονομικές τους προεκτάσεις και το πώς τοποθετείται ενεργειακά στο σήμερα και το αύριο η Ελλάδα, διοργάνωσε η πιο παλιά -πλέον- εκπομπή στην ελληνική τηλεόραση, οι «ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ» στο ΚΡΗΤΗ TV, με οικοδεσπότη τον γνωστό δημοσιογράφο, Γιώργο Σαχίνη. Ακούστηκαν πολλά και ιδιαιτέρως σοβαρά. Αυτό που μένει όμως ως κεντρικό συμπέρασμα, είναι ότι τίποτα δεν αλλάζει στην Ελλάδα, όσες δεκαετίες κι αν περάσουν, όσες κυβερνήσεις κι αν περάσουν, όσοι πρωθυπουργοί και υπουργοί αρμόδιοι για τον τομέα της Ενέργειας θητεύσουν…

Σχολιάζει ο Ζαχαρίας Β. Μίχας
(Διευθυντής Μελετών στο Ινστιτούτο Αναλύσεων Ασφάλειας και Άμυνας – ΙΑΑΑ/ISDA)

Για κάποιον «μαγικό» λόγο ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ για την αξιοποίηση των υδρογονανθράκων, μια κατάσταση που πλέον δεν είναι δυνατό να περιγραφεί απλά ως αμέλεια ή αδιαφορία. Όλα δείχνουν ότι πρόκειται για μια απολύτως ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ πολιτική που υπηρετείται σταθερά από ΟΛΑ τα κόμματα εξουσίας. Αυτό και μόνο παραπέμπει στην εξυπηρέτηση επιχειρηματικών συμφερόντων, με παράλληλη ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ για τα συμφέροντα του ελληνικού λαού και της χώρας.

Η πολιτική αυτή υπηρετείται είτε μέσω της σκόπιμης κωλυσιεργίας στη διεκπεραίωση των γραφειοκρατικών διαδικασιών, είτε με την καταχρηστική αξιοποίηση του προσχήματος των περιβαλλοντικών επιπτώσεων, αλλά και της προτεραιότητας της χώρας να αποτελέσει τον… πρωταθλητή της Ευρώπης, επιτυγχάνοντας «μηδενικό αποτύπωμα» στις εκπομπές άνθρακα.

Κι όλα αυτά ενώ εκπροσωπεί μόλις το 2% στο σύνολο των εκπομπών CO2 της ΕΕ. Για την επίτευξη δε αυτού του ασήμαντου στόχου, υπονομεύεται το ενεργειακό μέλλον και η ενεργειακή ανεξαρτησία της χώρας, δηλαδή η ίδια η γεωπολιτική της βαρύτητα. Σύμμαχοι, οι επαγγελματίες «οικολόγοι» τους οποίους κάποιοι χρηματοδοτούν ώστε να έχουν κάνει σκοπό της ζωής τους να μην εξορυχθούν ΠΟΤΕ οι ελληνικοί υδρογονάνθρακες.

Όσο υπάρχουν κάποιοι που χρηματοδοτούν τη δράση και τον βιοπορισμό των οικολόγων ώστε η δράση αυτή να ξεφεύγει από τον απλό οικολογικό ακτιβισμό και να γίνεται αποκλειστική ενασχόληση, η κατάσταση δεν θα μεταβληθεί, δεδομένης της έλλειψης πολιτικής βούλησης. Η προώθηση των ιδεών τους εξυπηρετεί εξ αντανακλάσεως βιομηχανικά συμφέροντα, παρότι η Ελλάδα όφειλε να κατανοεί καλύτερα το παίγνιο που εξελίσσεται με άξονα τη δήθεν προστασία του περιβάλλοντος.

Η χειραγώγηση της οικολογικής συνείδησης
Το άνοιγμα αρχείων ανατολικών κυρίως μυστικών υπηρεσιών της εποχής του Ψυχρού Πολέμου, έριξαν αρκετό φως στη σκοτεινή υπόθεση της χειραγώγησης μιας φυσιολογικής ανθρώπινης προδιάθεσης. Της προστασίας του περιβάλλοντος εντός του οποίου διαβιούμε, της ομορφιάς που απολαμβάνουμε όλοι καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους όταν βρισκόμαστε κοντά στη φύση.

