Για τα αιολικά πάρκα σε 14 βραχονησίδες του Αιγαίου και τη Διασυνδετική Γραμμή Μεταφοράς

Γράφει ο Ραφαήλ Μεν. Μαϊόπουλος. Πρώην Γενικός διευθυντής Μεταφοράς ΔΕΗ

Κε Διευθυντά,

Η Απόφαση του Υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας, η οποία “έβαλε οριστικό τέλος στο σχέδιο για τη δημιουργία αιολικών πάρκων σε 14 βραχονησίδες του Αιγαίου”, προκαλεί αρκετά ερωτήματα:

(α) Η προστασία της ατμόσφαιρας από την καύση πετρελαίου στις πετρελαϊκές μονάδες παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας αποτελεί ή όχι “υπέρτερο αγαθό”, συγκρινόμενη με την προστασία της ορνιθοπανίδας στις 14 βραχονησίδες από τα αιολικά πάρκα των 486 MW; (Χωρίς αυτά τα αιολικά πάρκα, η ατμόσφαιρα θα μολύνεται κάθε χρόνο με τα προϊόντα της καύσης 300.000 τόννων πετρελαίου).

(β) Πλήττεται ή όχι η σοβαρότητα του ελληνικού κράτους, όταν η Χώρα καλεί τους επενδυτές να επενδύσουν στην Ελλάδα σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και, την ίδια ώρα, το αρμόδιο Υπουργείο απορρίπτει μια μεγάλη επένδυση για (ι) αιολικά πάρκα σε βραχονησίδες και (ιι) υποβρύχιες διασυνδέσεις νησιών του Αιγαίου, και μάλιστα ενώ η αρμόδια Ανεξάρτητη Αρχή έχει… από το 2011 χορηγήσει άδειες για την επένδυση αυτή;

(γ) Η απαγόρευση της εγκατάστασης αιολικών πάρκων σε ακατοίκητες βραχονησίδες ισχυροποιεί ή όχι την επιχειρηματολογία όσων αντιδρούν στην εγκατάστασή τους σε κατοικημένες περιοχές; Εκτός εάν, όπως προσφυώς επιγράφει το άρθρο του στην “Καθημερινή” (27.5.2021) ο κ. Πάσχος Μανδραβέλης, “ούτε στην Τήνο ούτε πουθενά…” πρέπει να έχουμε αιολικά πάρκα!

(δ) Είναι αποδεκτό να ακυρώνεται μια μεγάλη επένδυση με αόριστες αιτιολογίες όπως οι ακόλουθες;

– “Οι αρνητικές περιβαλλοντικές επιπτώσεις του προτεινόμενου έργου χαρακτηρίζονται ως εξαιρετικά σημαντικές, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να τεκμηριωθεί πως υπάρχει βεβαιότητα των αρμοδίων αρχών για το ότι το έργο δεν θα παραβλάψει την ακεραιότητα του τόπου”.

– “Σε περίπτωση που η επένδυση υλοποιηθεί, είναι πιθανόν να αλλοιώσει οριστικά και μη αναστρέψιμα αυτό το αδιατάρακτο των νησίδων”.

– “Η μελέτη ειδικής οικολογικής αξιολόγησης παρουσιάζει κρίσιμες ελλείψεις, οι οποίες δεν επιτρέπουν την κατανόηση της σημασίας του προστατευτέου αντικειμένου και την ορθή εκτίμηση των επιπτώσεων από το σχεδιαζόμενο έργο”.

(ε) Πώς, με όλα αυτά, θα επιτευχθούν οι εξής φιλόδοξοι στόχοι του “Εθνικού Σχεδίου για την Ενέργεια και το Κλίμα” (ΦΕΚ/Β/4893/31.12.2019);

– “Οι ΑΠΕ θα αποτελούν τη βασική πηγή εγχώριας ηλεκτροπαραγωγής ήδη από τα μέσα της επόμενης δεκαετίας, ξεπερνώντας ως μερίδιο το 65% της εγχώριας ηλεκτροπαραγωγής μέχρι το έτος 2030” (σελ. 55494).

– Το αργότερο μέχρι τις αρχές του έτους 2029 θα έχει αρθεί η ενεργειακή απομόνωση των νησιών μας και θα έχουν διασυνδεθεί με το ηπειρωτικό σύστημα, εξαλείφοντας το κόστος των ΥΚΩ” (σελ. 55495).

– “Έως και το 2023 προβλέπεται να έχει αποσυρθεί το σύνολο των λιγνιτικών σταθμών που βρίσκονται σήμερα σε λειτουργία” και, “μέχρι το 2028”, “να έχει επιτευχθεί η πλήρης απένταξή του από το εγχώριο σύστημα ηλεκτροπαραγωγής” (σελ. 55496).

“Οι λόγοι που καθιστούν την απολιγνιτοποίηση επιτακτική ανάγκη είναι και περιβαλλοντικοί λόγω του φαινομένου της κλιματικής αλλαγής αλλά και οικονομικοί λόγω της αυξητικής πορείας των τιμών εκπομπών ρύπων” (σελ. 55550).

Καθημερινή