Οι παγετώνες της άγνοιας

Σάκης Μουμτζής

Χθες, Πέμπτη, ο Α. Τσίπρας σε ομιλία του σε παραγωγούς μπέρδεψε τον παγετώνα με τον παγετό. Θα μου πει κάποιος πως εν τη ρύμη του λόγου γίνονται τέτοια λάθη. Θα συμφωνήσω, υπό την προϋπόθεση πως για παρόμοια λάθη ευθύνεται μια στιγμιαία σύγχυση του ομιλητή και όχι η άγνοιά του. Γιατί είναι ανεπίτρεπτο τέως πρωθυπουργός να μη γνωρίζει τη διαφορά του παγετού από τον παγετώνα.

Πάντα σε παρόμοιες περιπτώσεις η αμφιβολία λειτουργεί υπέρ του «κατηγορουμένου», εκτός αν έχει υπάρξει υπότροπος. Αν δηλαδή στο παρελθόν, έχει υποπέσει σε παρόμοια λάθη. Και το παρελθόν του Α. Τσίπρα είναι πλουσιότατο σε εκφραστικά λάθη, που υποδηλώνουν έλλειψη στοιχειωδών εγκυκλοπαιδικών γνώσεων.

Προφανώς έναν πολιτικό ηγέτη δεν τον κρίνουμε μόνον από τη σχέση που έχει με την ελληνική γλώσσα. Δεν έχουμε την απαίτηση όλοι να είναι σαν τον Ελευθέριο Βενιζέλο που μεταγλώττισε τον Θουκυδίδη ή σαν τον δεινό ρήτορα Γεώργιο Παπανδρέου. Αλλά θέλουμε τουλάχιστον να γνωρίζει πως η Λέσβος και η Μυτιλήνη δεν είναι δύο διαφορετικά νησιά ή να γνωρίζει πόσα μέτρα είναι ένα στρέμμα.

Επίσης ζητάμε από τον εκάστοτε πρωθυπουργό να γνωρίζει τις ικανότητές του στη χρήση της αγγλικής γλώσσας και να μη γίνεται ρεζίλι ενώπιον υψηλού επιπέδου διεθνούς ακροατηρίου. Γιατί δε ρεζιλεύεται μόνον αυτός, ρεζιλεύεται και η Ελλάδα.

Ο αντίλογος είναι γνωστός. Από τη μια μεριά είναι οι ελίτ με τα καλά πανεπιστήμια και τα βαριά μεταπτυχιακά και από την άλλη όσοι δεν είχαν την τύχη ή την ικανότητα να παρουσιάσουν τέτοιους τίτλους σπουδών. Υπάρχει και μια δεύτερη γραμμή άμυνας που αναφέρεται στην οίηση των αρίστων, στην προσπάθειά τους δηλαδή να επιβάλουν ένα δημόσιο μοντέλο διοίκησης και διαχείρισης που να στηρίζεται όχι μόνον στις ικανότητες, αλλά και σε ένα επικοινωνιακό χάρισμα ή σε ένα πλέγμα γνωριμιών που τους βοηθά επικοινωνιακά.

Όλα αυτά θα μπορούσαν να ήταν δεκτά υπό μια προϋπόθεση. Πως αυτός που υστερεί, οφείλει να γνωρίζει πως υστερεί. Αυτός ο πολιτικός που δεν κατέχει την αγγλική γλώσσα και το γνωρίζει, θα εμφανιστεί δίπλα στον Κλίντον με έναν μεταφραστή. Αν χωρίς να έχει την επάρκεια που απαιτείται, αυτός νομίζει ότι την έχει, τότε βρισκόμαστε μπροστά στην ντροπιαστική σκηνή της συγκεκριμένης εκδήλωσης.

Γνωρίζουμε παιδιόθεν πως δεν είναι κακό να μη γνωρίζεις. Κακό είναι να νομίζεις πως γνωρίζεις, ενώ δε γνωρίζεις. Γιατί σε αυτή την περίπτωση δεν πρόκειται ποτέ να βελτιωθείς. Συνεπώς, η αντίθεση δε βρίσκεται στις ελίτ και στους αρίστους από τη μια μεριά και στους πολιτικούς που εκπέμπουν μια λαϊκότητα και μια ταπεινότητα από την άλλη, αλλά σε αυτούς που έχουν επίγνωση των γνώσεων τους και σε αυτούς που δεν έχουν. Οι δεύτεροι, ακόμα και όταν γίνουν 50 ετών, δε θα μάθουν τη διαφορά μεταξύ παγετού και παγετώνα και θα εκτίθενται.

https://www.liberal.gr/