Παράλληλα, όλοι αυτοί οι επαγγελματίες οικολόγοι που επιχειρούν να μονοπωλήσουν την ευαισθησία απέναντι στο περιβάλλον, ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ να βγουν σε τηλεοπτικές εκπομπές και να αντιπαρατεθούν απέναντι σε επιστήμονες που αμφισβητούν όσα διακηρύσσουν, ακόμα και σε βαθμό υπονόησης σκόπιμης απάτης ή επιλεκτικής ευαισθησίας.

Θα απαντήσει κάποιος στην καταγγελία ότι που έγινε στην εν λόγω εκπομπή, ότι σιωπούν όταν εταιρίες με ανεμογεννήτριες «ξυρίζουν» δασικές περιοχές που απορροφούν στη γη τις εκπομπές CO2, δήθεν για να πετύχουν… μειωμένες εκπομπές μέσω της οικονομικά προσοδοφόρας -και ενίοτε παχυλά επιδοτούμενης- αξιοποίησης της αιολικής ενέργειας;

Θα απαντήσει κανείς και θα τολμήσει να αντιπαρατεθεί με τους καταγγέλλοντες επιστήμονες, ότι οι τιμές ενοικίασης γης για την εγκατάσταση «Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας» (ΑΠΕ) είναι πολύ υψηλές, με πιθανό αποτέλεσμα το να μην υπάρχουν στο μέλλον αρκετές καλλιέργειες; Εάν αποδίδει τα διπλάσια μόνο αφελής δεν θα επιλέξει να βάλει ΑΠΕ στα χωράφια του, όταν όλα τα κίνητρα αφορούν τους συνδαιτημόνες στο «πράσινο τραπέζι».

Θα απαντηθεί η καταγγελία ότι ο λόγος που επιλέγεται η ενοικίαση και όχι η αγορά της γης είναι για να μην υπέχει ο ενοικιαστής υποχρέωση για την κοστοβόρα και ενίοτε αδύνατη ολική αποκατάσταση του περιβάλλοντος; Οι ανεμογεννήτριες τουλάχιστον, ενσωματώνουν πλήθος σπανίων γαιών οι οποίες και μολύνουν κατά την παραγωγή και επεξεργασία τους και οδηγούν σε (γεω)πολιτικές εξαρτήσεις.

Διότι η ώρα της αντικατάστασής τους έρχεται σε μόλις δυο δεκαετίες και η ανακύκλωσή τους είναι εξαιρετικά δύσκολη διαδικασία. Εναλλακτικά, κινδυνεύει με μόλυνση ο υδροφόρος ορίζοντας. Σε αυτό δεν δείχνουν ιδιαίτερη ευαισθησία οι κατ’ επάγγελμα οικολόγοι.

Θα δεχθεί, τέλος, κανείς από τους επαγγελματίες ευαίσθητους να απαντήσει διά της παρουσίας του σε εκπομπές που διοργανώνονται με μεγάλο προσωπικό και επαγγελματικό κόστος, καθώς δεν είναι της μόδας να επιτίθεσαι καταγγέλλοντας το «πράσινο αφήγημα» για επιλεκτικές ευαισθησίες ή/και απάτη;

Κι έστω οποιοσδήποτε ιδιώτης επιλέγει να συμπεριφερθεί ιδιοτελώς για επαγγελματικούς – βιοποριστικούς λόγους. Πώς ακριβώς χαρακτηρίζεται ο πολιτικός κόσμος της χώρας που κινείται σε αυτό τον δρόμο σταθερά, αδιαφορώντας για τα προαναφερθέντα ενώ κόπτεται για το «πράσινο μέλλον» της χώρας; Παράλληλα δείχνει να μην αντιλαμβάνεται ότι η ανάγκη για φυσικό αέριο θα αυξηθεί, ένα αγαθό το οποίο θα μπορούσαμε να παράγουμε αντί να εισάγουμε πανάκριβα.

