Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εθνικά επικίνδυνος

Είναι μία από τις ανοησίες που μας έχει κληροδοτήσει η μεταπολίτευση. Μια ανοησία- ότι δήθεν “δεν πρέπει να είμαστε δεδομένοι”- την οποία υιοθέτησε προθύμως ο Αλέξης Τσίπρας, αντιγράφοντάς την από κάτι πολυκαιρισμένες ομιλίες του Ανδρέα Παπανδρέου και την οποία περιφέρει στις δικές του τοποθετήσεις. Όπως, όταν μιλώντας στη Βουλή για την κύρωση της ελληνοαμερικανικής Αμυντικής Συμφωνίας (12 Μαΐου 2022), κατηγόρησε τον πρωθυπουργό ότι είναι “πιστός και προβλέψιμος σύμμαχος που παραχωρεί εκ των προτέρων τις αμυντικές δυνατότητες (της Ελλάδας), προς όφελος των συλλογικών αμυντικών συμφερόντων του ΝΑΤΟ ή των ΗΠΑ”.

Του Μανόλη Καψή
ΠΗΓΗ: CAPITAL.GR

Κάνοντας μάλιστα και την εξαιρετικά ακριβή πρόβλεψη (ακόμα και για τα δικά του δεδομένα), ότι η Ελλάδα δίνει επ΄αόριστον βάσεις στις ΗΠΑ, στέλνει όπλα στην Ουκρανία “και ο Μπάϊντεν δίνει F16 στην Τουρκία”. Αυτό που ζούμε σήμερα στα ελληνοτουρκικά, είναι η πλήρης “αποδόμηση” (όπως θα έλεγαν στον ΣΥΡΙΖΑ) της κοινοτοπίας περί “πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής”, που στα καθημερινά ελληνικά και στην εγχώρια πολιτική αντιπαράθεση, μεταφράζεται, ότι πρέπει να είμαστε τα κακά παιδιά και να μην είμαστε ποτέ δεδομένοι. Να βάζουμε αστερίσκους- για να θυμηθούμε τα παλιά- ή να στέλνουμε αντί για όπλα στους Ουκρανούς, σταφίδες και γάζες για τους τραυματίες.

Η Ελλάδα απέναντι σε έναν εκτός ελέγχου μαθητή του Πούτιν Ερντογάν, που δίνει μάχη επιβίωσης, ενδεχομένως και κυριολεκτικά (και γι΄αυτό και είναι εξαιρετικά επικίνδυνος), εμφανίζεται και είναι ισχυρή, χάρη στο αξιόμαχο των Ενόπλων Δυνάμεών της (που θα δώσουν αν χρειαστεί μάχη υπέρ πατρίδος όπως οι Ουκρανοί και όχι για τις μεγαλομανιακές φαντασιώσεις ενός δικτάτορα) και στην ενίσχυση της αποτρεπτικής ικανότητάς της, χάρη στις πρόσφατες παραγγελίες μαχητικών αεροσκαφών και πολεμικών πλοίων. (Τις οποίες a propos ψήφισε μεν, αλλά όχι στο σύνολό τους, η αξιωματική αντιπολίτευση).

Η Ελλάδα απέναντι στην Τουρκία εμφανίζεται και είναι ισχυρή, χάρη στις συμφωνίες που υπέγραψε με τις ΗΠΑ και τη Γαλλία (τις οποίες καταψήφισε ο ΣΥΡΙΖΑ, μεταξύ άλλων “επιχειρημάτων” και γιατί η Ελλάδα θα έστελνε στρατιώτες στο Σαχέλ…), χάρη στην κοινή γραμμή πλεύσης και την υποστήριξη της Ευρώπης, που απομακρύνεται πλέον από την πολιτική των ίσων αποστάσεων, χάρη στις στενές της σχέσεις με το Ισραήλ. Αυτές οι συμμαχίες ενισχύουν την Ελλάδα, λειτουργούν πολλαπλασιαστικά για τη δύναμη της χώρας και προσδίδουν κύρος και επιρροή στην Αθήνα και στον Έλληνα πρωθυπουργό. Καθιστούν την πολεμική περιπέτεια που πιθανώς ονειρεύεται ο Ερντογάν, μια επιχείρηση εξαιρετικά υψηλού ρίσκου και με τεράστιο κόστος. Ακριβώς επειδή η Ελλάδα (και η ελληνική κυβέρνηση) είναι μια δεδομένη και πιστή Σύμμαχος.

Αντίθετα, ο Ερντογάν έχασε την υποστήριξη των ΗΠΑ, ακριβώς επειδή απεδείχθη αναξιόπιστος σύμμαχος, γι΄αυτό και εξορίστηκε από τη συμπαραγωγή των F35 ενώ παρά τις απειλές του ότι θα βάλει φωτιά στο Αιγαίο ( ή και εξαιτίας των απειλών του), δεν του δίνουν τα F16, ούτε καν επιτρέπουν την αναβάθμιση των υπαρχόντων αεροσκαφών στο οπλοστάσιο της Τουρκίας. Οι Αμερικανοί επιλέγουν την Ελλάδα- Αλεξανδρούπολη και Σούδα- για τις διευκολύνσεις των Ενόπλων Δυνάμεών τους, και έτσι μειώνεται η γεωστρατηγική σημασία της Τουρκίας, των Στενών και του Ιντσιρλίκ. Ο αξιόπιστος και δεδομένος σύμμαχος ενισχύεται, το κακό παιδί περιφέρεται σε διάφορα διεθνή φόρα με άλλους δικτάτορες και παίζει τα τελευταία του χαρτιά.

Όχι ότι το να υποδύεσαι το κακό παιδί και τον δύστροπο σύμμαχο δεν αποφέρει κέρδη φυσικά. Αποφέρει, αλλά όχι στην εξωτερική πολιτική, όπου αντίθετα μετράς ζημιές και κόστη. Αποφέρει όμως εκλογικά κέρδη σε εκείνον που υποστηρίζει την δήθεν ανεξάρτητη πολιτική, αφού κερδίζει την υποστήριξη ενός αντιδυτικού και αντισυστημικού εκλογικού ακροατηρίου, που νιώθει ένα είδος εθνικής υπερηφάνειας από την αιρετική εξωτερική πολιτική και μια ικανοποίηση από την υπονόμευση της δυτικής συμμαχίας. Ένα εκλογικό ακροατήριο που νιώθει μια αταβιστική έλξη για τους αυταρχικούς ηγέτες.

Όπως ακριβώς και ο Ανδρέας Παπανδρέου φιλοτεχνώντας το προφίλ του αντιαμερικάνου ηγέτη, του κακού παιδιού του ΝΑΤΟ και της Δύσης, προσδοκούσε να κερδίσει την υποστήριξη των ψηφοφόρων της αριστεράς, που έβλεπαν την τότε Σοβιετική Ένωση με συμπάθεια και θαυμασμό, σε αντίθεση με τις Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ, που είχαν χάσει την έξωθεν καλή μαρτυρία και λόγω της υποστήριξης που παρείχαν στην χούντα και λόγω της αδιαφορίας στην εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο.