Δεν υπάρχει «θεωρία των δύο άκρων». Υπάρχουν δύο άκρα

Όποιος διατείνεται ότι δεν υπάρχουν δύο πολιτικά άκρα, είναι διότι ανήκει στο ένα. Τελεία και παύλα. Υπάρχουν διαβαθμίσεις; Ναι, αλλά μικρές και εκ του αποτελέσματος επουσιώδεις. Κάποιος για παράδειγμα μπορεί να ανήκει στο ένα άκρο καθ’ ολοκληρίαν και στρατευμένα. Κάποιος άλλος μπορεί να έχει απλώς ιδεολογική συγγένεια με το ένα άκρο, οπότε δεν στρατεύεται σ' αυτό αλλά νιώθει πολύ φυσική την συμμαχία μαζί του ή την πολιτική εκμετάλλευση της ύπαρξης του προς όφελος του.

Δεν υπάρχει καμιά «θεωρία των δύο άκρων». Υπάρχουν δύο άκρα. Όποιος δεν τα βλέπει (είτε δεξιά κοιτάζοντας είτε αριστερά) είναι διότι η ορατή πραγματικότητα δεν βολεύει τα σχέδια του. Αντικαθιστά το λοιπόν την πραγματικότητα που δεν θέλει ή δεν τον βολεύει να δει, με μια θεωρία που κατασκευάζει και στην συνέχεια κάνει πετροπόλεμο μαζί της.

Η θεωρητική αντίθεση στη «θεωρία των δύο άκρων» κονιορτοποιείται και γελοιοποιείται όταν ξεφεύγει από το λεκτικό επίπεδο της συζήτησης σ’ ένα σαλόνι και κατεβαίνει στον δρόμο, δηλαδή στην απτή πραγματικότητα. Όταν σ’ έναν δρόμο ή στο προαύλιο ενός σχολείου συγκρούονται δυο ομάδες σπάζοντας τα κεφάλια τους, ποιος μπορεί αξιόπιστα να υποστηρίξει ότι υπάρχει η μία μόνο;

Όταν στη μια πλευρά ενός δρόμου που γίνεται πεδίο μάχης υπάρχουν ξυρισμένοι σβέρκοι με φαλτσέτες στις κωλότσεπες και στην άλλη πλευρά κουκουλοφόροι με λοστάρια στα χέρια, πώς διάβολο ένας παρατηρητής της πραγματικότητας μπορεί να υποστηρίξει ότι υφίσταται μόνο η μια πλευρά; Μόνο αν ανήκει στην άλλη. Είτε ψυχή τε και σώματι, είτε απλώς ψυχικά.

Τα δύο πολιτικά άκρα όχι μόνο υπάρχουν, αλλά η ύπαρξη και η γιγάντωση του ενός τροφοδοτεί την ύπαρξη και την γιγάντωση του άλλου. Η συντεταγμένη πολιτεία, ο νόμος αλλά και το σύνολο των κανονικών δημοκρατικών ανθρώπων, δεν επιτρέπεται να δείχνουν ανοχή σε κανένα από τα δύο. Όποιος εμφανίζεται οπλισμένος στον δρόμο, όποιος ασκεί βία, πρέπει να αντιμετωπίζεται πάραυτα, ανεξαρτήτως ιδεολογικών αντιλήψεων και μακροπρόθεσμων -δήθεν- πολιτικών προθέσεων.

Σιγά μην κάτσουμε να ρωτήσουμε τον μαχαιροβγάλτη ή τον ροπαλοφόρο σε ποια μακρινή κοινωνία πιστεύει, για να αποφασίσουμε μετά αν θα τον βάλουμε στην θέση του. Και αλλοίμονο μας αν αντί της αστυνομίας βάλουμε τον ροπαλοφόρο να αντιμετωπίσει τον μαχαιροβγάλτη ή τον μαχαιροβγάλτη να εξουδετερώσει τον ροπαλοφόρο. Θα 'χουμε αυτοκαταργηθεί ως κράτος και δημοκρατική πολιτεία.

Δημήτρης Καμπουράκης