Εθνική αυτοκαταστροφική τάση και προδιάθεση
Πόσο υπερβολικοί είναι τελικά όσοι κάνουν λόγο για ΕΘΝΙΚΟ ΕΓΚΛΗΜΑ; Δηλαδή η χώρα θα πρέπει να εξαρτάται από «γεωπολιτικές καραμπόλες» για να προωθηθεί διά της επιβολής από το εξωτερικό κάτι εξόφθαλμα θετικό για το μέλλον της; Οι ίδιοι δεν ήταν υπεύθυνοι που παράτησαν τις Ένοπλες Δυνάμεις στην τύχη τους για περίοδο μεγαλύτερη της δεκαετίας, επειδή προτεραιότητα ήταν πάντα ο κατευνασμός της κοινωνίας με φιλοδωρήματα κι όχι η διαρκώς υπονομευόμενη αποτρεπτική αξιοπιστία;

Κι ας επικαλούνται την οικονομική κρίση… την οποία και απέτυχαν να αποτρέψουν και κατέστρεψαν την ελληνική μεσαία τάξη και φτωχοποίησαν τον πληθυσμό της χώρας γενικότερα, αφήνοντάς τον έρμαιο στις ορέξεις του νεοθωμανικού μεγαλοϊδεατισμού των γειτόνων, αφού επέλεξαν… «να ρισκάρουν». Ενώ παράλληλα διακήρυσσαν τις ψευδαισθήσεις τους αναφορικά με τα περιθώρια εξεύρεσης συμβιβασμού με την Τουρκία.

Ευτυχώς που η ολιγωρία δεν στοίχισε ακριβά στην Ελλάδα, αν και ο κίνδυνος δεν έχει παρέλθει. Μπορεί οι «γεωπολιτικές καραμπόλες» να κρατούν τη χώρα στην επιφάνεια, ως «από μηχανής Θεός». Όμως, η ανεπαρκής, με βάση το ανωτέρω «κατηγορητήριο», επαγγελματική πολιτική τάξη, γιατί επιβιώνει; Να υποτεθεί πως μια ερμηνεία είναι το ότι καθίσταται ευκολότερη η… άσκηση πειθούς από καλά πληροφορημένες πρεσβείες στην Αθήνα;

Οι κατηγορίες προς τον πολιτικό κόσμο δεν αφορούν κάποιο κόμμα ειδικά, αλλά ΟΛΑ τα κόμματα εξουσίας των τελευταίων δεκαετιών. Τα δε «αντισυστημικά» κόμματα είναι καταφανώς ανεπαρκής εναλλακτική. Είναι φορείς δεξιών ή αριστερών ψευδαισθήσεων για τη διακυβέρνηση μιας χώρας. Από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη… Υπάρχει σωτηρία; Υπάρχει πολιτική δύναμη να κινηθεί με βάση την απλή λογική του μέσου πολίτη περί του τι είναι καλό για το ενεργειακό μέλλον της χώρας;

Διότι όταν η δυνητική απόδοση της αξιοποίησης των υδρογονανθράκων ανέρχεται σε βάθος χρόνου ακόμα και σε εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ, η λογική υπαγορεύει ότι μια κυβέρνηση τουλάχιστον θα εξαντλούσε όλα τα περιθώρια. Διότι εάν επαληθευθούν οι προβλέψεις, θα πιστωθεί την τεράστια επιτυχία, κάτι το οποίο θα αποτυπωθεί και εκλογικά. Πώς είναι δυνατόν ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΧΩΡΕΣ τις περιοχής να είναι πολύ ενεργές στις έρευνες για υδρογονάνθρακες και πολλές να έχουν ανακαλύψει σημαντικά κοιτάσματα, εκτός από την Ελλάδα;

Με απλά λόγια, το πολιτικό σύστημα ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ να στερήσει από την Ελλάδα τέτοια έσοδα και εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας, εν ονόματι ενός αμφιλεγόμενου «πράσινου αφηγήματος», όταν μάλιστα… «βρωμάει από χιλιόμετρο» οικονομικά συμφέροντα και εξαρτήσεις.

