Τα θεσμικά αντίβαρα και οι άμεσες πολιτικές απαντήσεις

Κατερίνα Γαλανού

Στην σημερινή του παρέμβαση ο πρωθυπουργός, εκτιμώ ότι δεν πρόκειται να περιοριστεί στις επιβεβλημένες άμεσες πολιτικές απαντήσεις που ζητούνται, για την υπόθεση της – νόμιμης - παρακολούθησης σε βάρος του αρχηγού του ΚΙΝΑΛ – ΠΑΣΟΚ Νίκου Ανδρουλάκη.

Ούτε θα επαναλάβει απλά ότι η κυβέρνηση συναινεί στις θεσμικές διαδικασίες που έχουν ήδη εκκινήσει σε δικαιοσύνη, και προσεχώς στη Βουλή, για την πλήρη διερεύνηση των «λανθασμένων χειρισμών» ( ο χαρακτηρισμός προέρχεται από τις κυβερνητικές ανακοινώσεις) στην παρακολούθηση ενός πολιτικού προσώπου ο οποίος στη συνέχεια έγινε αρχηγός του τρίτου κοινοβουλευτικού κόμματος.

Η σημερινή πρωθυπουργική παρέμβαση δεν μπορεί παρά να συνοδεύεται από την ανακοίνωση συγκεκριμένων πρωτοβουλιών για τη δημιουργία ή την ενίσχυση των «θεσμικών αντίβαρων» τα οποία δεν θα ακυρώνουν την αυτονόητη υπαγωγή της ευθύνης των εθνικών υπηρεσιών ασφαλείας στο Μέγαρο Μαξίμου - αυτό συμβαίνει στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες - αλλά και δεν θα αφήνουν περιθώρια παρανόησης ή σύγχυσης για το πλαίσιο και τον χαρακτήρα αυτής της «ευθύνης».

Ακόμη και διαπιστώσεις όπως ετέθησαν από τον εκπρόσωπο του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ κ. Δημήτρη Μάντζο, είναι δηλωτικές της σύγχυσης σχετικά με το ποια ακριβώς είναι η «ευθύνη» και η γνώση που πρέπει να φέρει ο προϊστάμενος εθνικών υπηρεσιών ασφαλείας.

Αλλά βρίσκω εντελώς παράδοξο αυτό που αναφέρεται στην ανακοίνωση του ΚΙΝΑΛ -ΠΑΣΟΚ πως «όταν η ΕΥΠ προχωρά σε παρακολουθήσεις σημαινόντων προσώπων, πολιτικών, δημοσιογράφων, το ελάχιστο που πρέπει να πράξει είναι να ενημερώσει τον πολιτικό της προϊστάμενο».

Υποστηρίζει η Χαριλάου Τρικούπη πως όταν παρακολουθούνται «σημαίνοντα πρόσωπα» το ελάχιστο που πρέπει να πράξει η ΕΥΠ είναι να ενημερώσει τον πολιτικό της προϊστάμενο.

Απορώ πως δεν αντιλαμβάνεται πόσο εξόχως επικίνδυνο είναι αυτό. Δεν συνιστά δημοκρατικό εχέγγυο να μην γνωρίζει ούτε ο πρωθυπουργός ο ίδιος, ποιος είναι στόχος που οι εθνικές υπηρεσίες ασφαλείας, κρίνουν ότι πρέπει να τεθεί υπό παρακολούθηση;

Δεν είναι εξαιρετικά επικίνδυνο για τη Δημοκρατία να διαθέτει ο πρωθυπουργός πληροφορίες για τα πρόσωπα; Αν π.χ ο στόχος παρακολούθησης είναι φίλος του πρωθυπουργού; Αν είναι πολιτικός «εχθρός» του;

Υποπτεύομαι τη δυσκολία της απάντησης και υποπτεύομαι και τον αντίλογο «εν τοιάυτη περιπτώσει, κακώς ο πρωθυπουργός έχει υπό την ευθύνη του την ΕΥΠ».

Το ερώτημα παραμένει το ίδιο, ακόμη κι αν αναφερθούμε στο προηγούμενο μοντέλο, όταν οι υπηρεσίες εθνικής ασφαλείας υπάγονταν σε κάποιον υπουργό.

Αν ο στόχος είναι σημαίνον πρόσωπο όπως πολιτικός, δημοσιογράφος, επιχειρηματίας αλλά και φίλος του εποπτεύοντος υπουργού;

Εφόσον λοιπόν τηρούνται ευλαβικά και πλήρως οι προϋποθέσεις που θέτει ο νόμος για μια τηλεφωνική παρακολούθηση ( νόμιμη επισύνδεση) - υποθέτω ότι υπάρχει κάποιο πρωτόκολλο επ’ αυτού - για ποιο λόγο να ενημερωθεί ο εκάστοτε προϊστάμενος αν δεν καταλήξει η έρευνα σε κάτι νομικά επιλήψιμο;

Αυτό για το οποίο φέρει ευθύνη ο εποπτεύων είναι να τηρούνται χωρίς παρεκκλίσεις οι προϋποθέσεις του νόμου. Σημαίνοντα πρόσωπα δεν υπάρχουν. Άρα το ερώτημα που πρέπει να τίθεται και να απαντηθεί, είναι εάν τηρήθηκαν τα νόμιμα… Σε όλα τα στάδια της διαδικασίας.

https://www.liberal.gr/