Οι δυνητικοί ενδιαφέρομενοι είναι πολλοί. Εγχώρια «τζάκια» που ευημερούσαν από την επιχειρηματική δραστηριότητα δεκαετιών στις ενεργειακές υποθέσεις της Ελλάδας. Χώρες που δεν επιθυμούν η Ελλάδα να καταστεί παραγωγός υδρογονανθράκων διότι θα επηρεαστούν αρνητικά τα γεωπολιτικά ή/και τα οικονομικά τους συμφέροντα.

Και τέλος η ίδια η Τουρκία, που κάνει τα πάντα για να αρπάξει διά του στρατιωτικού καταναγκασμού περιοχές ελληνικής κατά το διεθνές δίκαιο δικαιοδοσίας που όλοι, πλην Ελλήνων πολιτικών, εκτιμούν ότι κρύβουν θησαυρούς, οι οποίοι θα μπορούσε να είναι ακόμα και αμύθητοι. Εάν δεν ήταν, δεν θα ασχολούνταν οι «επαγγελματίες ευαίσθητοι» για να πείσουν περί του αντιθέτου.

Ποιον εξυπηρετεί η ελληνική πολιτική τάξη «πατώντας φρένο» στις απαραίτητες διαδικασίες που θα αποδείξουν τι υπάρχει και τι δεν υπάρχει, πώς μπορεί να αξιοποιηθεί με οικονομικά και περιβαλλοντικά βιώσιμο τρόπο, στο συντομότερο χρονικό διάστημα; Το περίφημο «φοβικό σύνδρομο» απέναντι στην Τουρκία είναι θεωρητικά άλλη μια διαθέσιμη ερμηνεία. Θα μπορούσε όμως να είναι και δικαιολογία για το ιδιότυπο ελληνικό «κατενάτσιο», με τον πραγματικό στόχο να είναι άλλος.

Όσον αφορά την παρούσα κυβέρνηση, αυτό που έχει μείνει είναι η πρωθυπουργική αναφορά στη ΔΕΘ, ότι το φυσικό αέριο είναι το «καύσιμο μετάβασης» σε μια «πράσινη οικονομία». Έμειναν όμως όλα εκεί. Κάποιες αναφορές είχε κάνει και ο Κωστής Χατζηδάκης, προηγούμενος υπουργός αρμόδιος για θέματα Ενέργειας. Τόσο αυτός όμως όσο και ο Κώστας Σκρέκας είναι στην πράξη άφαντοι, εκτός όταν πρόκειται για την «πράσινη πολιτική ορθότητα». Όπως και οι οικολόγοι!

Επιστρέφοντας στην εκπομπή που αποτέλεσε αφορμή του παρόντος σχολίου, στο 1:22:00 ξεκινά η σύνδεση με τον Έλληνα επιστήμονα Μαυρομματίδη, ο οποίος συμμετείχε προ εικοσαετίας σε γεώτρηση (κοίτασμα «Δήμητρα»), που όμως εγκαταλείφθηκε όταν διαπιστώθηκαν σε μεγάλο βάθος πιέσεις που παραπέμπουν σε σημαντικά ευρήματα. Όσο και να υπήρχε φιλοδοξία ότι η χώρα θα επανέλθει σε συνεργασία με κάποια εταιρία να συνεχίσει τις έρευνες, αυτή διαψεύσθηκε. Η γεώτρηση παραμένει σφραγισμένη.

Ο άνθρωπος «τα μάζεψε» και πλέον παρέχει τις υπηρεσίες του στο εξωτερικό, σε χώρες που εκτιμούν και υπολήπτονται στην πράξη, όχι στα λόγια, το εκπληκτικό επιστημονικό δυναμικό που διαθέτει η Ελλάδα. Το οποίο αναγνωρίζεται παντού, πλην Ελλάδος. Εργάζεται στο Άμπου Ντάμπι από όπου συνδέθηκε. Μας αξίζουν συγχαρητήρια… συλλογικά.